Loerhoek*
Dewulf. Mag ik nog even.

Hij geurt naar jeugd. De wierook van weemoed.
Hij tekent tranen in m'n ogen.
Dopt zijn pen in tederheid en veegt ze af aan de ochtend.

Hoe hij mijn hoofd vult. Vandaag mengt met vroeger.
Het licht laat lachen. Het donker verduistermaant.
Dat kan hij allemaal. In m'n hoofd.

Hoe zo'n man mijn hersenen bemant.
Ze ontleedt tot in de laatste kronkel.
Soms ontbloot hij gedachten die ik geklasseerd had.
In de vergetelheid. Het niet meer willen weten.

Ach, Dewulf, ik hoop hem nooit te zien. Te horen.
Hij zou zichzelf onttronen.
Alleen zijn woorden, wil ik. De magie van m'n eigen dromen.
Die hij laat wonen. Op papier.


Uvi


* Verzamelde columns van Dewulf.