Fragmenten, momenten, wat gaat het toch snel vijftig jaar zijn gevlogen, Dat weten jullie wel.
Fragmenten, momenten., dat zijn er al wat Vijftig jaar samen… dat doet me toch wat
Fragmenten, momenten, met lach en geween. Vijftig jaar … Daar kan je niet omheen
Die jaren tezamen zijn nog niet klaar, Fragmenten, momenten, komen en gaan. Beleef er nog velen En doe dat .. TE SAAM ! (Jubilarissen) Francine juli 2005
Ik was een gedroomd fotomodelletje voor nonkel Jean.
Mijn ma als jonge bruid.
°1931 +1986 Mijn ma, nooit oud, altijd in.
Zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou mij deren kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan - Zeven maal, om met zijn tweeën te staan. 'De gestorvene' van Ida Gerhardt
Je kende me wel,
maar wist niet wie ik was.
Je wist dat je hier woonde,
maar toch was je niet thuis.
Het verleden vult je gedachten
en heimwee maakt je triest,
maar ook een beetje boos.
Je zou liever zorgen voor…..
Maar je voelt je machteloos.
Ik zou willen zorgen voor….
Maar ‘k voel me machteloos
(Dementie) 1995 Francine
Ine, ons peuterpubertje
Zij is als een liedje, Dat luid klinkt en zacht. Ze is een melodietje , heel lief met veel kracht
De noten die dansen, bij haar op en neer. Hoogtes en laagtes, heen en weer.
Ze is als een vlinder, die vliegt in de wind. Ze is een echt raadsel , dat wonder dat kind.
Francine 24.05.2005
Ine 3 jaar
Lies & Sam maart 2005
Lies & Ine
Hierboven ben ik al 3 maandjes oud!
Ý Ik ben niet boos ik peuterpuber !
Ý Slaap als een reus, slaap als een roos, slaap als een reus van een roos, rozeke, zoetekoekedozeke, doe de deur dicht, van de doos ik slaap...... P.Van Ostaeyen
Ine en Lies oktober 2005
***
Voor de dag van morgen *** Wanneer ik morgen dood ga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken,
Vertel het aan de huizen van steen vertel het aan de stad hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo lief had als ik jou.
Toen ik de voormalige tv presentatrice Terry Van Ginderen zag winkelen bedacht ik hoe hemelsbreed de kleuterprogrammas van toen verschilden methet huidige overaanbod zoals daar zijn Bumba, Teletubbies, Bob de Bouwer, Sprookjesboom, etc.
50 Jaar geleden was er voor de allerkleinste enkel: Klein Klein Kleutertje .
Dit programma in zwart en wit werd gepresenteerd door Tante Terry die geassisteerd werd door het pluche sprekende eekhoorntje :Kraakje.
Deze voormalige kleuterjuf vertelde, omringt door kleutertjes,lieflijke verhaaltjes al dan niet met een opvoedkundige ondertoon. Er werden liedjes gezongen die door tante Terrys gitaarspel begeleid werden.
Het programmaeindigde met het gekende liedje waarop een getekend jongensfiguurtje, dathet Kleine kleutertjevoorstelde, vermanend met zijn vingertje zwaaide .
Dat er ook een enorm verschil in het pedagogisch onderricht was bewijzen de liedjes .
Zo leerden we van kleine en grote soldaatjes, van de jager die haasjes doodschooten van kijvende moeders en vaders met losse handen.
Klein, klein kleuterke, wat doe je in mijn hof? Je plukt er al de bloemekens af en maakt het veel te grof.
Mamake die zal kijven, papake die zal slaan, klein, klein, kleuterke, laat al die bloemekens staan.
Onlangs vroeg ik mijn kleinzoontje om nog eens een mooie tekening voor me te maken. Om hem te stimuleren stelde ik voor om een bomma te tekenen, waarop hij heel onschuldig en heel (h)eerlijk vroeg: " een oude oma of één gelijk jij?". Glunderde ik geen klein beetje zeker!?
Toch niet erg veel zin in tekenen boomde hij verder en zei dat oud zijn zeker niet leuk is want dan gaat men dood . Ik antwoordde dat ik lang nog niet zou sterven,zeker niet voor hij een grote man zou zijn. Waarop hij dan weer,een tikkeltje bezorgt, vroeg : "en dan als ik dan een grote man ben....? " Tja en dan... 'k glunderde al wat minder.
