|
zij leest mijn dichtgeschreven zinnen
waarmee ik me soms heb klem geplet
vooral als ik weeral diep van binnen
teveel mezelf in de kijker heb gezet
zij krast dan ongenadig met een mes
haar strenge woorden in mijn lege bord
zodat ik opschrik en verbaasd de les
ter harte neem, terug nuchter wordt
en ik die dacht dat mooie woorden
overdadig en met klatergoud versierd
toch wat langer blijven hangen
maar,
blijkbaar zijn ze te gewichtig
en is mijn potlood veel te zwart
en de grond waarop ze vallen
veel te zompig en te nat
---
|
