De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
30-06-2023
Franse Rellen
Als we half Afrika hier binnenhalen en hen laven en spijzigen en hen binnenste buiten keren met gratis medische zorgen, dan moeten we ons verwachten aan Afrikaanse apenmanieren in onze samenleving, een samenleving die eerst zo netjes geordend was. De import van alles wat vreemd is gooit nu alles overhoop. Gezag, structuur, wetgeving, leefregels... alles tuimelt naar beneden. Foetsie! Niet meer te herstellen. De afrikanisering van onze westerse steden is een nieuw en onderschat gegeven waarmee onze ordediensten en overheid geen rekening gehouden hebben... En dan mogen die nieuwkomers ook nog eens wonen in een huisje waarvoor ze nooit hoefden te sparen.
Evenals George Floyd de bevelen van de politie negeerde, zo deed ook de 17-jarige Nahel (foto). Deze jongeman van Algerijnse afkomst nam het niet zo nauw met de instructies van de politie. Hoe komt het toch dat die bruin apen zoveel moeite hebben met het opvolgen van politiebevelen?
Misschien komt er hier ook wel een 'African Lives Matter', net zoals na de dood van supercrimineel George Floyd die de hemel in geprezen werd toen de Black Lives Matter-beweging uitgevonden werd.
De moeder van Nahel riep op tot een witte mars, ter nagedachtenis van haar zoon. Maar als een wild varken op een witte camion zette zij aan tot geweld, zij jutte de menigte op, en is dus medeschuldig aan de ontaarding van een witte mars die bedoeld was als eerbetoon aan haar zoon en als medeleven met zijn familie. Gisteren liep die 'witte mars' compleet uit de hand. Brandstichtingen, plunderingen en vandalisme hebben niets meer te maken met een stille optocht... En nu is het achterlijke oerwoudgedrag overgewaaid naar Brussel!
Onze jeugd blijft ons achtervolgen. Herinneringen aan vervlogen jeugdjaren zijn soms tedere beelden om je eindeloos in te verliezen. Beelden van vroeger kunnen plotseling oprijzen en daarna vervagen, en dat doet pijn, omdat er zoveel tijd overheen gegaan is.
De film 'The summer of 42' doet ons met weemoed terugdenken aan onze vergeelde herinneringen aan een Eerste Echte Liefde.
Herman Raucher vertelt over hoe hij als 16-jarige verliefd werd op een jonge vrouw tijdens de warme zomer van '42. 'De warme zomer van een jeugd'. Samen met twee boezemvrienden zagen ze op een dag de mooie Dorothy haar wasgoed aan de lijn ophangen. Voor de 16-jarige Hernie was er een Ophelia opgestaan. Een wonderlijke verliefdheid. Zijn vrienden Oscy en Benjie gingen hun eigen gang, maar voor Hernie begon er een groeiend hecht contact met Dorothy. Hij droeg ook graag haar boodschappen... Op een avond ging hij naar haar toe. Het huis was donker en hij zag Dorothy verdrietig en eenzaam, haar man was omgekomen. Dorothy gaf zich die nacht aan de knullige jongen die zo graag meer had willen betekenen. De volgende dag, een mistige ochtend... Dorothy was vertrokken. Het huis stond pijnlijk leeg. Aan de deur hing een tekst: "Ik zal je nooit kunnen uitleggen wat er gebeurd is. Omdat ik weet dat je je alles eens op de juiste manier zult herinneren"... Zo doofde langzaam The Summer of '42 uit.
The Summer of '42 is de meesterlijke verfilming van het romantisch verhaal van Herman Raucher. De nostalgische prent van regisseur Robert Mulligan gaat over een "wonderlijke liefde waaraan elke jongen alleen in zijn stoutste dromen denkt"... En: "In hem ontvlamt een typische jongensliefde: ongemotiveerd en eindeloos warm"... Onschuldige Verliefdheid...