Het stedelijk zwembad Veldstraat hoort haast tot ons cultureel erfgoed en wordt nu volledig opgekalefaterd . Maar ooitwas het voorons gewoon een zwembad waar we een hoop plezier maakten. Een tijd lang gingen we er elke zaterdagavond zwemmen, de zwemclub van de Post hield daar haar zwemstonden. Ik had het zwemmen al onder de knie maar mijn zus kreeg daar haar eerste lessen. Mijn eerste contact met een heus zwembad was jaren eerder geweest. Tanteke die goed zwom nam het op zich mij te leren zwemmen en nam mij mee naar het voormalige zwembad in de Lange Gasthuisstraat. Een uitstapje met de tram allemaal heel gezellig en het zwemmen in het vooruitzicht was best wel spannend. Tot dat ik in het zwembadniets vermoedend werd ingesnoerd in riemen die aan een touw in een katrol hingen. Ik plots vanuit het niets van de grond werd opgetild en bengelend aan een koord met een plons in het zwembad belandde waar ik een flinke borrel chloorwater binnenkreeg. Het verrassingseffect kon tellen ! Ik heb het daar als tegenoffensief flink op een gillen gezet zodat tanteke niets ander kon doen dan inpakken. Ik heb zo'n sterk vermoeden dat de tramrit huiswaarts niet meer zo gezellig was!
Toen mijn broer geboren werd had ons ma nog een zusje van 3 jaar oud, haar jongere broers waren toen 12 en 9 jaar.
Mijn broer had aan zijn jong tanteke een speelkameraadje, voor ons was ze eerder een poppenmoedertje .
Toen midden jaren '50 de Rock and Roll ontstond waren ons ma haar broers in hun puberteit en het leek daar net zoals in de serie happy days of de film Grease. Hetwaren de beginjaren van de Rock and Rollen het was er vaak Rock around the clock. Mijn nonkels met hun haar blinkend van de brillantine luisterden naar muziek van Fats Domino, Chuck Berry, Buddy Holly, Little Richard en Elvis . Tante hield meer van Cliff Richard en Paul Anka . In 1960 was de Twist van Chubby Checker "de" zomerhit en die danste ze als geen ander. Terwijl de ene nonkel met zijn eerste auto pronkte reed de andere op een echte Italiaanse Vespa. De hoeveelheid schoenen met naaldhakken van tante waren spectaculair en fascinerend . De scoubidou was er in daarmee vervaardigde ze allerlei prulletjes . De beukennootjes die we met haar in het park zochten gebruikte ze om armbandjes en halssnoeren te maken. Waarmee we dan net als met haar schoenen trots paradeerde.
De brillantine werd vervangen door haargel, de Vespa en de scoubidouzijn net als de kleren uit die tijd een steeds weerkerend modeverschijnsel .
Die tijd is gevlogen, enkel de muziek is gebleven al gebeurt het beluisteren nu zonder het krassende geluid eigen aan de bakelieten en later de vinyl platen! Met de paplepel ingegeven werd mijn broer in zijn puberjaren een echte Elvisfan en net als hem ontwikkelde ik een voorliefde voor soulmuziek.
Dit is een leuk geintje dat je hersens kraakt. Probeer maar, maar je zult zien dat je je rechtervoet niet te slim af kunt zijn.
1.Als je achter je bureau zit of aan tafel, til je rechtervoet op van de vloer en draai rondjes naar rechts (met de klok mee) 2. Blijf draaien en teken nu met je rechterhand een 6in de lucht.
Je voet draait nu in de andere richting. Zie je !!! En er is niets wat je daar aan kunt doen !
De Efteling is nog steeds mijn geliefkoosde pretpark. Niet om het pretparkgehalte, dat vroeger niet zo groots was, maar om het sprookjesbos. Na het bezoek dat we er gisteren brachten werd ik geconfronteerdmet het angstaanjagende en boosaardig karakter van al die sprookjes. Was het misschien oorspronkelijk de bedoeling de kinderen met dat soort verhaaltjes onder de knoet te houden ?
Onze(klein) kindjes schrokken geregeld van deverhaaltjes en de uitbeeldingen daarvan. Het krioelt in dat sprookjesbos van boze stiefmoeders, stoute heksen en lelijke trollen .
We vertelden steeds maar weer dat deze niet echt bestonden dat het maar sprookjes waren. Ik vertel hen toch liever een ander soort verhaal! De heks in het peperkoekenhuisje zou nog kunnen moest die kannibaal geen kindjes lusten, maar wat te denken van ouders die hun kindjes ,Hansje en Grietje, in het bos gaan dumpen omdat ze te arm zijn om hen te voeden!?
Hier eindigt dan toch het sprookje en overdenk ik dat er helaas plaatsen en situaties zijn waar zulke wanpraktijken ,al dan niet gedwongen, gebeuren!
