Schoenaerts aan de strijk

Mijn gedachten lekken. Ik weet het zeker.
Als ik mijn middagdutje doe, blijft de inkt druppelen in m'n hoofd.
Zonder vlekkendepper klonteren ze dan weer tot woorden.

Vanochtend nog, stond ik met Schoenaerts aan de strijk.
Stijfdood ondertussen maar springlevend op m'n cassette.
Madiwodo. Een radioprogramma uit een vorige eeuw.
Het dagboek over de dagen in een week. Maandag, dinsdag ...

De gestorven golven van Julien krinkelen nog ongehinderd door de ether.
De rimpels van zijn stem deinen uit.
Eeuwige reïncarnatie, denk ik dan, dankzij de techniek.
Zijn woorden doen me rillen. Zelfs aan de strijkplank.

Eén keer ontmoette ik hem. Aan de OLV-toren. Antwerpen.
Hij keek dwars door me heen. Tot in de diepte van m'n ziel.
Sedertdien ligt zijn blik bevroren in m'n ogen.

Weet je wat ik zozeer bewonderde in die man?
Als hij zweeg, dan sprak hij nog.
Ik hoor zijn adem aarzelen. Hij wist te zwijgen als geen ander.
Niet bevreesd voor de stilte.
Mensen die bang zijn van zichzelf, praten zich vol.
Met leegte.

"Een schoon verdriet.".
Zo noemde hij de zelfdoding van z'n dochter.
Alleen groten spreken zo over de dood.
Ik ben zo klein dat ik amper over hem durf te schrijven.

Maar hem even laten leven, vandaag, hier ... asjeblief.
Misschien hoor ook jij nu zijn stem, zijn timbre, zijn articulatie...
Hoe kan hij anders reïncarneren...

Tot morgen, Maestro, aan de strijk.

Uvi






PS.
Vermits hij me uit m'n slaap hield
laat ik dit uiltje hier maar los.