Klaprozen

Misschien zal je mij wel gek verklaren.
Maar dat mag.
Je moet je niet schuldig voelen.

Zoals elke dag plooi ik de ochtend open met lectuur.
Ongeveer een uur.
Een ochtendwandeling door het hoofd van een schrijver.
Buiten nog donker. Binnen helder.

Vanmorgen dacht ik dit.

Een boek is een gevangenis.
De schrijver sluit er woorden in op.
Een lezer kan ze bezoeken. Misschien even bevrijden.
In een roekeloze ontsnappingspoging.
Hij wordt zo medeplichtig.

Vanochtend wandelde ik langs bermen.
Midden een veld van klaprozen.
Ze waren nochtans zwijgzaam stil.

De schrijver had ze bekeken en geplukt.
Meer nog hij had ze gezaaid en geoogst.
Zij dankten hun bestaan aan enkele zinnen.
Ik voelde me een klaproos.

Trek me niet uit de grond, lezer.
Want ik verwelk meteen in de vaas van je handen.
Laat me staan en lees me.
Pluk me met je ogen. Want daar wil ik wonen.

In je hoofd.


Uvi