H.C.



Hij ligt hier in mijn handen.
Blauw als een geschilderde zee.
Met een lint als een liaan tussen de tanden.

Als het leven van een dichter mag worden afgemeten
aan het aantal pagina's, dan is hij groot en dik. En oud.
En dat is hij ook Hugo Claus. Oud, bedoel ik.

De Bezige Bij verzamelde zijn leven tussen twee covers.
Op 1.109 bladen. Leven en dood behangen met letters.

Na Herman de Conink, jaren lang, Dewulf en Nolens,
begin ik nu de ochtend ook met wat Claus.

Ik hoor zijn voornaam gefrasel. Nederlands om te savoureren.
Heerlijke blauwe ochtend ...



uvi




PS.
Oud is een relatief begrip.
Wanneer ben je dat?
Vanaf tachtig, negentig, honderd? Of daar ergens tussenin?