Rutger Kopland




Jonge sla

Alles kan ik verdragen,
Het verdorren van bonen,
Stervende bloemen, het hoekje
Aardappelen kan ik met droge ogen
Zien rooien, daar ben ik
Werkelijk hard in.


Maar jonge sla in september,
Net geplant, slap nog,
In vochtige bedjes, nee








Met dank en respect voor Kopland...

En de lezers hier ...
Nu begrijp je hieronder die 'jonge sla' beter.
Bij de duiven.

 

Jonge duiven


Hoe dikwijls had ik deze zinnen moeten herschrijven?
Nu haal ik ze uit m'n hoofd en laat ze meteen los.Als jonge duiven.
Ik kijk ze achterna. Als een doordeweekse duivenliefhebber.

Ik zie ze haperen in hun vlucht. Vallen meer dan vliegen.
Welke richting kiezen ze? Komen ze terug?
Fladderen ze zomaar wat rond? Als labiele letters in de lucht.

Verlangen ze terug naar het dons van hun nest?
Of wenkt die weidse wereld? Zonder belemmering van een hok.
Wat doe je met jonge woorden?

Laat je ze los? Of laat je ze groeien?
Ben ik nu een duivenmelker? Of een teler van onvolgroeide gedachten?
Een tedere tuinier van jonge sla. Zoals Kopland. Dat zou ik willen zijn.

 

uvi

 

Grijze uren

Ochtend. En donker. Een dwaallicht in de zomer.
Ik tik met m'n voet op een knop. En het wordt licht.

Daar staat hij dan. Een 'staande leeslamp'.
Een ranke vuurtoren voor de grijze uren van deze dag.
Onder zich laat hij het licht stromen.

M'n handen verzamelen z'n stralen over de bladen.
Baden in een bundel. Letters golven over het papieren strand.
Zee van zinnen. Ze deinen in m'n hoofd.

Ik blader door ebbe en vloed.
De bellettrie van waden door het blauw.

uvi