LENTE, MIJNHEER MUS EN DROPS OF THE HEART

Ochtend. Lenaerts is al wakker en herleest een tekst. Het klaart verlangen naar lente, het doorschieten van krokus en narcissen in het vroegere ochtendgloren. Het is de nieuwe aarde in haar adem van verjonging, de fluitende vogels als nestbouwers aan de frivole zijde van bestaan. Ach, al was het dit ene moment van de groene salto in mijn hoofd, de lente feest haar welkom met méér licht en al dat nieuw leven op onvergetelijke momenten.

Ze staan er nog, de doorregende platanen in de tuin. In het bos, een ontwortelde beuk die de strijd verloor met de natuur, straks vindt hij zijn laatste rustplaats bij de stapel brandhout tegen het tuinhuis. Kwetterende mussen in conclaaf. In het traaglopende beekje kabbelt een waterkuikentje zijn eigen weg. Een kwieke merel scheert zich in alle vroegte naar het vertrouwde hek. Om zijn snavel hangt een zweem van tevredenheid. Het lijkt of de nakende lente hem nieuwe vleugels geschonken heeft, kracht om een nieuw nestje te bouwen. In de aanloop naar zijn favoriete landingsplaats ziet hij hoe boer Nest de winterschuur opent. De al naar de lente ruikende hand van deze noeste akkerbewerker aait de ploeg. Nog enkele dagen en het land krijgt een nieuw jasje. Neergestreken dartelt de merel over de smalle reling, zijn twinkelende oogjes proberen haar glimp op te vangen door de half geopende gordijnen.

Lente, mijnheer Mus en drops of the heart.

Hij ziet hoe de ochtend haar nestwarmte schaduw omstrengelt. Haar trage wakker worden in het bed van druilerige nachten laat parelende zweetdruppels na. Toen gisteren heer Slaap overmand door mevrouw Droom langs kwam had ze gezien hoe ze samen lachten in het bos. Hoe ze samen de branding van de kustlijn hadden gekliefd, rozen en dalen deelden met Nederlands accent maar ook tederheid hadden toegedekt in verstrengelde lichamen. Op het kruispunt hadden ze de juiste afslag genomen, op gevoel zonder digitaal besturingselement. Ze straalt als ze voelt hoe sterk ware liefde wel is.
Vanachter het bewaasde venster, uit de schaduwhoek van haar oog ziet ze de pas geboren bloemen naast het grasperk. De vruchten van de natuur kleuren mooi in de prille lentezon. In haar eigen tuin van bezinning telt ze narcissen, bloemen met een freudiaanse naam die hels kabalen. De grote gele trompetten schallen egoisme over de af-en opgeruimde eetplek. Op een briefje laat een angelsaksisch scheldwoord de frustratie en onbegrip achter. In de verte denderen treinen nooit-op-tijd over de rails. Klokkengeluid heeft het uur van de waarheid geslagen, de straatverlichting gaat uit en vanachter gevels komen de eerste forenzen naar buiten. Het werk roept en als de deur in het slot valt lijkt mijnheer Mus even te knipogen. Ze wuift even naar hem. In een soort ere saluut neemt hij nog een takje mee van de heg en vliegt zelf zijn nieuw nest tegemoet.

Lente, mijn heer Mus en drops of the heart.
Verbeeldend schrijvend nipt hij aan de derde tas koffie. Het lentegevoel waait over de stad. In het park zijn gevleugelde nestenbouwers al naarstig aan het werk. Nog even en het nestje met huisnummer ware liefde is klaar. En zo versmelt de natuur met de realiteit in a shake of true love.

De “rosse” slaapt nog als de verbeeldingskracht een traag dromenwalsje doet met de verse koffie. In de keuken, de weekheid van het lopend eitje dat nog zwerft in een te grote pan. Een fel vermagerd takje zoekt de lente zonnekracht. 
In het hotelletje van hoog gras ontwaakt een woelmuis terwijl bij de onwelriekende modderplas een familie vroeg wakkere kikkers eendracht preekt.
Het koffielepeltje roert zich door stille ochtenduren. Mijmerend ziet hij haar zitten aan de ontbijttafel waar ze al haar gedachten vouwt in een vogel van papier. Op haar lippen rust de ware liefde terwijl ze verdwaalt in haar boekenkast met traag slenterende ogen langs inmiddels onleesbaar geworden titels. 
Er zijn nog nagloeiende stoppels op haar wangen, de dauwdruppels van liefde. 
Als nachtraven hadden ze de nestwarmte gedeeld tot de klamheid van de lakens hun ware liefde vasthield. 
De fluisterende stilte gevuld met de stem van de vingers. Versmolten gemoedsrust van geliefden. 
Ze geurt nog naar de ware, hij de grote beer die haar telkens weer vertederd en liefdevol aankijkt en haar met geduld kracht en liefde schenkt, en immens begrip. 
Nachtmerries zijn geen paarden. Zo had hij ooit haar met eén van zijn guitige kwinkslagen haar blaasinhoud op de proef gesteld. Zijn kwajongensstreken leken geen vat te krijgen op zijn leeftijd.
Rodin, kussend uit een marmerblok gehouwen speelt zijn stille alles zeggende figurantenrol. 
De ritseling van de ontwakende ochtend en de spinnende “rosse”verbreken de verzadigde stilte. Golvend op liggende zinnen kompast hij de pen over het vel papier. 
Het letterkussen blijft onsterfelijk praten. terwijl de vacht van de geurende morgenzon de drops of the heart bedekt.