VISSER ZONDER NAAM, VROUWENMANTEL EN MORE.
Het is ochtend. De wind huilt zijn gedicht als het buiten naar grijs neigt en wolken jachtig -met water in de buik- over de bosrand glijden. Oude eiken voelen hoe hij zijn woede in hun takken steekt,berken en platanen moeten zijn kuren weerstaan. Straks drinkt de aarde gretig gulzig water. Vogels- pluimage divers- hebben hun nest gebouwd en sjilpen de nieuwe morgen bij elkaar, hun jongen -al vluchtig- bedelen om voedsel. Het bos waar in de vijver een wulpse minnares -Lady Anatidae- een beetje verleidelijk drijft op het water is nog verlaten. Of toch niet? Aan de oever van het water zit hij dromerig te zijn, visser zonder naam, pêcheur sans nom.
Geduldig zijn en wachten, de vissen bijten niet vandaag. In de verte blaft een hond, hij ontwaakt met tegenzin. In de dreef -dwars door het bos- fietst ze haar jeugd voorbij, ingepakt in gedachten terwijl heimwee haar bagagedrager vult. 
Visser zonder naam, vrouwenmantel en more.
Het is ochtend.Op het slaapkamerraam zigzaggen druppels water ongeordend door elkaar. Aandoenlijk mooi beschrijft Oeyen de ochtend waarin een boeket gele gerbera's haar aandacht proberen te trekken. Het is nog vroeg dag. Bekoorlijk en elegant, een rechte stengel midden tussen wat takken proberen ze hun beste beentje voor te zetten. Ze kijkt naar buiten, ontdekt het nog jonge licht en is tevreden als ze ziet hoe natuurlijke schoonheid om haar heen bloeit. Haar ongereptheid laat menigeen verwonderd kijken naar schoonheid. Het blad van haar vrouwenmantel ademt naar zuurstof terwijl in haar tas -als zalige kruimels van ware liefde- woorden en zinnen met haar mee reizen. Na het zoete proeven van de ochtenduren geeft ze haar glimlach aan een kaartje waarop te lezen staat : de mooiste uren zijn deze dat jij er voor mij bent. 
Visser zonder naam, vrouwenmantel en more.
Het is ochtend. Ooms vertelt...Neen, ik ben geen dichter. Af en toe brei ik wat woorden aan elkaar, tot sjaaltjes die je omhangen kan en waarvan ik hoop dat ze je hart verwarmen en je ziel omarmen… De “rosse” die in de bibliotheekkast ligt te soezen zwijgt, spint en beaamt mijn denken. 
Het is ochtend, ik nip aan mijn tweede tas koffie en denk hoe in enkelvoud er géén liefde bestaat. Voorbij de stilte in de schrijfkamer fluister ik jouw naam en haal langzaam adem. In deze zwijgzaamheid droom ik een gedicht waarin jij leeft. Ik herschrijf met hedendaagse inkt vier woorden : ik hou van jou. 
Op de radio vormen een piano en wat accordeonmuziek een bizar muzikaal duo. Melancholisch vragen ze zonder woorden ten dans. La Pasionaria. Ik denk aan Marbella, Firenze en Rome bij nacht..Guido zingt...In het park en rond het station snorren zacht de vespas.Geen geld voor een pension, geen mooie meisjes meer te zien. Homo of clochard door achterdocht verdoofd, zorg voor wat sfeer. Doorprikte romantiek, als achter mijn rug alweer een scooter wordt gepikt.Fles kapot, danst een lichtekooi de blues. Op de pechstrook van het leven ziet ze geen toekomst meer. Straks is het weer dag, toeristenpubliek geloosd. Op het zeildoek van de bots-autos de Sint Pieters basiliek, het oude Colosseum bestormt door clowns. De piazza Navona krijgt een Japanse vlag.Wat een toeristenfestijn.La Cappella Sistina en de Fontana di Trevi, massale consumptie van pizzas en gelati. Italiaanse meisjes fel begeerd. Vlammetjes en toverdrank. Ondertussen bij nacht, in het park aan het station wordt een knaapje verkracht. Niemand geeft er om. In de verte zingt een moderne caruso een dronken liefdeslied. De cavalier seul. Verborgen verdriet. Rome bij nacht, geen toerist die het ziet. Zelfs de saxofoon klinkt mistroostig.Rome bij nacht, zo anders en onverwacht. 
Visser zonder naam, vrouwenmantel en more. zonder naam, 
Het is ochtend. De “rosse” slaapt nog als ik stilletjes in je kijkdoos van een emapthische wereld induik. Ik luister naar het ritme van je leven, je fladdert en parkeert rond mijn derde tas koffie terwijl ik wacht op mooie zinnen. De letters lijken bouwverlof te hebben terwijl late klanten -samen eenzaam- het café wat verderop in de straat verlaten. Door het raam zie ik hoe een oudere man praat met een duif. Hier zoek ik naar de juiste woorden, tussen klinkers die twijfelen en het leggen van de juiste nadruk. Van Vliet aait over woorden die de jouwe kunnen zijn : wat we uiteindelijk weten, is dat niemand zijn eigen schoonheid ontdekken zal of het gevoel van eigen waarde kan waarnemen tot het teruggegeven wordt door die liefhebbende ander. Nog één koffie. In mijn hoofd wandelen jouw woorden, zinnen van prikkeling die mij rust geven in de contradictie van het geheel. Ik consumeer ze traag. Even is het stil. Ik bereken de kleur van je ogen en vermenigvuldig de uitkomst met hun afstand tot mijn huid. Kader je zinnen met een gouden rand en hoop in an english way : more.
Verras mij, plots -suddenly- spontaan.