Ik trek de zolder op. Dichter bij de bomen.
Zo versta  ik ze beter. Als de wind hun stem laat horen.

Ah, ze lijken wel dansers. In een ballet van bomen.
Hun lichaam, de lenige liefde. Ja, Herman, van jou gestolen.*

Straks wikkelt de avond ze in zwijgen.
Duizendmaal bladstil. Onhoorbaar hijgend.

Nu klauteren kinderstemmen nog op de rug van de wind.
Ze verjagen de avond. Nog even. En dan bidt de schemering.

De zon herdenkt Picasso. Zakt zalig onder in zijn gele vlek.
Trekt een lasso rond de horizon. Het canvas wordt zwart als pek.

uvi






* Bundel van Herman de Coninck.