H.C. terug naar de ongeopende stilte ...

 

Als een razende ben ik er door gekoerst.
Wel honderd gedichten per uur.
Dat verdient een 'proces verbaal'.
Fout ... ik weet het.

Mààr... ik wist weer meteen waarom
hij nu al jaren naast me ligt. Ongeopend.
Zo blauw, maar zo alleen.
En dan nog met een lint, tussen het één en andere been.
Ach, vergeef me, dat rijmde even.

H. de Coninck bleef ik jarenlang trouw. Hij was m'n ochtend.
Het oosten en het westen. Het noorden en het zuiden.
Koningsblauw.

Dewulf prevel ik, zo traag als ik kan. Als een schildpad over papier.
Telkens opnieuw. Van ginder tot hier.
Tot ik er blauwziek van word.

En Nolens is nog Terra Incognita. Geurt lekker naar inkt.
Die bezinkt op weilanden van woorden.
Ik ontdek en ontdek ... en trek verder...

Maar Claus ... neen, dank je,
die laat ik voor de Nobelprijs ...

uvi