Happiness has no history

Laat ik maar eens verdwalen in m'n eigen dagboek.
Het verdriet aan m'n hand. Wij samen.

Het kan nog net. De ochtend is jong en onervaren.
De dag heeft 'm nog niet besmeurd. En toch...

Letters vielen door m'n handen als bladren van een ouwe boom.
Het is herfst in m'n hoofd.

Moeilijke dichters zijn een gemakkelijke hap voor recensenten.
Ze kunnen dan etaleren hoe literair wetenschappelijk erudiet ze zijn.
Bekijken zichzelf in de spiegel van beschouwingen en glanzen van genot.
Zelfingenomenheid.

Ah, lieve lezer, je volgt me niet. Logisch, ik ben onduidelijk.
In de 'Poëziekrant' schrijft Anneleen de Coux een essay over
de vier dichters van 'Twist met ons'.

Anneleen is een geleerde dame. Dat vertelt Google mij.
En sinds ik God verloor, geloof ik in Google.
Derhalve mag ik niet twijfelen aan haar "weten-schap".
Maar ze strooit wel pijn over m'n lezersziel.
Knabbelt aan m'n bewondering voor Dewulf.

Ik citeer:
"Op het formele en talige vlak heeft deze poëzie dus weinig te bieden.
De gedichten van Bernard Dewulf lijken hun kracht te moeten halen uit datgene waarnaar ze verwijzen.
De liefde van een man voor zijn vrouw, zijn kinderen, zijn ouders, een (verboden) vrouw uit het verleden.
Tederheid, angst en vervreemding. Dit werk biedt kleine taferelen uit een leven dat, in zijn kleinheid, groots is, zoals alle levens.¨
...
Maar zelden weet Dewulf de indruk van anekdotiek echt te overstijgen ..."

Wil JIJ, lezer, een dichter worden...
schrijf dan nooit meer over de liefde voor ... cfr citaat hierboven.
Je valt tussen de plooien van de wetenschap.

Gelukkig schreef ik reeds dikwijls:
"Weten" is voor "wetenschappers", een dichter "vermoedt" slechts ...

De dame maakt dan ook niet te veel woorden vuil aan m'n lievelingsdichter.
Happiness has no history.

En zo bleef ik achter met een afgebroken dichter in m'n hoofd.
Ik koester nu zijn gedachten ...

uvi