Met Pascale in Alaska.
Zopas stond ik aan de afwas. Met Pascale Platel.
Dat kwam goed uit.
Want hij was opgestapeld en twee dagen oud.
Wel afgespoeld met een kwistige dretsj voor het slapen gaan.
Geen tijd gehad. Ach, die vrouwen in m'n leven.
Dochter, ex en geliefde, ze bezetten m'n tijd.
Melk de dag, schreef Timmermans.
Mijn grootvader deed dat met de duiven.
Mijn dochter zit in Amsterdam. Bij haar grootste weldoener.
Maar Pascale staat naast mij. Dat helpt.
Hoewel zoals ik dat verwachtte, ze snatert wat af.
Ik doe het dan maar zelf.
Maar ik zink zo diep weg in haar stem dat ik vergeet.
De tijd en de afwas.
Bijna zou ik 'm afspoelen met tranen van ontroering.
Ho, stop even, Pascale. Ben ik nu ne vent of een ... trut.
Verdomme, wat kan die vrouw me pakken.
Ah, vrouwen, dedju. En radio, een andere zwakke plek.
Alaska. Zondagavond. Radio 1. Van zes tot zeven.
Maar op de internetradio ook aan de afwas.
That's life!
Pascale gaat terug in de tijd. Naar haar warm nest.
Een huis volgestouwd met vijf kinderen. En een pa en een ma.
Zeven gelukkige mensen. Een huis als een L. Van Platel.
Van haar vader. Architect.
En liedjes. Van toen. Verdomme, Pascale, je maakt me klein.
Ik geraak niet meer aan de afwasbak.
Haar moeder, mijn moeder... allemaal dezelfde moeders.
En de liedjes van toen. Pascale, hou me vast.
Ik verdrink in je weemoed.
Buiten schijnt de zon.
Op de vloer liggen broodkruimels.
Het stof lacht groen op de kast.
En de was ligt wirwar in de mand.
Pascale is vertrokken.
Ik ga haar achterna.
That's life!
uvi
