Helaas, heb ik geen streepjes gezet.
Anders had ik geweten
hoe dikwijls ik nu al 'Blauwziek' van Dewulf gelezen heb.

 

Notitie

In alle vroegte doodstil opgestaan
om nog eens het eerste licht te zien.
Wassen, oude kleren aan. Koffie
en dan leven voor het open raam.

Dat is de eerste strofe van het eerste gedicht.
Zopas las ik, weer maar eens, het laatste gedicht van de bundel.
Dat begint zo :

 

Amandier en fleur, 1946

Na iedere oorlog heeft de eerste lente haast.
In de bleekgroene ochtend van een vredestijd
bloeit de amandelboom een droom te vroeg.

 

Zo ziet mijn ochtend er uit.
Donker buiten, blauw van binnen.

 

Ik kocht gisteren 'Loerhoek'. Van Bernard Dewulf.
Daarin liggen zijn columns uit De Morgen te slapen.

Ik betaal graag voor dat boek niet alleen omdat ik er graag in lees.
Nee, vooral uit dankbaarheid. O, maar ook uit puur eigenbelang.
Berekening, zelfs. Toegegeven.

Die man heeft mij al zovele ontroerend mooie momenten
in mijn leven geschonken.
Als ik wil dat hij dat kàn blijven doen,
dan wil ik daar graag mijn Euro voor bijdragen.
Stoeltjesgeld, ken je dat nog? Leesgeld in dit geval.

Hetzelfde doe ik met muziek.
Uit respect en rede
koop ik met reden de cd's van die 'zangers' die mijn leven gelukkiger maken.

Zij geven licht op donkere dagen.
Ik hoef niet te wachten tot Kerstmis.

uvi