Vandaag 28 juni vieren alle moslims het Offerfeest. Radio en televisie vonden het nodig dat alle Vlamingen dat zeker moesten weten. Het Offerfeest werd voorgesteld als een feest van vreugde, verzoening en aandacht voor mensen in armoede. Doet me denken aan de boodschap die de overheid vroeger in alle scholen verspreidde over de islam: "de islam is verzoenend, verdraagzaam, en is niet imperialistisch".
Het islamitisch Offerfeest wil ik nu graag meer glans en kleur geven met een macaber berichtje over ongebruikelijke perverse sekspraktijken bij een groeiend aantal moslims.
Necrofilie is een gestoorde afwijking in het seksleven van een moslim. Als necrofiel bekijkt een moslim lijken, hij betast ze en heeft er zelfs gemeenschap mee. Een necrofiel wordt bedwelmd door de seksuele aantrekkingskracht die van lijken uitgaat.
Necrofilie als sekspraktijk dreigt sociaal aanvaardbaar te worden als de moslimgemeenschap nog verder blijft groeien.
In de islamitische wereld komt het in de afgelopen jaren tot een toenemend vaker optredend probleem met necrofilie. Want in landen zoals Pakistan, Afghanistan of Egypte worden graven van pas gestorven vrouwen en meisjes vaak door islamitische mannen ontwijd en hun lijken geschonden. Een actueel geval uit Pakistan vestigt de aandacht eens temeer op dit barbaarse gedrag. Daar hebben ouders van een onlangs gestorven meisje het graf speciaal met een ijzeren hek laten beveiligen (foto).
Om internationaal door te breken en wereldberoemd te worden moet je van geslacht veranderen. Je moet je overleveren aan een wereld van normverwildering en zedenverwildering.
Het overkwam Solange Dekker uit Amsterdam die onlangs de internationale missverkiezing voor transvrouwen won. Zij is nu de internationale transmiss. Een prestatie van wereldniveau.
Als klein jongetje worstelde Solange al met zijn geslachtsidentiteit.
Mannen die zich vermommen als vrouw, opgetut en verkleed, geopereerd en met kunstgrepen bewerkt, met haken en ogen aaneenhangen, om te kunnen deelnemen aan een transverkiezing, verliezen al hun mannelijke originaliteit. Als robotten stellen ze zich eindeloos aan en zijn altijd bezig met zichzelf en hun uiterlijk. Ze lopen over van zelfvertrouwen en eigenwaan, en verwachten dat iedereen transgenderisme accepteert, hun transitie goedkeurt en hun rechten respecteert.
Transvrouwen uit de hele wereld komen in Thailand bijeen om te zien wie van al die psychisch gestoorde mannen het meest lijkt op een mooie verleidelijke vrouw. En de meest geslaagde transversie gaat met de prijs lopen, wordt bekroond en vereerd, wordt op een troon met een kroon gezet, het kan niet gekker.
Dat mag ook wel na een pijnlijke castratie zonder verdoving.
De schoonheidswedstrijden willen de acceptatie van transvrouwen wereldwijd versterken... En tóch zullen transvrouwen altijd een karikatuur blijven van een natuurlijke vrouw. De natuur laat zich niet in doeken doen.
Het gestuntel van onze minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib begon al veel eerder. Toen ze een diplomatiek relletje veroorzaakte na een reis naar de Krim. De relaties tussen ons land en Oekraïne vertroebelden. Maar nu zijn de plooien gladgestreken, beweerde Vincent, en zijn we weer vriendjes met Oekraïne. En toch bleef de verontwaardiging over de Krim-reis nog lang smeulen.
Wie is Hadja Lahbib, vroeg ik me vorige zomer af toen tv-beelden lieten zien hoe zij in vliegende vaart door de MR gelanceerd werd tot minister van Buitenlandse Zaken.Een vrouw met buitenlandse roots in een machtspositie? Als dat maar goed afloopt!.. Mijn argwaan klopte.
Premier De Croo deed verwoede pogingen om Lahbib weer te verzoenen met Oekraïne, om zo de relaties met ons land weer op te vijzelen. Nu nog wringt De Croo zich in alle bochten om pal achter haar te blijven staan.