Gelukkig waren er de muzikale paddestoeltjes en het kabouterdorpje waar alles lieflijk was. Het sprookjesbos verlaten ging niet echt zonder morren want Sam wilde terug om te gaan kijken of de prins sneeuwwitje al had wakker gekust.
Want dat is waar we allemaal van houden: ze leefden nog lang en gelukkig!"
De school is net terug begonnen en de snottebellen en verkoudheden beginnen weer. Maar Sam heeft andere katjes te geselen.
Hij zit nu de laatste kleuterklas en het valt mij op dat vijfjarigen zoveel nieuwe dingen dienen aan te leren. Ons Sammeke die zijn leventje begon met een achterstand ten aanzien van zijn leeftijdsgenootjes heeft met succes een reuze inhaalmanoeuvre gemaakt en slaat ons allemaal met verbazing. De kleine steunwieltjes zijn van het fietsje gehaald en Sam oefentop zijn tempo het fietsen op twee wielen.
Terwijl hij een half jaartje geleden nog heel voorzichtig in het zwembad plonsde springt hij nu vlotjes de kant af en duikt als een eendje onder water. Het echte zwemmen is niet ver meer af.
De trap op en af gaan is lang een grote moeilijkheid geweest maar nu klimt hij in de speeltuin moeiteloos via touwen ophoog en omlaag .
De minder fysieke vaardigheden zoals de klok lezen, cijfers en letters herkennen boeien hem uitermate zodat de waaroms nooit ver af zijn.
Zijn geliefkoosde hobby is dan ook praten......., vragen......, praten
Dit jaartje waarin de kindjes klaargestoomd worden voor de grote school wordt voor onze Sam alvast een boeiend jaar!
Een tweetal kilometer van het bos verwijderd begonde bewoonde wereld met boerderijen die in een ver verleden ver uit elkaar neergepoot waren. Uit verveling, eigen aan onze leeftijd, vatte ik samen met mijn nicht de wandeling aan naar de eerste boerderij . Wij zouden eens verse eitjes van de boer gaan kopen. Op het erf van de boerderij aangekomen troffen we drie boertjes zittend op een bank in de zon aan. We werden heel hartelijk begroet maar de conversatie verliep uiterst moeilijk.
Boerke één had een enorm spraakgebrek en we verstonden niets van wat die man ons stotterend wou vertellen.
Boerke twee was stom en doof en sprak in onverstaanbare klanken.
En boerke drie zag ondanks de enorme dikke bril geen haartje voor zijn ogen maar hij vertaalde wel alles wat zijn broers ons wilde zeggen.
Deze mannen, van de leeftijd van onze grootouders, waren ongehuwde broers en woonden met hun twee eveneens ongehuwde zussen in de ouderlijke boerderij! De zussen waren minder hartelijk want zij waakten als kloeken over hun broertjes .
Een beetje lacherig maar onder de indruk gingen we in ons bos verslag uitbrengen. Daar werden we wat ongelovig aanhoord .
Maar de zondag daarop kregen we een wederbezoek van onze drie vrienden en konden we dit apart gezelschap aan de familie voorstellen.
Ondanks de schuchtere poging van een nazomertje staat de herfst toch voor de deur. Je kunt het ruiken en je kan het voelen. Even nog en de afgevallen bladeren knisperen weer onder onze voetstappen. Hoewel ik van elk seizoen hou gaat mijn voorkeur, volgens mijn man, toch meer uit naar de herfst. Wel een dankbaar seizoen voor huiselijke gezelligheid.
Dat gevoel koesterde ik als kind ook al! Terwijl de tamme kastanjes die we kruiselings hadden ingekerfd op de kolenstoof lagen te poffen, schaarden we ons samen met ons ma aan de tafel voor een spelletje monopoly. Van de gepofte kastanjes hield ik niet zo maar dan waren er tot grote ergernis van ons vader, de okkernoten die we tussen de deur klemde om ze zo open te breken! Onze pa kregen we niet gemotiveerd om het gezelschapspel mee te spelen maar ma was daar altijd voor te vinden. Het was trouwens één van de zeldzame spelletjes die wij, zussen en broer, ondanks ons leeftijdsverschil samen speelden. Misschien klinkt het raar maar de herfstkilte bracht toch ook een dosis warmte!
Herinneringen zijn net als deeltjes van iets dat ontploft, sommige vliegen ver weg en vinden we nooit meer terug, Andere blijven dichtbij en strijken daar neer waar we er gemakkelijk bij kunnen.
