ZO VAN DIE DAGEN

Een zaterdag, de eerste van de maand maart. Het gaf iets (geef toe) een horde profwielrenners, alsof het jonge kalveren waren net verlost van de winterse geur in de stal, over de Vlaamse kasseien te zien denderen. Gestroomlijnde wielerfanaten met een Spaans zomerkleurtje werden als ware artiesten opgevoerd in het Gentse Kuipje alvorens richting Ninove te laveren. We hadden misschien dan wel een Belg als winnaar verwacht, maar ach, die Stybar (als half-Belg) rekenen we toch ook goed? “De kop is er af”, zei Michel Wuyts waarop José Decauwer opmerkte dat tournée minérale voorbij is en ik schrijf dat we complimentendag ook gehad hebben.Van die laatste heb ik persoonlijk niet veel gemerkt, maar dat hoefde nu ook niet. Iedere dag heeft voor mij wel iets speciaals. Gisteren, op de dag van de Omloop was het boerendag in Myanmar, dag van de vlag in Bangladesh en dag van de doktersassistente bij onze Nederlandse buren. 
Of het nu echt snel lente gaat worden weet ik niet, maar jullie kennen ongetwijfeld het leuke deuntje van Peter de Koning. Akkoord, in dit geval gaat het over een tandartsassistente maar ik ga niet muggenziften. 

Persoonlijk heb ik een eigen favoriete dag, niet echt een complimentendag maar een dag waarop de tijd geduld een beloning geeft. 
Ooit had ik op een onbewaakt moment in mijn gedachten een schattig muisje voorbij zien rennen, verzorgde haren met een rood hartje er in. Een mooi compliment van ergens denk ik. 
Ze had een sierlijke looppas alsof ze een soort nerveuze liefde naholde. Ik wou haar nog even wat suggesties geven maar ze verdween nog voor ik mijn monoloog kon beindigen. 
Ze kwam terug en luisterde hoe ik haar de raad gaf rust en leidraad in haar zoektocht te vinden aan een met berken omzoomde kapel. 
Ware liefde zoek je al met al niet, nu ja je kan het wel proberen maar beter is er voor open te staan en te wachten. Niet voor niets zegt men : geduld loont. 
Het muisje kroop soms weg in stilte... toch zou ze mijn woorden met zich meedragen en uiteindelijk haar eigen huisje wel-te-vree vinden. Ondanks haar zekere flitssnelheid in de passage was ik getroffen door haar hartje. 
Ik zag er een zekere broosheid in gecombineerd met een eerlijkheid die haar sierde. 
Ze verdiende haar eigen muizenliefdesgeluk. 
Knuffelend verwarmd te worden, liefdesgloed koesterend in slaap te dommelen en op de kalender iedere nieuwe dag aan te vinken als een etmaal van gelukzaligheid. 

Het moet zijn dat mijn woorden haar hadden geraakt want sindsdien is muizeke gebleven. Of het iets te maken heeft met toiletbezoeken weet ik niet, maar plagend noemt ze hem nu slurf.
Het was die bewuste dag dan wel geen complimentendag, voor mij is die dag nog steeds onze ware liefdesdag. En zo hebben sommige dagen voor elk van ons zijn speciale betekenis. Muizekesdag en slurfendag, komische namen voor een waar liefdespaar.

Het weekend kondige zich overigens met enige tristesse aan. Als we onze weermannen (en/of vrouwen) mogen geloven ging het behoorlijk regenen. Preventief had ik eraan gedacht een soort zetelmoment in te lassen zonder gezeur over doping en corruptie in de sport, een goed gebonden kom soep en wat binnenpretjes. Het bedenken van een naam voor zo een weekend zal nog wel enige tijd vragen maar er één vinden doe ik wel. Ach, weet je eigenlijk is schrijven als in een soort doolhof rondlopen terwijl je goed moet onthouden welk pad je al genomen hebt. Terwijl mijn muze mij een kopje koffie brengt zie ik zoveel emoties in haar ogen. Lieflijk teder eigenlijk (maar dat is ze altijd) en daarom zeg ik ook steeds dat zij menselijker is dan de meeste mensen. Ik verzwijg haar dat ik een naam zoek om vandaag (bij uitbreiding dit weekend) te benoemen. Na complimentendag, boerendag en dag van de vlag scheur ik in gedachten langsheen muizekes-en slurfendag. Ik kom er wel op, hoop ik. Terwijl “de rosse” zich komt neervlijen in mijn schoot om haar te warmen wens ik jullie allemaal een heel fijn leven toe.