-

er klonk water in het land, van het klotsen
tussen rotsen tot het storten
in een zwaaikom
van een langgestrekt kanaal, waar
normaal gezien de traagheid heerst

en met het openen van de sluizen
hemelwaarts, zijn die trage dagen
weergekeerd, de aarde afgegraven
en de bergen helemaal onteerd

tot zelfs de kelders van de huizen
ze liepen aan de grond en alles
begon te schuiven en te kraken
de muren zwierven dakloos rond 

het puin bedekt altijd verbeten
wat voordien nog bruikbaar was
en de straten raken wel vergeten

er is geen dorp meer aan het water
we kunnen geen kant meer op

---