Ochtendvruchtje...

OCHTEND, OLYMPISCHE DISCIPLINE EN CUPIDO.

Ochtend. Ik nip aan een eerste tas koffie en denk aan dagen van teer geluk. In mijn gedachten doorheen het nog broze licht denk ik hoe jij de dageraad vult met door liefde gevulde ogen. Jij, die lacht en leest en me steeds wéér zegt wie ik echt ben. Wegdromend samen, luisterd naar het hooglied van late zeegeluiden en vlinderend tussen bloemen in toekomstige lentekleuren. Half zes, ochtend, Bert Deben is wakker. In zijn proza wandel ik en lees hoe leeg en broos het is allemaal. Woorden in dichtvorm.Ik noem jou teder mijn gemis, gruis dat ik wil samenrapen. Mijn vingers tasten in het duister en dwalen eenzaam door het bed. Ze tekenen de leegte nauwgezet terwijl ik naar ontberen luister. Na al die jaren nog steeds weg, een zwaluw vluchtend voor de kou en ik, hoe nuchter ook, een dromer als ik me ’s nachts weer naast jou leg. Ik fluister nog: "ik hou van jou, als je terugkomt wordt het zomer."

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Ochtend en ik kruip in mijn pen. Plots bedenk ik hoe de titel van een ochtendvruchtje er steeds als laatste is. In het kraambed van de letterbak laat ik jou met je -ene hand nog onder de lakens- en met de andere aan je gezicht een kriebelend plukje eigenwijs haar uit je gezicht halen. In de intimiteit van het moment vloeien gedachten in elkaar. 
Jouw ogen weerkaatsen herinneringen van ware liefde. Ik laat je de geur van dicht bij elkaar zijn opvangen en schrijf in je hart de intensiteit van waar liefdesgeluk.
Het pure van jouw kwetsbaarheid adoreer ik, jij weet dat ik alleen je echt begrijp, respecteer en steun. 
De wijze en houding waarop vingers elkaar raken en verbinden spreken figuurlijke boekdelen. De wisselwerking van een goed uitgebalanceerde relatie schrijft zichzelf neer in alleszeggende ogen.
Energiewisselingen stromen met bestendigheid op een bedje van vertrouwen, toegankelijkheid voor elkaar en vol overgave. Passiespel van twee harten zonder publiek. 
Gestreel van en vol puurheid, all and on the way op het juiste spoor raken tedere zielen elkaar. Ware liefde koestert en waardeert. Een liefde die is en voor eeuwig blijft. In de stilte van geopende harten genieten gesloten ogen. 
Schommelend zoekend heeft de tijd de balans van ware liefde in eenheid haar schaal gevuld. 
De nestwarmte blijft loom achter in een kamer vol verhalen, de dichtgetrokken deur verzegelt geheimen terwijl twee verweven harten de voorbode van mooie nieuwe dagen met zich meedragen bij het buiten wandelen. 

Een ware liefdesgedachte, kortweg W.L., géén Olympische discipline!

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Net wakker. De bij zichzelf gefluisterde woorden blaast ze weg door het half geopende vensterraam. 
De oude eik, schraal getekend door de winter smoort ze voor de opstekende wind. Terwijl een tedere lente omhelzing zich langzaam over het ontwakende landschap uitstrekt wiegt the old oak haar woorden. In de verte sluiert de dauw, dorpen ontwaken langzaam terwijl ze gekoesterd in de nestwarmte een boek dichtklapt en haar gedachten probeert te ordenen. De zon breekt haar vlies en bij een straaltje winterzon dwaalt ze door de wandelgangen in het grote bos. 
Ze ziet hun lopen terwijl kleine en iets grotere vogeltjes mens vriendelijk een goeie morgen kwetteren, ze de geuren van verdord groen snuiven en hun verstrengelde handen ware liefdes warmte delen. 
Met ontwakende slaapoogjes voor de spiegel voelt ze hoe vragen en antwoorden afwisselend hinken door haar hoofd.
In de wasmand ligt nog het puin van wijnvlekken op een blouse, op haar huid parelende zweetdruppels van een nieuwe morgen en in haar hart wentelen emoties. 
Het stromende water vormt een waterval aan tedere herinneringen aan hem. 
Aan de keukentafel, bij het uitgeknepen theebuiltje vechten antwoorden een laatste robbertje uit met de vragen. Een nieuwe morgen, na een week die in sneltreinvaart voorbij was gedenderd.

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.
Aan de rand van het vel papier wachten de letters terwijl hij zonder echt te lezen bladert in een dichtbundel. 
Een oud kaartspel geschud door de wind glimlacht chagrijnig. Bij de koffie ligt een koekje onbeslist, de poes onbewust van een nieuwe dag geeuwt op lieflijke manier naar de schrijvers pen. Zijn half gesloten ogen vangen het silhouet van ware liefde. 
Cursief en met zachte hand bevrucht een eerste zin een pagina. Ware liefde heeft altijd de juiste antwoorden.
Hij nummert cijfers, ordent gedachten en schrijft over dagelijks smachten met gemis. Het vraagteken krijgt een veeg uit de pan van de gedeelde antwoorden, de komma kent zijn plaats en weet dat het uitroepteken de heerser is in de letterbak. Alles valt op zijn plaats. 
Ware liefde tekent zich doorheen geen idee. Ware liefde tekent zich door details heen. Ware liefde tekent zich iedere dag met volle lijnen, sterker en dwars door pijn heen. Het is de kracht en de magie van Cupido.