Ochtendvruchtje...
OVER ZAINAB, LENAERTS EN VAN HEMELT...STIEKEM
Buiten rolt de wind een vers bobijntje uit. 
Hij trekt aan de luiken als een soort woeste geselaar die de ontwakende ochtend aftuigt. Drie wijzen -op hun kameel- zijn voorbij getrokken. 
Aan de bosrand, in een kale beuk zitten twee tortels -de Turkse taal onmachtig- te overleggen. 
Het platanenbos ontwaakt tussen zijn stammen, schrikt even op als een kraai door de lucht klieft met een geroofd ei in zijn bek. Zainab ontwaakt. 
Het landschap ligt er troosteloos en desolaat bij, door elkaar lopen schijnbaar identieke ronddwalende schimmen. Zij tracht hen te ontwaren maar haar ogen zijn nog wazig beneveld. Zijn het grijze hersenschimmen of dito visualisaties uit dat onderbewustzijn met ondefinieerbare geuren en kleuren? Ze onthullen deugden en verdorvenheden, zijn plots manifest, dwingend bijna en duidelijk waarneembaar. 
Zal ik hen vervoegen of keer ik me om? 
Net wakker zijn ze de bron van controversieel denken, van twijfels en streven. Gooit ze haar met gans haar teder wezen in deze wirwar van contradicties? 
Vechten tot de strijd gestreden is, uitgeput haarzelf ontheven uit het ogenblik waarin zij zichzelf overgeeft aan wat node wordt toebedeeld. 
Over Zainab, Lenaerts en Van Hemelt...stiekem.
Net wakker. Ze slaat het kleine schriftje open en laat samen met haar gedachten Lenaerts wandelen. Parafraserend. 
De zee maakt haar woorden los, als wind en water met de stormkracht die ze heeft. 
In winter maakt ze zich groen en grauw in haar golven, die aanrollen op het strand. U-vormig en schuimend uitslaand ramt ze het zilt tegen de golfbrekers. Vettig van het zeewier. ruw en hard gerimpelde kreken zijn een waadplaats voor krabben en kleine garnalen geworden. De zee is niet mijn eenvoud bij storm noch enige stilte. Soms lijkt ze te zieden van woede die men haar aandoet. Ze kan ze niet troosten want ze wil het niet. Ze laat haar eenzaam achter, tot het zomer wordt. Dan vindt zij haar troost als een omarming van een aankomende moeder die de dagen insluit. 
Over Zainab, Lenaerts en Van Hemelt...stiekem.
Terwijl de laatste duisternis zich nog even strekt alsof het een doffe dweil is, liggen verlaten straten er kletsnat bij. 
In de huiskamer -wintertijdsgewijs- staat het wasrekje als een klein ornament langsheen de tafel. 
"De rosse” lijkt haar af te vragen wat ik aan het schrijven ben, terwijl een gedicht zonder vleugels de juiste startbaan zoekt. Deben maakt zijn entree en vertelt hoe je streelt als een mistral over mijn huid. Koorts bijna, tintelingen en geluk dat -plechtig als een eredienst bijna, languitliggend binnen dringt. Ik nip aan mijn 4de tas koffie, haal wat nieuwe letters uit de letterbak. Stil en teder benevelt je lach mijn gedachten. Langs mijn eigen ware liefdes smokkelroute draag ik een zak hartstocht met me mee, ik verover jouw Troje. 
Over Zainab, Lenaerts en Van Hemelt...stiekem
Erik ontwaakt. Nog koffie. Vroeg in de ochtend, ik luister en fluister bij mezelf. 
In een stilte die ik -even- niet wil verstoren poets ik oude plaatjes op, veeg ik puin en verdriet. 
In een wolkje sigaar zie ik je adem, voel ik hoe een koude nevel doorbroken wordt. F.Hemelt herleest een werkje. Ik lees met hem mee.
“ Welk ongemak valt ons nog ten deel, heb je onlangs nog onraad geroken? Goede raad is soms zeldzaam duur en voor elk berouw komt de zonde. Omstandigheden wisselen met de dag, met het uur tot we er wat op hebben gevonden.“ 
Erik F.Hemelt. 
Op het pad van onze ware liefde stap ik, ik aarzel niet en geef je mijn arm. Met jou wil ik mijn weg vervolgen, want je bent mijn zon die me warm maakt. Langsheen de al lang verzwolgen onrust loopt mijn ziel naar je toe. 
Morning has broken, en Ik? Stiekem met je... Ja.