Voor m'n poëzie kan je terecht bij Pp. Naam van het Weblog: Ik kan niet schrijven zoals jij leest ...
24-12-2006
Een dagboek zonder lampjes ...
Een dagboek zonder lampjes... over dagen en mensen.
De tijd treuzelt. Traag trekken de wijzers naar morgen, overmorgen ... Ik spreek hun onzalige namen niet uit.
Die dagen van obligate vreugde. Het kraambed van wensen. Doodgeboren. En al die overtollige uren die turen naar nergens.
Het wachten in de kamer van een versleten jaar. Waarvan het behang gekleurd is met hulpeloze herinneringen. Een bosje gedroogde tranen op tafel.
Die dagen, ik zou ze willen verjagen. Van mijn erf. Mijn erfenis. Het bijna voltooide verleden. Belegd in het heden.
En woorden als toen, vroeger, in onze tijd, ... die leugenachtige metaforen. De foor van de leugen. Gewillig vlijen ze zich neer in de ochtend van m'n oren.
Deze hoeren van nostalgie. Ze laten zich betalen door heimwee en wanhoop. Op zoek naar hoe het nooit geweest is ...
tenzij in een hoofd.
Uvi
Mag ik het ook eens bekijken zonder bomen en lampjes?
Zal ik hem even openslaan, dacht ik. Zoals Franciscus van Assisië de Bijbel. Om te lezen wat God hem wilde vertellen.
En ik dacht, ach, met De Coninck wordt het altijd wat lente in m'n hoofd. Ik deed het dus. En je gelooft me niet. Op pagina 317 van zijn Verzameld Werk, las ik bovenaan:
Met niets. Lente. Bijen. De letter z is ontsnapt. Grassprietje tussen mijn tanden is niet van mij, liedje ook niet, handen in zakken wel.
Dàt wilde m'n god mij zeggen vanmorgen. En het lentelicht scheen al een beetje in m'n duister winterhoofd.
Gelukkig is er nog de gazet. De grens tussen hun tweeën. Als de ochtend op tafel ligt. Een non-transitzone.
De woorden blijven bedrukt op papier. Ze hoeven geen tong te verlaten. Koffie kabbelt tussen hen in. Monden vol verhalen. Maar zonder klanken blijven ze stil.
Kil kijkt de dag door het raam. Speurt naar ontsnappingsroutes voor elkaar. Winter wikkelt zich rond hun dagen. Nog even en de dood komt hen halen.
