Op m'n terras wacht de avond.
Een aquarel uitgestreken over het uitspansel.
Als een avondjurk.

Een kerkklok klept negen.
Ook als dat niet zo is, dan moet het toch in deze tekst hier.
Zo wordt de klankkleur van de zin schoner.

Enige overvliegende eenden en het getjilp van huismussen
houden de schemering wakker. De blauwe reiger schreeuwt.
Zoals een aap. Het zomert in m'n hoofd.

Zopas één uur lang genoten van Connie Palmen.
Heerlijke vrouw. Met haar negatieve kantjes.
Zoals jij én ik. Wij samen dus.

Zij kleeft aan biezondere mannen.
Hans van Mierlo.
Was ik een vrouw, ik zou er ook voor vallen.

Intens genieten kan je pas, vermoed ik,
als het geluk op de drempel van verdriet ligt.
Dit schreef ik zopas aan een lezeres van m'n dagboek.
Ik ben ze erg dankbaar voor haar trouw.

Wij schrijvertjes zijn bedelaars.
Luisteren naar de echo van onze eigen woorden.
Hengelen naar een 'antwoord'.

Onze gedachten druppelen in gestolde letters.
Hoe kan ik je gevangen houden, lezer-es?
Waarom lees jij dit? Vertel het mij.
Opdat ik je effectiever kan verleiden.

Ik kreeg plots een lege avond cadeau.
M'n kleinzoon blijft bij oma slapen.
M'n vingers verfomfaaien deze onverwachte ogenblikken.

Ik schenk ze jou.

Uvi

In de verte hoor ik het verdriet aankloppen.
Laat ik de deur op een kier?
Of doe ik ze op slot?

Op de kerktoren slaat de klok nu negen keer.
Zou er nog een haan kraaien?



 

Mijn wolken zijn niet met vakantie.
En de uwe?

Tja, het kan letterlijk. Maar ook figuurlijk.
Ik hou van wolken. Maar niet als ze op zorgen lijken.

Een Senior, zo lijkt me, zou door de dag mogen komen
ingepakt enkel door z'n eigen zorgen.
Een scheut pijn in de rug. Of elders.
Wat te weinig adem en te veel reuma.
Enfin, dàt soort dagdagelijkse verstrooiing.

Zou dat een onbezonnen en onrechtvaardige gedachte zijn?

Gisteren had ik een gesprek van twee lange uren
over m'n dochter.
Ik hoorde gedonder en zag zwarte wolken.
In feite hoefde ik me niet te verwonderen.
Hoorde het reeds jaren rommelen. In de verre verte.
Nu en dan een bliksemschicht.

Getraind in 'survival' noem ik mezelf 'een gelukkige struisvogel'.
Alleen als ik nu en dan m'n kop uit het zand moet trekken
doet het pijn.
Gisteren twee uur lang getrokken.

Ik zie de wolken dichterbij komen.
Luister al naar de donder.

 Uvi

Angstvallig voor onweer,
oogst ik ieder ogenblik
waar zon over stilte schijnt.

Als een spin
trek ik een web
over m'n allenige dagen.

Ik zuig woorden
vol letters.
In de verte schettert
een groene specht.

Hij lacht.
Om mij?

Uvi

Laat ik m'n lezers niet in de steek,
vraag ik me af.

Als ik bv. over onweer spreek.

Moet ik hen meer letterduiding geven?
Maar ontmantel ik dan niet de magie?
De vrijheid van de lezer.

Te lezen wat de lezer wil.
Wat de schrijver ook maar schrijft.

Raar wereldje.
Soms is vakantie moeten.
Terwijl het 'mogen' zou moeten zijn.

Voor mij
is het altijd moeten.
Ben steeds op reis.

In mijn hoofd.
Daarom resideer ik liever
in m'n zetel.

Comfort van boeken.
Kuisgerief bij de hand.
En koken à la Flamande.

Tussendoor
nog even de regendruppels
van mijn vingers schudden.

Drop wat woorden.
Zoals nu.
In m'n opa-velleke. Tout nu. 

             ***

Zij

Zij is weg.
Ik ben hier.

Zij moet op vakantie.
Ik mag blijven.

Zij nam me mee.
Ik kreeg haar cadeau.

Zo
blijven we toch samen.


Uvi

De stilte heeft zich genesteld in de regen.
Ze pletst tegen het venster.
Ik rijg ze tot een paternoster. Een zegen.

Straks laat ik de stofzuiger los
op de zichtbare afwezigheid van m'n kleinzoon.
Wis ik even zijn sporen. Nu hij bij oma is.

De ochtend is van mij alleen.
En van Dewulf. Beiden in het blauwe bad.
Drenkelingen onder inkt en papier.

Nog even verdwalen in de morgen.
Nu het nog kan. Straks komt de afwas,
de dweil en de emmer gevuld met water, me halen.

Onder dwang. Want het opstandige stof,
de vlekken op de vloer en andere vandalen,
moet ik sussen vooraleer straks die ene bezoeker komt.

 Uvi

De zon penetreert nogal onbehoorlijk vroeg m'n ochtend.
Ik zit nog in mijn 'koekeloeren'-fase. Hij al in m'n chaise longue.
Te veel licht in z'n ogen. En daarom drijft de nacht hem uit z'n bed.
Mijn stille vroegte binnen.

Even aan de toetsen 'goedenmorgen-voelen'.
Ze zijn er nog. Behalve die 'e'.
Die is al lang vervlogen onder m'n 'Fingerspitzengefühl'.
Een beetje week van karakter. Die 'e'.

Hij denkt al aan straks. Terwijl ik nog moet wakker worden.
'Opa, on va nager.' Heb ik geluk dat hij geen Wolof spreekt.
Want dat zou Chinees voor me zijn. 'Oui, cet après-midi, mon amour'.
'Mon amour pour toujours.' Of 'mon petit prince'. Zo spreek ik 'm aan.

Even wat soelaas met een speculoos.
Neen, niet in m'n koffie soppen. En ook niet slurpen.
Zo iets doe ik alleen stiekem.
Als jij niet op m' vingers zit te kijken.

Uvi