De Croo en Lahbib in Kiev
Op een grijze novemberochtend, toen de zon nog sliep, vertrok premier De Croo in alle stilte naar Kiev, samen met onze minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib. Hij wou president Zelensky verrassen met een onverwacht bezoek.
Missionaris De Croo en missiezuster Lahbib gingen met een koffertje vol geld op de koffie bij Zelensky (foto). Een koffertje met 37,4 miljoen euro Belgisch geld om Oekraïne te steunen, humanitair en militair. Lahbib hielp De Croo bij het dragen van het zware geldkoffertje.
En ook nog... Vorig jaar bij haar bezoek aan Qatar klampte Lahbib de grote FIFA-baas aan om haar regenboogarmbandje te tonen, "als een puisterig schoolmeisje"...
Onbetaalde schoolrekening? Dan geen rapport. Een school in Brussel heeft ermee gedreigd om rapporten en diploma's in te houden bij openstaande schoolfacturen. Boem!... Later geeft de schooldirecteur toe dat het om een foute communicatie ging en krijgen alle leerlingen alsnog hun rapport. Toch verwacht hij dat alle schoolfacturen betaald worden.
Wie zijn die wanbetalers? Wélke ouders zijn nalatig in het betalen van de schoolrekeningen? Daarover vernemen we niets, omdat de etniciteit een rol speelt. De media spreken alleen over 'ouders'.
Ik wil nu graag uit de doeken doen om welke 'bevolkingsgroep' het gaat die zich schuldig maakt aan wanbetalingen.
Vroeger kon ik in multiculturele klassen vaststellen dat Vlaamse ouders doorgaans altijd in regel waren bij het betalen van schoolrekeningen, wat bijlange niet het geval was met allochtone ouders.
Hierover schreef ik zowat 10 jaar geleden (9.2.14) al naar aanleiding van een nieuwsbericht over liefst 1.000 secundaire scholen die een incassobureau moesten inhuren omdat ouders de schoolrekening van hun kinderen niet konden betalen. Het ging om bedragen tussen 80 en 200 euro. In eerste instantie stelden scholen een spreidingsplan voor, maar zelfs dat bleek voor vele ouders te zwaar te zijn. Zoals gewoonlijk vernamen we niet wélke ouders nalieten om de schoolrekeningen van hun kinderen te betalen.
Het waren de ouders van migrantenleerlingen wiens klasagenda thuis vaak niet gecontroleerd werd, waardoor de berichten van de leerkracht ontsnapten aan de aandacht van hun ouders.
Mijn ervaring was dat deze nonchalance typisch was voor allochtone ouders. Hun ongevoeligheid voor spelregels, voor leefregels van de maatschappij, stuurt alle goede functionering van het schoolgebeuren, het 'samenleven' in de war!
Het Vlaams Parlement werd gisteren omgetoverd in een losgeslagen kleuterklasje waar iedereen kweelt en tiert en niemand hoort wat de ander zegt. Politiek spektakel van de bovenste plank.
Ophef over Vlaamse vlag naast voorzittersstoel... Filip Dewinter had ostentatief een leeuwenvlag pal naast zijn voorzittersstoel geplaatst. Provocatie? De eerste die in de val trapte was Hannelore Goeman (Vooruit), een nerveus vrouwtje dat ongestoord kan blijven doorratelen. De volgende die zich liet vangen was driftkikker Jos D'Haese (PvdA). Dewinter slaagde in zijn opzet.
Ik heb geamuseerd zitten kijken. De camera bleef draaien, belust op sensatie. Er vielen helaas geen fysieke aanvallen te betreuren. Of misschien nog enige schermutselingen achter de coulissen?
Gisteren hoorden we uitzendbedrijf Randstad klagen over zwartwerk bij jobstudenten. Hoe illegaal het is om zonder contract te werken. Alsof klussende studenten criminelen zijn.
25 procent van de studenten zou volgens de bevragingen zwartwerken. Bij minderjarigen zou het zelfs om 37 procent gaan.
