God onder de sneeuw ...

De stad waarin ik woon is rijk aan kerken.
Vermits God reeds lang gestorven is,
staan er veel van zijn huizen leeg. Arm en verlaten.

Sommige worden gesloopt, andere mogen verder leven.
In een ander leven. Reïncarnatie heet dat dan.

Geen mis meer. Maar theater of kunst met K.
Dat vervangt zijn Woord. C van Concert, mag ook.

Gelovigen van een ander soort komen aarzelend binnen.
Men noemt ze ook wel eens: toeristen.

Zo passeerde ik gisteren die prachtige gevel van G.
Zijn deur stond open.
En wanneer ik me meestal erger aan tentoonstellingen à la SMAK,
werd ik nu meteen ingepakt.

Witte doeken sleepten zich vanaan het portaal tot aan het altaar.
Uitgestreken sneeuw. En op dat wit verschenen woorden.
Fris uitgekozen. Muziek verzachtte de kilte. En de stilte leed er niet onder.

Zopas na het herlezen van de teksten die ik zo maar cadeau kreeg,
moest ik dit kwijt:

 

 

Gisteren heb ik God gezien
Hij lag besneeuwd te slapen
onder het vel van zijn gewelf

En woorden van mensen
schreven op zijn huid
de tijd vol poëzie

Zijn Woord scheen door de lucht
in mensentaal gekneed door mensenhanden
landen van verwondering getekend op muziek

Graag had ik geloofd
wat Hij mij wilde zeggen
maar letters braken zonder licht

En buiten hing de lucht te klagen
van grijs verdriet
over daken en dagen


Uvi