TORTELS, EEN NARCIS EN DE SLEUTEL VAN MIJN ZIEL.
Het is ochtend, té vroeg nog eigenlijk als de opdringerige lentelucht zich uitrekt op een groot -nog grijs- wolkentapijt. De wind duwt zachtjes in zijn rug. 
Buiten, aan de rand van het bos, is stilte de metgezel van een kwartet jolijtende eekhoorns. Gisteren nog werd hier getrimd en gekuurd door schoolkinderen -gelaards met opruimklauw- tussen en onder de bomen door. 
Papier, plastiek, blikjes alles in de blauwe zak . Plastiek eet plastiek, takken werden bij gezaagd, de bladeren van vorige winter werden in de humus korf gedropt. De verdwaasde blik als een kind merkte dat er een lange broek en ondergoed was blijven liggen. Wie doet nu zoiets? Niemand leverde commentaar. 
De tortels die aan hun nestbouw al begonnen zijn weten beter, zij trekken er zich niets van aan en zitten dicht bij elkaar.
Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel.
Het is ochtend, net wakker. Door het slaapkamerraam lijkt het alsof de lucht een soort openbaringsgebied is, dat vaak op hol slaat. 
Op het erf van boer Nest, op het dak van de schuur, zit een blauwe reiger -een beetje uit koers geslagen lijkt het- zoekend naar vis of water. De wegen nog leeg, enkel kikkers en padden op trektocht naar eigen vijvers laveren langsheen het zebrapad. Het is zondag. Op de kerkhofmuur zoekt een eenzame narcis naar de bloei. De kerk staat er verlaten bij terwijl tussen de bomenrij de kapel uitnodigend wenkt naar vroege wandelaars. Het is stil. Ze verzinkt in herinneringen terwijl langs een vertikale vloedlijn tranen lopen, heel diep in het verdriet. Haar hart welt in het oog van de leegte die hij liet sinds zovele jaren. 
Eventjes maakt het niet meer uit of de wereldeconomie instort, haar lievelingszanger doodvalt of iemand op het parkeerterrein haar fiets gejat heeft. 
Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel.
Het is ochtend. In het kleine schriftje zijn de zinnen van Lenaerts wakker. 
Zou ik het durven zeggen wat ik niet wil of zeggen wat ik niet durf? Soms wordt op de pond erg gewogen, elk woord in zijn gewicht om de kwetsbaarheid niet top te blazen maar vervolgens om ook de kwaliteit te garanderen. Wikken en wegen wordt een drukke bezigheid, een vorm van luxe terwijl spontaan zijn op zijn honger zit. Wat een vogel niet doet die fluit, die krijst, die slaat, die sjilpt en vliegt weg als het hem niet zint. Dat ik geen vogel ben moet geen bewijs. dat ik me bezondig aan lange overpeinzingen wel. Daar moet ik mezelf de laan uit sturen en zeggen laat de wereld draaien, draai je rondjes mee. 
Ergens tussenin hou ik mijn kerk in het midden, althans zo probeer ik het.
Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel.
Het is ochtend. Nauwelijks een woord, gepanserde stilte. Zelfs de “rosse” merkt niet hoe de slapeloosheid van de voorbije nacht een beeld borduurt van haar pracht in mijn gedachten terwijl de geest van de ware liefde rond waart omheen de schrijftafel.
Buiten zoeken nevelslierten in een soort ontaarde tedere gebarentaal woorden, een doosje nieuwe balpennen staat er onwennig bij en oefent geduld voor het gemors van woord en zin. 
Het gemoed dirigeert met enige melancholie. 
De “rosse” is wakker en kijkt me met een matglazen glimlach aan. Ik stapel woorden in een eenzame omarming. 
Zachte tedere knuffelwoordjes vleien zich neer op het vel papier, iedere letter wordt met smaak opgediend. Binnen de glazen wanden van gedachten denk ik aan haar en tel de woorden en hun gewicht. 
In de mensenwereld van beminnen zullen straks de hommels in de lentezon van de rozentuin weer hun eldorado beleven. Kleuren spelen in een gedachtespel van een rollercoaster en het hindernissenparcours. 
In de opening van de deur, het derde kopje koffie in de hand vermengt de nicotine zich met de lentegeur. 
De bloempotten op de vensterbank kijken gespannen de wereld aan. 
Moe van moe slenter ik naar de schrijftafel. 
Een samenklank van gevoelens overmeestert de pen. Woorden ontsnappen in herinneringen terwijl ik met de rug naar het venster verder schrijf. Dat helpt. Vandaag begon de dag met haar onbewogen foto en de sleutel van mijn ziel.