Ik vind deze percentages veel te weinig. De gulzige fiscus pikt al zoveel van de mensen en nu willen ze ook nog onfortuinlijke studentjes belagen. Jonge mensen die de handen uit de mouwen willen steken zouden financieel aangemoedigd moeten worden. Hun zwartwerk moet beter beloond worden.
Werkwilligen aanklagen voor zwartwerk in tijden van een tekort aan arbeidskrachten is ongepast. Waarom niet het zwartwerk bij illegalen aanpakken? Of bij de eeuwigdurige werkloze migranten die illegaal bijklussen?
Ik stel ook voor dat moslims die hun koranverzen komen afhaspelen in de moskee, dat die belasting moeten betalen, net als een gewone werkende mens. In het zwart prevelen tot Allah kan echt niet.
Tienduizenden Polen op straat om steun te betuigen aan LGBTQ+-gemeenschap
Kuddevorming en samenscholingen zien we vaak bij labiele mensen die makkelijk te beïnvloeden zijn, vatbaar zijn voor indoctrinatie en angstig zijn om buitengesloten te worden. Andermans gedachtegoed overnemen helpt hen om te overleven.
Tienduizenden mensen namen gisteren deel aan de Gelijkheidsparade in de Poolse hoofdstad Warschau. Het evenement komt op voor LGBTQ+=rechten. In de straten van Warschau paradeerden de tegenstanders van de huidige rechts-conservatieve regering die het traditionele gezin verdedigt. Zij vrezen dat de nationaal-conservatieven de LGBT+-rechten zullen beperken. In Polen mogen mensen van hetzelfde geslacht niet met elkaar trouwen. Ook transgenders worstelen er met obstakels
Ik hoop dat de huidige rechts-conservatieve regering standhoudt en dat Poolse homo's en lesbiennes niet naar hier komen om te kunnen trouwen, of om van geslacht te veranderen...
Christel Geerts is de mama van Vooruit-voorzitter Conner Rousseau. Zij was donderdag aan het woord in het VTM-nieuws n.a.v. de coming-out van haar zoon. "Officieel weet ik het nog maar twee weken, maar moeders weten zoiets toch al veel langer?Ik hoop dat het geroddel nu stopt en hij zich kan concentreren op het komende pittige jaar."
Conner Roussau is een volwassen jonge man van 30 jaar. En toch zien we zijn 'mama' nog rond hem fladderen als een kloek die haar beschermende vleugels spreidt over haar kuikentjes. Zoals ze nu ook op de voorgrond treedt nadat haar zoon de kastdeur met een smak achter zich dichtsloeg . Zou het waar zijn dat zij zijn boterhammetjes nog altijd smeert?
Christel Geerts rn haar zoon Conner Rousseau.
Christel Geerts was jarenlang burgemeester van Sint-Niklaas en is nu sinds oktober de nieuwe voorzitter van Solidaris, de socialistische mutualiteit. Geruisloos nam ze haar nieuwe functie op. Er werd geen ruchtbaarheid aan gegeven omdat Conner Rousseau haar zoon is. Toch wordt er in de wandelgangen gefluisterd en gespeculeerd over haar aanstelling als voorzitter van Solidaris. Vooruit ontkent dat Conner zijn mama aan de nieuwe job geholpen heeft. De partij is blij met de versterking van de banden tussen Solidaris en Vooruit.
***
Nu volgt er een toepasselijk blogverhaaltje van heel lang geleden, over de verderfelijke invloed van moeders op hun zonen, met als titel: Een Pathologische Moeder-Zoon-Relatie.
Het gaat over een 'geval' waarbij de moeder zich ziekelijk vastklampte aan haar zoontje. Hij was de oogappel van zijn mama. Enig kind van gescheiden ouders. Al 9 jaar en toch bracht mama hem zelf naar school, zijn handje stevig omklemd. De weg naar school duurde slechts enkele minuten en toch mocht hij nooit alleen naar school.