Rond de periode van onze vakantie aan zee en misschien wel als een reactie daarop kocht moe, met het oog op haar kleinkinderen, een stuk recreatiegrond op de boerenbuiten.
Op die lap grond werd door grootvader, nonkel en pa een houten huisje in elkaar getimmerd . En vanaf dan werd ons bos een vaste waarde in de familie. Wanneer het weer het toeliet trokken we er naar toe. De tafel en stoelen werden buitengezet er werd koffie geschonken en de koekjes uitgepakt. Geregeld kwamen er andere familieleden aangewaaid zoals ma haar jongere broer met zijn gezin. Deze tante en nonkel waren net als onze moeders verwoede kaarters en zodra hun clubje van 4 bijeen was begonnen ze steevast aan hun kaartspel.
De vaders hielden een siësta of deden werkjes aan het huisje. In het bos groeiden in dichte struikjes blauwe bosbesjes (Myrtillen) waar moe confituur van maakte. Voor wij gingen spelen moesten(liefst toch) we voor moe bezekes plukken . We leverden al vlug ons min of meer gevulde potje bij moe af om haar alleen met haar bezekes te laten en ons aan ons vrije spel over te geven.
We speelden verstoppertje of met zijn allen petanque. Voor de voetballiefhebber was er een goal in elkaar geknutseld . Een oud volkspel dat va ons leerde was een vast onderdeel van ons bosbezoek.
Dat spel was:Poppeke schiet Het paapje of poppeke was een cilindervormig houten blokje.Mooi op een stapeltje moest elke speler hierop een geldstukje leggen en met loden schijfjes werd er naar dat paapje gegooid . Het was de bedoeling dat dit omgegooid werd en de eigenaar van de loden schijfjes die bij of op de centjes lagen wonnen die muntjes.
We bleven zelf toen we zelf al kinderen hadden naar ons bos toegaan. Maar stilaan verwaterde deze bezoeken. Tot dat ze na het overlijden van moe helemaal wegvielen.
Ons bos ligt er nu stil en verwaarloost bij en zelfs de bezekes groeien er niet meer!
De zomer van 1963 was, in ons toen nog jonge leventje, een ware nachtmerrie.
Ik, mijn zus, oudste nicht en twee kozijns mochten op vakantie naar zee.
De Posterijen hadden vakantiekoloniën voor de kinderen van hun personeel. Wij waren wat je noemt zulke bevoorrechte kinderen. Dat vakantieverblijf in Westende heette "Ons rustoord" . Met nieuwsgierige verwachting en een bang hartje werden we daar door onze ouders achtergelaten onder al dan niet deskundige begeleiding. Al van de eerste moment werd het ons duidelijk dat we op niet al te veel gezelligheid moesten rekenen, de monitrice's moesten we aanspreken met het schoolachtige juffrouw.
De jongens werden van de meisjes gescheiden door een metershoge draad. Als we een praatje met onze kozijns wilden maken gebeurde dat met die draad tussen ons. De vereisteminimum leeftijd was 5 jaar en zus voldeed daar net aan. Het slapen gebeurde in leeftijdsgroepen, ik werd van mijn zusje gescheiden en gezien haar jonge leeftijd gaf dit natuurlijk de nodige traantjes, we waren zo gewend de kamer te delen. We sliepen op grote zalen en na het verplichte toiletbezoek gingen alle lichten onverbiddelijk uit zodat het pikdonker was met enkel in de verte een klein lichtje van de gang.
Het zaaltje waar ons Ria sliep was wel wat verwijderd van mijn slaapzaal en op een avond net voor de lichten in onze zaal uitgingen kwam zusje luid wenend naar me toegelopen. Zij had in haar bedje geplast en had, als reactie op haar ongelukje, slaag gekregen van de juffrouw. IK met mijn negen jaar en ontluikende verantwoordelijkheidszin nam haar bij het handje en stevende intens boos af op de monitrice, haar héél streng vermanend dat ze mijn zusje niet mocht slaan. De briefjes of kaartjes die we naar huis schreven werden gecensureerd en er werd ons gezegd dat we enkel mochten schrijven hoe leuk het wel was. In de helft van de maand was het bezoekdag en kregen we onze ouders en grootouders op bezoek. Ik zou het hun dan wel allemaal eens vertellen en dan zouden ze ons wel mee naar huis nemen! Toen die dag aangebroken was en we ons beklag deden kregen we enkel nieuwe strandspullen cadeau en de vermaning niet zo flauw te zijn het zou nog maar twee weken duren. (ze hadden voor een hele maand betaald,dus..) Toen de bezoekdag ten einde liep en ze zonder ons naar huis vertrokken hebben we dan ook tranen met tuiten gehuild. Gelukkig kwam er aan deze kwelling een eind . Uiteindelijk vergaven we onze ouders hun misstap (op voorwaarde dat we daar nooit meer heen moesten) maar vergeten deden we deze rotvakantie nooit!
