MISSEN, LENTEVLEUGELS EN AMORE PER DUE.

Het schuchter straaltje zon maakt langzaam warm, het is wennen na al de maartse regendagen. Aan de bosrand zingen mijmeringen een prevelend gebed, een duet met wat vroege bosduiven. Hunkerende lentetranen op bladnerven zuchten. Straks dansen halgroene grashalmen op de melodie van de wind. 
In de nestwarmte geniet ze nog even van de gedachtenrust. Solitaire bomen gevangen door het raamkozijn doen haar aan hem denken. 
De optelsom van alle liefdevolle tedere momenten en beantwoorde verlangens, energie boost van ware liefde liggen verscholen onder het kussen. Achter het masker van haar glimlach voelt ze zijn zachte hand. 
Slapen in zijn warme vleugels, zaadjes tellen van puur liefdesgeluk.

 Het meisje met de uitgekomen ware liefdesdroom laat de jurk over haar lenden glijden. Door het geopende raam ziet ze de mist hangen als een deken over het gras terwijl blaasbloemen hun omhulsels verliezen in de wind. Hier beleeft ze de schoonheid en eenvoud van wat ze al wist, hoe mooi en teder ware liefde is.Aan de keukentafel, in de tijdelijkheid van het ochtendritueel schrijft ze zijn naam in de broodkruimels, maar in haar hart zal hij eeuwig blijven staan. Een nieuwe pagina begint met de woorden dat alles bij het leven hoort maar missen géén simpel woord is. 

Missen, lentevleugels en amore per due.
In een wereldstad zoekt een schrijver naar de juiste woorden die in staat zijn gevoelens uit te drukken zoals ze bedoeld zijn. Geplukte pennenvruchten zoeken zwemmend in een zoet liefdesbed haar lichaamscontouren terwijl de hebzucht van het vel papier liefdeszinnen slurpt. De inkt kust een nieuwe dag. De derde tas koffie is half leeg, koud ook als hij deze zin uit het klavier laat ontsnappen.

“Sprietjes, mos of pluizig schapenwol van jou ben ik overvol.” Het is de never ending feeling of true love by the writers fantasy.

Een eenzame bliksemschicht zoekt zijn weg door de donkere ochtend waarin in oneindige vormen schemeringen weg schuiven.
De morgendauw parelt druppels honing die smaken naar haar zoete en pure liefde. Spinnen morren zich wakker, ontluikende bladeren -in het park kortbij- ritselen en gedachten vullen het gemoed. Lentevleugels in de ochtendwind voeren ze mee.

Missen, lentevleugels en amore per due.
In de spiegel van de schrijver loopt ze schelpjes te rapen op het strand. Waaiende haren aan de vloedlijn, tenen gevuld met zand en de alertheid voor een natte hondenneus. Momenten van het leven, stevig omarmd en stil en zacht gekoesterd meegevoerd door het schuim van de koppen van de golven. 
De eerste rimpels herlezen het ware liefdesverhaal. 
Oude sterren belichten haar iedere nacht. Strelende lippen zachtjes geraakt is zij de adembenemende golf die over alles waakt. 
Ware liefde vloeit op het papier, over vlinders in haar buik en altijd blijven wie je bent. 
De pennenridder nipt aan een vijfde tas koffie en glimlacht de spiegel toe. 
Het gegooide kushandje doorkruist de schrijfkamer op weg naar het vangnet van de spiegeling. 
De nieuwe dag schrijft straks een nieuw verhaal, een caffè in amore per due.