ach, roept ze moedeloos tegen de wind en hartsgrondig haat ze elke verwaaide zin die hij omkeert en dan anders klinkt
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
zij had toch een lange bomenrij rechtop fier de stammen nog jong en groen aan- geplant, met zwarte aarde aangestampt
om ze de wind te laten breken, maar zelf niet, ze buigen wel haar woorden zachter
met spijt blijkbaar, want ze maken haar onverstaanbaar
want haar taal is de hunne niet, zij fluisteren het liefst en hun enige verweer is buigzaam ze schudden ook hun hoofden in de wind
|