Blote billen,buiken en borsten alom deze dagen. Het moment bij uitstek voor ons Ineke om zichzelf eens uitgebreid te bestuderen. Dat 3,5 jaar oude dametje vergeleek eerst en vooral Bommas borsten met haar borstje en besloot uiteindelijk dat zij poppemieborstjes heeft .
Haar naveltje werd serieus onder de loep genomen ,ze trok en sleurde het haast binnenstebuiten om dan tot de vaststelling te komen dat er later uit haar putje geen babytjes gingen komen want dat putje was dicht, er zat geen gaatje in ! Dus opteert ze om de babytjes maar langst een andere "de natuurlijke" weg te laten komen. (vervolg binnen 20 à 25 jaar)
De fietstochtjes van nu zijn ook niet meer wat ze waren. Als ik nu een fietstochtje maak moet ik dagenlang op het randje van mijn stoel, gestut door zachte kussens, heel voorzichtig gaan zitten. Terwijl vroeger de fiets wel een verlengstuk van ons eigen leek. Sommige familie-uitstapjes maakten we ook met de fiets hoewel ik me niet herinner dat onze pa of nonkel F erbij waren. Onze moeders konden geen auto rijden en dus reden we in fietscolonne naar het Noordkasteel, het Peerdsbos, de Kattekensberg of het Park van Brasschaat. Daar stond toen geen gesofisticeerd zwembad maar een brede gracht die uitmondde in een vijver. Met grote autobinnenbanden die men daar verhuurde kon je heerlijk in het water ravotten. Terwijl onze moeders van op een dekentje onder de bomen hun kroost in het oog hielden.
De grote vakantie duurde (voor de moeders) lang en het gebeurde dan ook dat we in die schoolvakantie toch naar onze oude vertrouwde school gingen. Op een bepaalde dag, ik dacht op vrijdag, konden de kinderen daar terecht voor een soort van vakantieopvang, er kon daar onder toezicht gespeeld worden. Ik vermoed dat dit maar één of enkele jaartjes georganiseerd werd want die herinneringen zijn nogal mistig. Maar of wij, kinderen, deze vrijetijdsbesteding even plezant vonden als onze fietstochtjes dat valt serieus te betwijfelen!
Leuke kinderpraat(met naam en leeftijd) wordt in dank aanvaard! Ook je op-en aanmerkingen worden gretig gelezen.AAN GROTE AFBEELDINGEN HEB IK GEEN BOODSCHAP en zal ik verwijderen!
You' ll win every fight you fight, every game you play you can never lose, we will be by your side all the whay you'll win every fight you fight, every game you play on't you be afraid, you will win every fight every day
never give up, my friend if you don 't see the end if you don 't see the top,don 't stop we know we know you'll win every fight you fight, every,game you play you will reach the top, at the top, that's where you will stay
Francois, Jean,Louis
Fietstochtje rond 1935
STOP zeehondenmoord!
'k zou zo gere willen leve in ne wereld zonder haat zonder macht en zonder streven waar dat al van 't zelve gaat 'k zou zo gere wille leven in ne wereld zonder pijn waar dat iedereen al kan geve en dat geestig es te zijn
'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder geld da de nie van schrik moet beve veur ne oorlog en geweld 'kzou zo gere wille leven in ne wereld zonder doel waar gerekend wordt mee scheefkens geen bankiers en gene boel
'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder werk waar dat alles gaat al spelend dat de 't werke niet en merkt 'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder schrik hoe dat zou zijn 't es om 't even zeker beter, dat wete 'k ik
'k zou zo gere gelijk de bome staan mee wortels in de grond en mijn takke naar omhooge en geen woord in mijne mond 'k zou zo gere kunnen vliege gelijk ne vogel in de lucht zachtjes op de wolke wiege geen lawaai zelfs gene zucht
'k Zou zo gere 'k zou zo gere 'k zou van alles willen doen schone luchtkastele bouwe en tons slape tot de noen 'k zou zo vele wille geve veur ne wereld mee veel groen waar nog veugels kunne leve en mijn liedjes niet van doen
(Walter de Buck)
TEST OEWAIGE !
Zeddenenechte Antwaarpener?
kunde dees woorde inies oât spreke zonder te doddele ? probeert morris : akosterniondoeng
.gif)
.
Herinneringen zijn 
.gif)