Kris zat in het derde leerjaar bij meester Jan. Eigenlijk had moeder het liefst een juf voor Kris. Volgend jaar zou Kris bij juffrouw Nicole komen, en nu al instrueerde moeder de juf hoe ze het best Kris kon aanpakken.
In de loop van het derde leerjaar begon Kris te spijbelen. Slechts 3 of 4 dagen in de week verscheen hij in de klas. Zijn mama hield hem thuis! Zij wou hem dicht bij zich in de buurt hebben en was bijzonder vindingrijk in het bedenken van redenen om hem niet naar school te brengen. Haar fantasie kende geen grenzen bij het verzinnen van smoesjes: "Kris wordt geplaagd op de speelplaats... hij heeft buikpijn... hij moet naar de tandarts... hij voelt zich misselijk"... Zo trachtte moeder de afwezigheden van haar zoon te legaliseren. Er waren ook doktersbriefjes, maar de huisarts kon niet álle afwezigheden dekken. De familiale situatie werd erg doorzichtig voor directie en leerkrachten, maar die toonden misplaatst begrip voor moeder, en zo moedigden ze haar aan om haar illegale praktijken voort te zetten.
Kris mocht niet bij een jeugdbeweging, en zeker nooit op kamp gaan. Met vriendjes spelen mocht alleen maar bij hem thuis, onder moeders toezicht. En toen Kris in de puberteit kwam, werden de eerste afwijkingen zichtbaar. Hij kreeg een buitengewone belangstelling voor de eigen sekse, meisjes interesseerden hem niet. Mama was er blij om, dan kon ze Krisje misschien levenslang verwennen? De seksuele ontwikkeling van Kris verliep niet normaal. Zijn oedipusgevoelens stonden een normale relatie met een meisje in de weg. Maar Kris was gelukkig, hij genoot van mama's verwennerijen.
Later... Kris is nu al 35 jaar en woont nog altijd bij zijn moeder thuis, waar zij alle karweitjes voor hem opknapt. De jongeman is zelf tot niets in staat. Alle problemen worden door zijn moeder opgelost. Zij stippelt zelfs uit hoe hij moet reageren op gebeurtenissen, hoe hij moet denken over sociale toestanden. Zij heeft van hem een slappeling en een nietsnut gemaakt, een slampamper! De kansen om een eigen leven op te bouwen, om een man met persoonlijkheid , wilskracht en doortastendheid te worden, die kansen heeft hij nooit gekregen van zijn moeder!
Toen we hem bij de regeringsvorming op zijn witte sloefkes naar de koning zagen gaan, had er al een belletje moeten gaan rinkelen omtrent Conners seksuele voorkeur.
De speculaties rond de seksuele geaardheid van Vooruit-voorzitter Conner Rousseau hebben hem verleid om uit de kast te komen als een biseksuele man, als iemand die gulzig en met volle teugen geniet van seks met mannen én met vrouwen.
Iemand die valt op beide genders zit in de optimale condities om zijn seksuele driften te botvieren. Qua seks kom je dan echt niets tekort. Het is een soort van beide walletjes eten, van drinken uit twee bronnetjes, eten uit twee kommetjes. Seks à volonté.
De sterke libido van Conner verhoogt zijn kansen om in 2024 verkozen te worden tot allerpopulairste politicus, om te scoren tot aan de hemelpoorten waar Sinte Pieter hem alsnog de toegang zal weigeren. Wie aards genot verkiest boven de hemelse geneugten moet branden in de hel.
Conner: "Ik weet nog niet wat ik ben, maar ik val minstens op de twee. Ik struggle met mijn geaardheid, ik worstel met mijn seksuele identiteit. Ik heb het er gigantisch moeilijk mee, maar ik ben nog aan het zoeken"...
Als je vers uit de kast komt is het logisch dat je nog even in het duister moet rondtasten op zoek naar de beste seksformule die bij je past.
