WIND, REGEN AND A STORY

Hoe mooi is een nieuwe dag als Lenaerts wandelt in een huis van weinig adem, waar de jaren zijn vergleden -soms als kromme dagen- en de stilte als mist hangt in een jonge kinderziel. Wij waren de bomen zonder water, het gras was vergeeld en de lente zat bij de buren. Wij kregen de herfst als gezel en toch hebben we groen veroverd.

Terwijl deze drie mooie zinnen zich neervlijen op het papier, ik naar buiten kijk door het raam bedenk ik dat het tussen de wind en mij nooit meer goed komt. Na gisteren weet ik het zeker, hij deugt niet , aan geen kanten. Hij is gewoon weg grof en brutaal, ongemanierd in zijn onstuimige lentekracht. Hij raast en daast als een kip zonder kop, blaast de pannen van daken, ook het riet scheurt hij weg.Hij ontwortelt bomen en veroorzaakt storm over land en zee.
Hij rukt de takken weg, plooit de bomen tot slaven die moeten buigen in volle kromming.
Blaast de fietsers in het gezicht en zet ze op happen naar adem.Hij blaast de voetganger van het pad, stuift het stof en het zand in onze ogen. Hij huilt in schouwen zijn ellendig klaaglied, zijn hoge tonen van barbarij en snode verspilde krachten. Hij blaast het vuur aan, jaagt de brand op stang als volmaakt vernieler.
Een ongelooflijk aantal daden die de criminele grens van onze levenswijze overtreffen. Wij kunnen hem niet temmen, aan banden leggen, hij rukt zich los uit elke keten. Neen, het wordt nooit iets met de nukken van de wind en zijn grillen.

Wind, regen and a story.

Het had geregend. In de vroegte van het nieuwe gloren lopen takken uit, de boom opent zijn vensters voor de nakende lente.De lawaaierige wind had vannacht haar dromen wakker gemaakt. Haar nachtschaduw had zich afgetekend tegen de muren terwijl ze liefdesvonkjes liet dwarrelen in de rusteloze nacht. Het had iets magisch, de leegte die kleurde als een robijn en de nestwarmte die tederheid omhelsde. 
Terwijl de hunkering kwam aangeslopen zag ze de ondertussen vaal geworden getekende hartjes in het zand, achtergebleven naast de vuurtoren in het schitterlicht van verliefde ogen. Ze reist door haar gedachten. 
Een eerste prille en schuchtere zonnestraal aan de horizon vertelt haar een teder verhaal, over verbondenheid met een onzichtbaar lint van ware liefde zwevend tussen de wolken. De rusthalte van een nieuwe morgen waar ware liefde wacht zonder woorden, gebonden door gevoelens in de zindering van verstrengelde lichamen. Wanneer ze zich even uitrekt gloeit de warmte van de echt-en puurheid van ware liefde nog na. Tedere sporen in haar ziel kruisen met haar aangeraakte hart. 
Rechtopzittend tuurt ze door het raam naar de geboorte van een verse dag, de rust van een nieuw etmaal doet goed. Gevleugelde vliegers scheren langs, in de verte het geraas van de eerste wagens vermengd met het klokkengeluid van de wakker geworden klepels. Stil luistervinkt ze naar alle geluiden. 
Wind, regen and a story.

In een wereldstad -somewhere langsheen de oevers van de Schelde- verdampt de inkt op een vel papier.Hij schrijft een verhaal over morgens. 
A story over lieflijke dromen, een bladzijde over ware liefde gevangen in tenderness en more than feelings. Opgesloten gedachten vloeien zinnen die de droom vertalen. 
Aan de bushalte, aan de overkant zie ik hoe een oudere dame geduldig wacht alsof hier de ware liefde een halte heeft. Haar ogen nog gevuld met de vermoeidheid van een eerder verleden zoeken aankomsttijden terwijl ze haar grijze haren beschermt tegen de wind. 
Doordat de “rosse” plots interesse betoont voor het klavier mis ik of ze de bus neemt. 
Bij een zoveelste tas koffie strijken mijn vingers met tussenpozen neer op de letters. De gevangen gedachten hebben een rivier geschapen, de zucht van de morgen heeft zichzelf verorberd in de deelzaamheid van ware liefde. Een nieuwe dag, een zucht en een verdoken geplengde traan. 
Ik schrijf met zachte hand een nieuwe pagina in a story of true love!