Een boek kan ook geuren naar een herinnering.
Het geheugen van een gevoel.
Soms getemperd, dan weer diep getekend. Als een litteken.

Of een depot van verlangen.
Naar iets wat nog moet gebeuren.
Dan is het nog op weg om herinnering te worden.

Of heimwee naar wat voorbij is. Maar nog droomt van morgen.
Heimwee zonder toekomst is nostalgie, vermoed ik.
Heimwee dat ziek wordt. Dat weet. Maar nog niet aanvaardt.
Alleen in gisteren gelooft en overleeft.

Ik lees in "Kentering van een huwelijk.".

Vandaag vrijdag. Een dag om te trouwen.
Op de pui van het stadhuis te wuiven. Te kijken. Naar morgen.
Fotograaf die moet bewijzen wat er is of niet is.
Ooit was. Visuele vluchtheuvels voor moeilijke momenten.

Soms zie ik in hun lichaamstaal al het puin en de ruïne.
Erger nog. Iets wat er nooit was kan niet geruimd worden.
Leegte. Hoe ruim je dat op?

Ben ik weer te somber vandaag? Het moet dringend herfst worden.
Maar mensen op een pui van het stadhuis laten mij altijd dromen.
Ik merk, helaas, al voortijdig: het bedrog. Marco Borsato.

En toch ... slik ik altijd weer bij zoveel overmoed.
Vermetel vertrouwen. Het gaat je goed lieve mensen.
Zorg goed voor elkaar. En de liefde.



uvi