Gelukzalig verlaten.

Beter plekje dan dit bestaat er niet op de wereld.
Enkele vierkante meters geluk.
Een zetel op een terrasje overkoepeld door een glazen stulp.
Genesteld in groen en water.

Daarnet nog huilde een trein door de stilte.
Hij ging razend tekeer.
Vulde de hemel met een metalen uitspansel.
Driftig daverend.

Hij verpulverde het gefrazel van de zuidenwind.
Die mij vertelt over het geluid van de duizendpoot. In de verte.
Enkel als hij zuiders zingt dan tilt hij het monotone gedreun over de daken.
Duizenden huizen ver. Tot hier.

In mijn zetel. Waar ik moe van niets, me leeg en vol voel.
Vermoeid als een verdriet dat me volledig vult.
Vanaf m'n ogen die wenen zonder tranen. Over m'n bedrukte borst.
Tot in de diepte van m'n tenen. Leeg en vol.

In de lucht tussen de wolken hangt een zilveren vogel.
Met onbewogen vleugels. Hij vliegt naar het zuiden.
In z'n bek een blank jongetje. Wat bruiner van Belgische zon.
Op weg naar zwarte mensen. Die vluchten in gamele bootjes.




uvi

Als de slaap je verlaat.
Nachten niet koelen in je hoofd.
Je lichaam op de boog gespannen blijft.
Dan knapt de koord af...

Vezels ontrafelen zich.
Je spankracht verslapt.
Je weerstand daalt.
Tot gelaten ... alleen gelaten.

En dan twijfel je aan je bestaan.
Tenzij er iemand is ...


****

Oogappel

jij plukt mijn woorden
appels aan een rijpe boom
en kraakt de noten
van m'n stille winter

met ontelbaar tere handen
leg jij de klanken van m'n pijn
te rusten op je zoete lippen
en kust de wonden van het zijn


uvi