Blauwe noten
Als een pneumatische boor hamert zij op de toetsen.
Zij drilt de noten. Ze kraken in m'n oren.
Ik heb heimwee naar Mozart.
Het speelse van een felle lente.
Door de muren klinkt de kilte van de winter.
Hedendaags mist dikwijls warmte.
Het conceptuele van een Jan Fabre.
Een cloaca van Delvoye. De bravoure van een Hoet.
Ze lijken mij welstellende middenstanders.
Maar 'kunst' van commerçanten die ontroert?
Nog niet gevonden, gezien, gehoord ...
Mijn buurvrouw speelt piano. Spelt noten.
Elke ochtend, zelfs 's avonds tussen m'n lakens
dreunt de exercice door haar vingers.
Vroeger liet zij 'de romantici' dromen in haar handen.
Pianissimo in m'n oren.
Toen luisterde ik graag naar mijn muren.
Ze waren muzikaal ontroerend.
uvi
PS.
Om m'n dagboek beter te begrijpen, als toemaatje,
een oud vers.
Mozart
Zij speelt
haar heimwee stuk
op Mozart
Eine kleine Nachtmusik
van groot verdriet
maar nu en dan
verlangt zij naar een minnaar zonder noten
een viriele dirigent met z'n orkest
van instrumenten en hun tedere geweld
eerst wat parlando
ma non troppo
als hij haar prelude speelt
prevelt zij piano, pianissimo
en dan crescendo ... forte tot zij zich verliest
in alle staten onder de maten van de partituur
ik hoor nu
een ingeslapen interludium
van wat vermoeide noten
morgen
speelt zij weer Mozart
in haar hart
|
