Over poëzie op het podium
.

hier roept geen zeemeer langs
zonder te boeien want roestig
rammelen ze er met hun ketting
in diepwater met een dof geluid
getijdeloos op een zachte bodem

we houden eerder van hoge stammen, zei ze
kijk hoe ze hun schors te barsten schudden
al lanen lang noemt men ze hier platanen en
de zeewind heeft ook hen te schuin geveld

alles trotseert hier de zee, tot scha en schande
er zijn geen namen meer, voor haar
slechts de stormen

en de massa houdt ervan