*

alsof hij zich met een ganzeveer
tot bloedens toe geprikkeld had
zo rood schreef hij de krullen
die voor mij nog verzonnen
moesten worden, ze kropen
zoals mieren hun richtingloze
kronkels op een blad, ze beten

en zijn ogen die traanden niet verbeten
 gemaakt verdriet maar van slierten rook
en ook omdat hij van nevel, bossen en hoge
bergen houdt, zijn blik dwaalt er nog rond
haar navel en haar platte heuvels liggen er
nog na te trillen van genot in de ochtend
en zijn storm werd er gesust

---