Gisterenavond, op de televisie legde een filosoof uit dat we erg rijk zijn en erg gelukkig. Dit kan gemeten worden. Tegelijk hebben we méér behoefte aan psychiatrische hulp dan ooit. Als ik het allemaal goed begreep is de oorzaak: groei. Alles moet steeds beter worden, alles moet groeien. Hij legde uit dat dit onvermijdelijk op oorlog moet uitlopen, de oude Grieken wisten dit al. De oude Grieken hebben tegenwoordig groot gezag, in tegenstelling tot de moderne Grieken, die bij ons nog vaak op een zekere hoon kunnen rekenen.

In het leven moet men keuzes maken. Als ik iets zou moeten kiezen, zou het de toekomst zijn. Daar denk ik vooral aan als ik fiets in de binnenstad. Nu auto's er geweerd worden denk ik vaak aan mijn buurman die (ik denkhet niet, het zijn zijn eigen woorden) veertien jaar geleden een nieuwe had gekocht, een auto met dieselmotor. Iemand had hem uitgelegd dat een dieselmotor minder bewegende delen heeft dan een benzinemotor. Dus gaat hij langer mee, dus is hij beter voor het milieu, enzovoort. Ik heb ook kennissen (en zelfs vrienden) die uitrekenen dat je een nieuwe auto moet kopen die je dan na anderhalf jaar inruilt. Dat is het beste voor je portemonnee, voor de belastingaftrek, voor je positie en voor het milieu. Op al deze gebieden ben ik ongeschoold en dus onkundig. De bewegende delen geven de doorslag. Nu het ogenblik daar is dat mijn buurman de grote steden met zijn nog steeds puntgave en goed onderhouden diesel moet mijden fiets ik nog méér. Niet alleen in eigen land, niet alleen in Antwerpen maar ook in Duitsland, het machtigste land van Europa, met een zo verschrikkelijk oorlogsverleden dat het misschien uit schaamte nog wel een eeuw het beste met ons voor zal hebben.

Gisteren ontmoette ik een jonge vrouw bij Albert Heijn met wie ik aan de praat raakte. Ze was op vakantie - had het Rivierenhof al ontdekt- waar zij wegdroomde , maar in het dagelijks leven stond ze midden in de toekomst. Ze was ambtenaar in Oostende en had als taak samen met andere ambtenaren de bewoners van de koningin der badsteden klaar te stomen voor de toekomst. Ze waren nu al bezig met het kneden.Ik dacht dat ze net als ik naar de sombere conclusie van de filosoof had geluisterd, maar dat was een misvatting. Zij vond het moderne leven prachtig, inspirerend, uitdagend. Bij de deur draaide ze zich nog even om en zwaaide. Daarna stapte ze inderdaad in een elektrische auto. Ik heb het verteld aan mijn muze, ze moest eens lachen.

Ach, onze buurman heeft een avontuurlijk leven gehad, hij was monteur bij een bedrijf dat grote broodbakmachines maakt en exporteert. Hij ging niet alleen mee met de plaatsing, hij moest ook op reis als er belangrijke reparaties te doen waren. Hij is wel in vijftig landen geweest. Nu zit hij thuis, hij is gepensioneerd en heeft een auto met een dieselmotor. Soms maken we eens een praatje en als ik hem vraag of hij nog verlangens heeft, antwoordt hij: televisie. Hij snakt ernaar op de televisie te komen. Niet als anonieme toehoorder in een praatprogramma, hij wil als gast zijn eigen verhaal vertellen, liefst in zijn eentje, een paar uur achter elkaar.

Eerder deze week -in een heerlijke lentezon- hadden we het samen over het schrijven van brieven. Armand, zo heet onze buurman vroeg of ik een brief wilde schrijven. Ik pakte mijn pen, een Parker Duofold, in de jaren dertig vervaardigd in Toronto Canada, en schreef daarmee een brief in forse letters. Armand noemt het een kattebelletje. Ik voel me een beetje beledigd, hij heeft wel erg veel noten op z'n zang. Daarna schreef ik het een fictief buitenlands adres op de enveloppe: Vachères-en-Quint, 26150,  France.

Dit is natuurlijk allemaal onecht, toneelspel. Iedereen weet dat ook, het toneelspel is een zeer belangrijk deel van ons leven. Daarom ben ik zo blij dat er nu een stukje werkelijkheid aan bod komt, de postzegels. Ik heb honderden postzegels in huis, maar die moeten we zoeken. Armand, mijn muze en ik liepen door vijf kamers met tientallen stapels boeken, tijdschriften, kranten, brieven en aanmaningen. De postzegels zijn onvindbaar, maar Armand vindt er toch twee. In het bos achter ons huis staat een brievenbus. Daar postte ik de brief. Géén idee wie op dat bewuste adres woont in Frankrijk maar een brief krijgen doet plezier. Ergens zal ons stukje toneel misschien gesmaakt worden. Het is zaterdag. Er is koffie, mijn muze en de “rosse” zijn wakker. Ik zwijg in alle talen over mijn column. Ook Armand weet van niets, nog niet.