Een wandeling aan de Sint Aldegondiskade

hier roept geen meermin vrouw noch man
maar langs zonder het boeien, waar rustig
de logge schepen hun kettingen rammelen

in diep water klinkt hun dof geluid getijde-
loos op een zanderig zachte bodem, achter
de sluizen wachten ze, al de jaren langdurig

'we houden hier ook van hoge masten' zei ik

kijk hoe ze hun schors te barsten schudden
al lanen lang noemt men ze hier platanen en
de zeewind heeft ook hen met schuimgeweld
schuin te kijk gezet, maar ach ze buigen wel

al wat hier aanligt trotseerde ooit de zee
door scha en schande hoeven ze echt geen
namen meer, voor deze schepen slechts
de landstormen en een uitroestig sterven

.