Op een tropische vaderdag als vorige zondag verzinnen mensen de gekste dingen om cadeau te geven aan de papa's. Zo zag ik op tv mannen die kapsels van hun dochtertjes verzorgden. Ze leerden de lange haren omtoveren in vlechtjes en staartjes. Ook met haarspeldjes en lintjes leerden ze werken.
Traditioneel krijgt papa op vaderdag een fles whisky, of een boormachine, of aftershave, in ieder geval iets mannelijks. Dit stereotype wordt onderuit gehaald door reclame en tv-beelden die vrouwelijke geschenkjes propageren voor vaders op vaderdag, tv-beelden die een nieuw imago van de man forceren, een beeld dat afbreuk doet aan de mannelijkheid van de man. De vaderfiguur brokkelt af en glijdt weg in een schimmige schaduw van een sterke moederfiguur. Rolpatronen vervagen, de verzorgende rol van moeder en de leidende rol van vader versmelten. Homoseksuele propaganda en films met softe acteurtjes plegen een aanslag op de mannelijkheid van de man. En zo zien we steeds meer mannen vervrouwelijken. 'De Nieuwe Man'... die het ook aandurft om vaderschapsverlof op te nemen.
De opkomst van het feminisme en bazige manwijven schaden het blinkende imago van stoere krijgers, gespierde krachtpatsers en forse binken.
Transvaders, homovaders en regenboogvaders kregen op vaderdag een haardroger, of een naaimachientje of een bloemenruiker... of een cadeaubon om meisjesharen te leren vlechten.
Ook gekwelde vaders die na een vechtscheiding verhakkeld uit de strijd gekomen zijn, kaal geplukt door hun ex, ook zij hebben vaderdag mogen vieren. Maar voor hen was dat geen echte feestdag, eerder een kwelling die hen herinnerde aan die ene grote vergissing die ze in hun leven begingen.
Verzwelgen in Nostalgie... Lome zwoele zomerdagen doen me denken aan een klasuitstapje van vroeger. In het derde kleuterklasje zat ik toen. Met weemoed denk ik terug aan hoe we op een broeierige snikhete dag met ons klasje gingen wandelen naar 'Het Veld'. Langs uitgestrekte korenvelden, weiden en akkers.
We hadden niets om ons tegen de zon te beschermen, enkel een zakdoek met vier knopen, voor op ons hoofd. De zon scheen ongenadig, en aan de horizon leek het of de lucht trilde. Een onvergetelijke zomerdag. De wandeling ging langs smalle veldweggetjes die zich kronkelden tussen uitgestrekte weilanden. Hoge canadabomen omzoomden de weiden. In de schaduw van die bomen zochten koeien bescherming tegen de felle zonnestralen. Ze loeiden niet, maar lagen vredig te herkauwen in het malse gras.
In de hele omgeving was er geen mens te bespeuren, het veld leek op een onbewoond eiland. In de verte kwam er een fietser aangereden, dat was een hele belevenis. Een boer op een gammele fiets was op weg naar zijn koeien om te zien of er nog genoeg water in de badkuip zat. Ja, vroeger dronken koeien uit een oude badkuip.
Nergens zagen we huizen, alleen een oude boerderij met een pompje ervoor, met een lange hendel, en als je die op en neer bewoog, dan kwam er water uit. De vriendelijke boerin gaf aan ieder kindje van de klas een klein gamelletje gevuld met het dorstlessende water. Een vreselijke lekkernij!
De juf leerde ons om in alle stilte te 'luisteren' naar de natuur. Luisteren naar de stilte. Luisteren naar de natuur. Ze leerde ons ook mooie veldboeketjes maken, van korenbloemen, klaprozen, boterbloemen, zelfs het prachtigste 'onkruid' zat er in het boeketje.
Dit heerlijke stukje hemel op aarde bestaat nu niet meer. Weg! De paradijselijke weilanden hebben plaats geruimd voor sociale woningen, een sportcomplex, straten met asfalt, een glasfabriek en nog wat bedrijfjes... Mensen maken alles wat mooi is kapot.
