KOMPASLOZE WITREGELS
Straks, door de gekuiste ramen landt heer Winter op de vensterbank. Buiten hebben twee mussen zich te pletter gegooid vanuit de dakgoot. Kriebels vechten zich een weg uit schoenen, klanken sluipen uit het hart. De “niets” als mensen vragen waaraan ze denkt wervelt zich langs haar hart. 
Kompasloze witregels.
Op het clipboard groet een foto zichzelf de nieuwe dag in. Hier in de beslotenheid en stilte van de ontwakende dag schrijft zij een tsunami van ware liefde. In haar kleine schriftje start emotionele rust een dialoog met zichzelf over zachte koesteringen en lyrische lofuitingen. 
Fierheid gekapseld voor oprechte woorden als verleidelijke troeven van een momentum dansen als lichtflitsen in de slaapkamer. Plagerig verlokkend preekt de passie in het rond. Fladderend traag speelt ware liefde een zoveelste duet. In verstrengeling verbonden hartkamers, vertederen met elkaar. Keurig op een lijn dansen letters en gaat het cursieve schrift uitbundig krullen. Ogen tekenen liefdesgeluk, handen leggen accenten, lippen vinden kompasloos de weg terwijl ware liefde een uitroepteken plaatst. 
Ware liefde schuilt in kleine dingen, in zinnen waar een witregel soms meer zegt dan woordenvloed, in een belofte, gemaakte afspraken en in de wetenschap dat gevoelens spreken zonder letters. Ze sluit zachtjes het schriftje. 
Kompasloze witregels.
Ochtend, de nacht voorbij. Verward dromen biedt géén troost aan d'uitgeputte slaapster. 
Behoedzaam -op tere spinnenweefseldraden- sluipt loom de nieuwe dag binnen. Het lijkt alsof de hemel zacht een teer klaaglied zingt. Breekbaar dun, dat zelfs een zuchtje wind krachtiger lijkt dan een orkaan. Adem voor twee.
“Overleef maar zonder angst en zonder meer”. 
Wanneer de dageraad traag uitsterft in de dag legt dauw zich op de vandaag-wonden en koelt het branden stil.
Kompasloze witregels.
Het is grijs en nat buiten. In mijn wereldstad hangt nog de naklank van het feestgedruis als gratis contrast voor het oprukkende leger koopjesjagers. 
Vannacht trokken jaren vreugde en verdriet mij dromend voorbij. In de nog verlaten straten bewegen -vers en net- aangeplante kalende bomen zich vredig de dag in. Koffie ontvankelijk geeuw ik. 
Op het klavier bevaart in zekere gemoedsrust een zin, verblijdt van gedachten bevrijdt. De ochtend ontwaakt. Wintersferen spelen met regen en wind, als een late bladval in januari dwarrelt ware liefde tussen de muren. Vannacht heeft de nacht gedwaald en gedirigeerd. 
Kompasloze witregels.
Ochtend. Het raam van het verleden slotvast staat hij te trappelen in nieuwe dagdromen. In de hoek van de schrijfkamer rust het zwaard van Klaroen. “De rosse” lijkt waterlaarsjes te zoeken als ze merkt hoe de nacht een ballade van regendruppels heeft nagelaten op het venster. Straks parkeert een nieuwe dag zich aan de horizon terwijl ergens slaapoogjes merken hoe een broos gelaat nog sporen draagt van de voorbije uren. I
Op de schrijftafel geurt de koffie -zesde kop alwéér- waarin ik mijn hart heb verstopt. Afgemeten wolkje melk, little sign of true love.
In een boek -derde rij in de bibliotheekkast- dansen verliefde prentjes, vult de dauw buiten de sporen van de regen en delen gedachten kleine tedere momentjes. 
Ik laat druppels van liefde wegsmelten in woorden die zich vast vechten op een vel papier. Een nieuwe morgen. 
Als straks een vermoeide stem mijn oor raakt voel ik de immer sterker wordende liefdesband.
Kinderlijk puberaal spaar ik hartjes uit ramen. Een soort ware liefde in een vloeiende vingerbeweging, hartjes uit ramen. Hart verstopt in koffie. 
Kompasloze witregels.
Ridder Klaroen kijkt door het raam. 
Hij mijmert bij een symfonie van zachte regen. 
Over hoe de tijd langzaam is voor diegene die wacht, té snel voor diegene die bang is. Te lang voor diegene die rouwt, te kort voor diegene die zich verheugt. Maar voor hem is tijd een eeuwigheid, omdat hij de ware liefde kent. Reeds dagen praat hij met de beuk. 
Vertelt hem over hoe ze elkaar hadden gevonden, met hun eigen taal als spiegel van hun zielen. Over warme benen en haar stilte die meer zegt dan een spraakwaterval. Koffie en verstrengelde handen, vier voeten op het hard geworden zand en hun armen om elkaar. Hij vindt haar in alles wat hij rondom hem ziet. Ware liefde, hun sleutel tot een burcht met als naam thuis. De beuk luistert, hoopt hij. 
Ochtend. De jaarwisseling is verleden tijd. 
Uit een kokertje -verborgen- in zijn harnas haalt Klaroen een briefje. De beuk luistert als hij deze zinnen leest. 
“Ik kan je geen perfect leven beloven, maar ik zal er altijd voor je zijn. Moeilijke dagen, gewone momenten bijzonder maken. Een bijzonder moment.”