WAAR JIJ WOONT
Aan de bosrand doen bevroren december-nevels kale bomen witte pelsen jassen aan. 
Op de dakrand aan het terras zit een boordje grijze lucht te grijnzen naar de nieuwe dag. 
De kille tuintafel -lichtjes beregend- is een kort wandelpad geworden voor roodborstjes, die -kop in de veren- restanten van een maaltijd eten. 
Nog even ligt het platteland te wachten op herrijzen. Lenaerts waant zich even een Parisienne, laat herenmussen Aznavour zingen en damesmussen Piaf. 
Verzamelde Parijse gevleugelde vrienden tjilpen een zachte morgengroet op Cimetière du Père-Lachaise. 
Waar jij woont.
Aan een kleine vijver in het licht van wat geweest is, leest een steen zijn eenzaamheid. In de muur, het hoofd vol zorgen in de dompige benauwdheid van waar ijdele hoop was. En toch, laat deze vesting, deze meters dikke muur -even met een scheur- ruimte voor hoop. 
Hoop geput uit het schijnbaar hopeloze vertrouwen, in wat kwam, terugkomt, door wat geweest is. Aan de muur hangt hij, dunnetjes met bijna alle blaadjes weg. De kalender, vrees en wond, overleeft. 
Het leven zoekt er dagelijks een toevlucht. 
Waar jij woont.
Het is nog vroeg, té vroeg eigenlijk als ze -net wakker- door het slaapkamerraam naar buiten kijkt. 
In de tuin lijkt een raadsel van standvastigheid zonder juiste woorden te groeien. Vandaag, een nieuw jaar. 
In haar gedachten voelt ze de zee. 
Ze laat Lenaerts wandelen in de mist die hangt te snijden bij de vaargeul. De oceaanreuzen liggen zwanger te wachten op hun bevalling tot hun buik zich openen zal. Ze zijn verlicht met lampionnen, langs de masten schittert het licht over het waterpaleis dat weerkaatst in de diepte van het water. Hier en daar hoort ze zingen en dansmuziek, een winterse lach uit de tropen. De containers wachten in duisternis bij middernacht als de jaarwisseling aanvalt en schepenhoorns trompen als een vloot het anker licht. Nieuwjaarsnacht in de haven, een feest met een bijzondere noot. 
In de weemoed die haar overvalt voelt ze hoe koude handen over haar bange hart wandelen. 
Waar jij woont.
Op de tuintafel een achtergebleven stukje vilt, dat geduldig had gewacht tot 2018 afdroop. Het licht valt binnen als een tekstballon die 's ochtends woorden invult. Tussen twee bomen van vogels hoort ze het klapwieken. Wolken lossen langzaam op. 
Op een klein schrijftafeltje ligt nadenkend een agenda. 2019, het eerste etmaal. 
Het is stil buiten, géén auto’s die razen langs stoplichten die ook ’s nachts hun eigen ritme volgen: aan en uit. 
In de dorpskern etaleert alleen de bakkerij bedrijvigheid, in een soort schilderij dat zich verlaat. 
Waar jij woont.
Vitrine, gelagzaal vol blije mensen. Ik zag alleen jou op een zalig bankje, zo houterig in het bos waar je (h)eerlijk oogde. Langzaamaan kwam je wat los. De wereld scheen strak geel, wat wind die je gezicht een nog mooiere kleur gaf. Wij zaten daar en spraken, en snoven er elkaars geur. Je boog je hoofd zachtjes neer. Ontspanning, ik voelde trots. 
Weer los jezelf kunnen zijn, je sprak van branding, je rots, jouw vuurtoren.
Waar jij woont.
Nieuwe morgen, verse koffie. De aard van dingen en het nieuws van gisteren. Vriesweer na een zachte westenwind. 
Ik nip aan mijn vijfde tas tas terwijl verlangens naar eigen fantasieën op papier een weg zoeken. In de bibliotheekkast ligt een boekje voor het bloeden van je hart. 
Aan “de rosse” vertel ik hoe ik iedere dag nieuwsgierig ben naar je dromen.
Ik heb een la geopend, vanochtend vroeg in de kou van het ontwaken. Lieflijk lag het verleden, bijna punctueel, mij in de handen. 
Op het tijdstip van verschijnen, naakt als een gevraagd feit. Deze morgen berust ik in de wetenschap dat er één lade voor altijd onafgesloten blijft. Daar woon jij! 
Waar jij woont.
Het is 2019. Het is stil hier. In die stilte van de eerste ochtend druppelt een traan op het blad en schrijft de schoonheid van ware liefde zichzelf in onzichtbare inkt. 
Ik laat ochtendvruchtjesgewijs twee mensen in een wereld van chaos en emotie elkaar omhelzen nabij de vloedlijn. Onzichtbaar gebouwde brug van ware liefde. Zachte gebaren geslagen vanuit hun harten, dieper voelbaar dan gesproken woorden. Ware liefde, als stilte een taal geworden is. 
Daar woon jij! 
Waar jij woont.
Op het klavier glijden woorden. 
Het blazoen van ridder Klaroen draagt de sporen van zijn verlangen. Aan de zijkant van een kale vlakte bijt hij in een appel die hij deelt met haar. Zachtjes tekent zijn zwaard een hartje in wat mul zand. Hoe mooi, het tafereel waarin woorden elkaar vinden in een rand vol ware liefde en bekommernis. De jaarwissel hangt als loden klederen aan de ophaalbrug, gedachten vloeien langsheen de burcht terwijl hij haar lief toezingt, vol begrip. Daar woon jij! 
Dwars door alles héén, in voor-en tegenspoed vol gedeelde warmte van twee mensen. 
Bij de warmte van het vuur telt Klaroen de dagen en denkt aan een beuk.