Hoe komt zo'n gedicht tot stand? Vroeg hij mij.

Raar, zeg ik.
Soms na een liefdevolle emotie.
Ben nog steeds een verliefd jongetje. Amper 65.

Dikwijls door het lezen.
Van een tijdschrift, een gedicht. In de ochtend.
Daarna beginnen m'n vingers onrustig te worden...

Op straat ...
al wandelend... raap ik zinnetjes op ...
goed kijken is een eerste voorwaarde.

O ja,
en zonder verwondering en bewondering gaat het ook niet.

Maar zoals dit:
vanmorgen schreef ik een reactie op een persoonlijk mailtje.
De eerste twee zinnen stonden er voor dat ik het besefte.
Zo uit m'n vingers gelekt.
Achteraf wist ik: hier moet ik iets mee doen.

Eén moment inspiratie en dan de transpiratie ...

Luisteren naar de woorden die groeien in je hoofd.
Schrijven, schrappen..., schrijven, schrappen ... schrappen ...

Zo ongeveer...

Ah, zo eenvoudig is dat?
Euh, ja zeker ...




Queeste

 

Waar is je stilte neergestreken?
Op het veld van je verwarde vingers,
tussen de dauw van je beloken ogen
of in de verte van je dromen?

Met vragen baken ik je zwijgen af
verleg de grens van mijn verlangen
naar gemis in lege handen
en zinnen zonder stem onuitgesproken lang.

Hoe kan ik je lichaam achterlaten
in lakens van herinnering
de warmte van je woorden horen
verloren tussen gisteren en morgen?


uvi