BRIEF VAN HAAR HART
Nat als een waterhoen is de ochtend. Het is koud. 
Nog even en dan gaat de week in bad, schrobt zich helemaal schoon en zoekt nieuwe kleren. Weekend. Wakker. 
Tussen de stilte van de muren breekt de kilte. 
Zware luchten drijven een klad eksters over de velden als haar vertederende middelbare hart denkt aan teder blanco ontwaken. Zo net wakker lijkt vandaag mooier dan gisteren als ze denkt aan zijn guitige jongensogen. 
Op de met nestwarmte gevulde matras glippen gedachten haar hoofd binnen. 
In een parafraserende tekst verschuilt zich de waarheid. 
Met een dubbel beeld en gespleten tong speelt de geveinsde goede huisvader pater "omni potens" over zijn eigen bekrompen kleine rijk. Hij nodigt niet uit, verbergt zich in muffige gedachtenschuiven waar voorbedachtheid altijd om de hoek loert. 
Minzaam strijkt hij neer, klieft lijf en leden, aanmanend zachte toon in de schaduw van de schone schijn. Eventjes mag je nog eens je gedachten luchten, opgegeven braaf verzet en een minzame glimlach verder gekortwiekt.
Brief van het hart.
De denkbeeldig gespannen barrière van schrikdraad begeeft. 
Zoekende ogen, nauwe opwelling terwijl ze de ingehouden strakheid van een duwende handpalm voelt. Buiten speelt de strakke gure noorderwind om het huis als diep van binnenuit vezels zich verbijten en een blote bast mee buigt met de wind mee, als een zucht een bliksemschicht door de kamer jaagt. In het fluwelen kussen verschuilen zich doorstane stormen. Woorden zwijgen, alles gaat gedempt terwijl een gedachte breekt en zich laat meevoeren bij eb en vloed. 
De warmte van haar gedachtendroom spoelt weg als vingertoppen langzij drijven. De geest bevriest als vluchtig steigeren zich hult bij het summiere licht in een mantel van bedriegen wijl een lichaam liegt. 
Langzaam verwoestend gespeeld gestreeld, natte wang zwart geproefd. Dwangmatig gefriemel van een tong en poriën van de huid die vechtend verliezen van de melancholie. Schaduwschelfen in spiegelbeeld en gesnoerd vast in nevelen, verschrikt en verloren meewandelend denkend aan het huis van ware liefde, het is daar waar haar hart is. 
Geweten en gedachten navigeren een route. 
Brief van het hart.
Voor de spiegel werkt een aangezicht de rimpels der zorgen weg. Dat ze zichzelf soms niet meer is komt ze met wrevel tegen.Een spiegel verraadt niets, weerkaatst haar aan de buitenkant maar ziet de binnenkant niet en daar gebeurt iets dat haar tegen een muur drukt. Soms wil ze hem slopen om bovenop te gaan zitten en victorie te kraaien. 
De muur, keikop van gewapend beton die weet dat ze haarzelf zal bijstellen. Het is een raderwerk dat loopt in de tijd, met trage slag minuten aangeeft. Haar hoofd zoekt rust, de motor bijstellen en gedachten luchten. Ze hapt naar adem, voelt de wind die haar naar elders meevoert alsof hij haar naar ware liefde vleugelt.
Als de maand straks de deuren sluit wachten buiten bomen op de nieuwe lente. 
Regendruppels vangen nieuw licht als de schrijver enigszins stoïcijns en in het omslagpunt midden het geruis van zijn woorden lurkt aan een zoveelste sigaar en op een foto een schelp bekijkt die zanderig ligt te blinken.
Een echo van ware liefde schalt zichzelf de kamer in. 
Op het bureau rusten Ilja Leonard Pfeijffer zijn idyllen. Op de vertrouwde schouder die geboden wordt sterken alle tedere dappere liefdeskrachten zich in een extra veerkrachtige stap. 
Met veel begrip en bijna zonder woorden verstrengelen vingers zich in een verhaal. 
De deelzaamheid van gebundelde sterkte. De kracht van ware liefde in samen gedragen momenten. Volmaakte eenheid in gedeelde tranen.
Brief van het hart.
In de letterbak knuffelen wat vederwoorden elkaar. Lenaerts fluistert me toe over het geloof in schaduwstilte die ongevraagd komt, maar ook zo weer vertrekt. 
“De rosse” snort in poezendroomland terwijl ik voel hoe een goeie morgen een beetje uit de richting vloog maar zacht landt in mijn hart. Terwijl ik nip aan mijn zesde tas koffie deel ik het gekraak in een ziel, voel de deur van weemoed dicht vallen en geroep om wat troost. Ook al zie ik haar niet, ik lees de brief van haar hart. En ik denk, laat me eens wonen...ja daar.
Ridder Klaroen begrijpt me en knipoogt.