Ik schrijf omdat ik van de taal hou, maar mijn teksten zijn geen kinderen meer. Ze willen als volwassenen behandeld worden.

Het kan misschien raar klinken, ik schrijf mezelf weg in taal en streef er naar perfectie. Een beetje onbereikbaar dus maar dat deert me niet.

Maar misschien stel ik me wel ongenaakbaar op, om tegenwind te krijgen. De mens is immers het grootste raadsel voor zichzelf.

Daarom vind ik bloggen zo interessant, ik schrijf daar veel in zonder echt erover na te denken, in één trek zoals de woorden vallen op een wit blad.
Achteraf pas dringt betekenis tot me door, en dan heb je een mooi moment, je onderbewuste heeft je zinnen toegefluisterd.

---