DECEMBER-MORNING
Een wintermorgen, dwars door de vlakte van verlaten weilanden is rijm van de partij. 
Dagen worden langzaam langer en nachten hollen achteruit. Tussen de plooien van zijn donkere en grillige kleren draagt koning Winter afwezigheid met zich mee. 
Ook Lenaerts ziet hoe hij het zonlicht op een min heeft gezet en beslist -bij zijn gratie- wanneer het langzaam weerkeert. Winter spreekt harde en koude taal wanneer hij zijn schare onderdanen uitzendt over berg en dal. 
Hij laat de schrale
oostenwind bijten in onze huid, water laat hij bevriezen zonder pardon. 
De duisternis hanteert hij kwistig tussen de kale bomen hangt heer Vriezemans'adem. De ijsprinses schalt met dunne lippen haar bewondering voor doorzichtigheid uit. 
De winter draagt geen wanten of sjaal, mens en dier moeten zich verzetten tegen zijn wil en wet die hij hanteert. Tussen Kerst en nieuw verjagen ze hem bij de haard en het vuur. 
In de keuken van boer Nest schenkt de vlam licht op een brandende kandelaar. Dan zit de winter op zijn honger, eenzaam in zijn eigen stijl en koppigheid van winter te zijn. 
December-morning.
Twee mensen in een wereld van chaos en emotie omhelzen elkaar nabij de vloedlijn. Onzichtbaar gebouwde brug van ware liefde. Zachte gebaren geslagen vanuit hun harten, dieper voelbaar dan gesproken woorden. Ware liefde, als stilte een taal geworden is en waar gedeelde smart zichzelf mag zijn.
December-morning.
Haar flanellen pyjama koesterde -tussen de plooien van de lakens- nog even de nestwarmte. In haar hart wakkert de warmte voor hem. 
Slaapoogjes zoeken tastend naar haar bril. Vannacht had hij naast haar nog open geslagen boek een briefje gelegd. Zijn handschrift had haar een mooie zin getoverd. 
* Voor de hele wereld ben je iemand, maar voor mij ben je de hele wereld *. Ze drukte het briefje tegen zich aan. 
In de stilte van de ochtend fluisterde ze bij zichzelf hoe zeer ze zijn liefde koesterde. 
Het zwerfkind op zoek naar ware liefde was eindelijk op de juiste bestemming. 
December-morning.
"L'amour, c'est être toujours inquiet de l'autre.". 
De nieuwe morgen ontwaakt terwijl achter grijze wolken zich hongerige ogen verschuilen. De kracht in haarzelf spiegelt zich even en trekt een cape aan. De duisternis verhult het moment van de plaaggeest , momentum van herkenning der rillingen. 
Wijl het innerlijke brult lijkt de wereld even leeg. Een doosje knuffels opent zich, aan de muur neemt een stil natuurgebaar zijn eigen plaats in. 
Aan zee eren vrije vogels hun kode strandleven terwijl een rotskust van schelpen in getijden de eigen gedachten laat verteren. 
Als een verdwaalde merel neerstrijkt op de vensterrand terwijl ze in nachtjapon nog aan een traantje wegpinkt, denkt ze aan hoe ware liefde smaakt. 
Straks maakt een eerste slokje koffie haar nog bewuster van de schoonheid van gedeelde bekommernis.
Moeilijke dagen. Als gisteren al voorbij is en morgen in feite nog niet vandaag is, praten zielen. Het liefdeslandschap vult zich met emoties.
December-morning.
In een wereldstad vult kaarslicht de schrijfkamer. Hij bedenkt hoe het rare weken zijn, voor mensen die ware liefde kennen en koesteren.Terwijl hij nipt aan een vierde tas koffie vult de pen zich met gedachten. Hoe hij aan God gevraagd had om wijsheid en problemen kreeg om ze te leren op lossen. Om moed had hij gebeden en God hem angsten had gegeven om te overwinnen. 
Rijkdom was een droom maar God gaf hem hersenen en spieren om mee te werken. Hij vroeg om gunsten en God gaf hem kansen. Op een dag had hij ware liefde gevraagd. God vroeg hem geduld en gaf hem op een dag haar. Kerstmis is verleden tijd, maar toch had hij God nog een vraag gesteld. Of hij in het nieuwe jaar -één keer?- ridder Klaroen mag zijn. Een bede. Nu vraagt hij niets meer. 
December-morning.
Het is bijna 2019. Schimmen dansen nog een laatste maal met angsten. Samen spreken ze met zorgen en hoe moeilijk het ook is of was, ware liefde maakt alles waterpas. 
Terwijl “de rosse” nog in poezendromenland snort vindt ware liefde troost in droefheid, stilte in tumult, rust in onrust en hoop in wanhoop. 
Hoe mooi, “schoon” is het niet alleen te zeggen dat ik nooit zal vergeten hoe jij me alles vertelde, zonder iets te zeggen. December-morning, US-ochtend.