Dag lankmoedige lezers,

Mea culpa. Weer eens liet ik me gaan. Gisteren.
Ik kon niet weerstaan (artikel 71 van Jef Vermassen)
aan m'n 'publicatiedrang'.

Ik ben in een berouwvolle bui. Mea maxima culpa.
De tekst over het alaam van een kunstenaar:
de muzieknoten, de penselen en de beitels... .
Ik liet de letters door m'n vingers razen. Als een TGV.

Hij stond er dan ook klokvast. Maar zat onzacht op de sporen.
Te onduidelijk. En zonder signalen vertrokken.
Een beetje spoorloos.

In feite was het een repliek op een gedicht,
op een andere site,
waarin de dichters aangemaand werden te zwijgen.
Als ze niet het leed en de onrechtvaardigheid bestreden.

En dàt vond ik toch een wat enge fundamentalistische visie.
En toen, tja, schoten mijn vingers in galop
met honderden en zovele paarden ...bloemen...

Want poëzie is toch geen synoniem van polemiek en pamflet.

En dragen we niet allemaal al het wereldleed in ons eigen leven?
Hebben we dan niet het recht om nu en dan te vergeten?
Om zo te overleven.

Zelf noem ik me graag een 'gelukkige struisvogel'.
En ja, als de harde feiten m'n kop uit het zand trekken,
dan doet dat pijn.
Maar goed, dan was ik die andere dagen toch even onbezorgd gelukkig.
Net of dat een misdaad is.

Waar is de tijd dat onze moeder de Heilige Kerk
ons opzadelde met alle schulden van de wereld?! En die van Israël.
Terwijl we al genoeg last hadden met de zonden
van het zesde en negende gebod.

Ik heb het gevoel dat Men ons tegenwoordig
weer wil gebukt laten gaan
onder alles wat er fout loopt in deze wereld.

Waar waren wij ... Joe, weet je nog?

Mijn verontschuldigingen, al te late lezers,
ik hoop dat ik je slaap niet gestolen heb.

Morgen beter ...

uvi

 

 

En nu nog even voor je het licht uitknipt,
een Chinees spreekwoord:

Als dat wat je zeggen gaat,
niet mooier is dan de stilte,
zwijg dan.

Ssssttt ... slaap dan ...

uvi