hoe het ijs brak toen het zo koud was en
het was winter weet je die dag en sneeuw
bedekte het lopen het wachten te zwaar

je klappertande en woorden haperden
je beet ze gewoon in stukken en ik had
moeite om je te verstaan, ik sprak zelf
amper en ik blies mijn adem dampend

mijn jas heb je erg gedragen en ik heb
daar jouw koude lijf gevoeld het rillen
en het huiveren, de bittere koude bleef
alleen achter, tot ik je weer ontmoette

toen het water brak en het warm was
in een steriele kamer, ik droeg blauw
de jas en 't masker hield de adem in