Het stukje wilde natuur, 'Het Veld', heeft echt bestaan in Hasselt, in de jaren 50 en 60, tussen de Breestraat en de Alverbergstraat. De natuur was er toen bosrijk. Er waren daar De Zandberg en het Lijmfabriek, het 'Tomattebeekske' en het 'Boemekoeët', een bomkrater die in de jaren na de oorlog bedekt werd met wilde plantengroei. En de Zandberg, dat was voor de plaatselijke jeugd het strand van Oostende. In de winter konden we glijden over het bevroren water in de overgelopen weilanden. En 's zomers bouwden we 'kampen', dat waren een paar stokken en een laken overheen een sloot naast het weiland...
Het Europees asiel- en migratiebeleid dat de Europese lidstaten bereikt hebben, wordt door Nicole de Moor van Asiel en Migratie (CD&V) een "revolutionair akkoord" genoemd. Dat was haar opgetogen reactie op de destabiliserende migratiepolitiek van de Europese Unie. En ze is kinderlijk blij met de onderlinge solidariteit tussen de lidstaten. Het solidariteitsmechanisme als zelfvernietigingsmechanisme. Miljoenen economische vluchtelingen uit Afrika en Azië zullen door de migratiepolitiek van de EU hier opgenomen worden, velen van hen zijn moslims. O, ramp!
Vanuit het kleinste stipje van heel Europa kondigt Nicole verwaand aan dat "België een voortrekkersrol zal spelen tijdens de verdere onderhandelingen in het Europees Parlement".
Nicole de Moor heeft de allures van een bazige non. Ze is geobsedeerd door vreemdelingen, bezorgd om hun welzijn en doet haar best om alle levenslustige nieuwkomers een plekje te geven in ons midden. Haar lichaamstaal zegt genoeg. Ik vertrouw haar niet. Mijn intuïtiesensoren zeggen dat de echte Europeanen dra in de minderheid zullen zijn en niets meer te zeggen zullen hebben.
Na de aardbeving in Turkije en Syrië slaagde ze er in om Turkse en Syrische slachtoffers een versneld visum toe te kennen. Niet veel eerder zat ze echter met de handen in het haar, beleefde slapeloze nachten en trok aan alle alarmbellen tegelijk. Zij kwam opvangplekken tekort voor vreemdelingen die hier in de hemel op aarde wilden wonen. Ze riep hen geen halt toe, maar riep schel over alle grenzen heen: "Kom maar binnen!". Iemand zou haar eens moeten zeggen dat er hier te weinig plaatsen zijn voor teveel asielzoekers.
Het akkoord is niet unaniem goedgekeurd. Lidstaten die stemden voor het Europees asiel- en migratiebeleid werden door de media in de bloemetjes gezet. Tegenstemmers, twijfelaars en geheelonthouders kregen weinig aandacht, om mensen de indruk te geven dat heel Europa in koor zingt: "Welkom vluchtelingen!".
Vanmorgen werd ik uit mijn bed gesleurd door mijn muze die me op dwingende toon vertelde waarover ik vandaag moest schrijven. "Maar daarover heb ik al geschreven", antwoordde ik. "Dan schrijf je het nóg maar eens!" zei de muze nogal opdringerig, "anders kom ik je nooit meer opzoeken terwijl je van die onnozele tussendoortjes op je blog zet, die zijn alleen maar goed om de lezers in slaap te doen sukkelen"...
Mijn muze heb ik een borreltje aangeboden, en zelf nam ik er ook twee. Daar gaan we dan.
Onder het schrikbewind van CLB-psychopaat Horbert vielen er doden op het slagveld. Vaak denk ik nog aan mijn collega's die hun pensioen niet haalden. Geveld door de stress! In amper 10 jaar tijd waren er welgeteld 2 hartinfarcten, 3 kankers, 1 beroerte, en 1 zelfmoord!
De overlevers hielden er ook een en ander aan over, die kwamen nooit helemaal in orde. De ene zat verwikkeld in een vechtscheiding, nog een andere liep constant met een fles whisky onder de arm, of met overdosissen kalmeerpillen. Sterfgevallen, echtscheidingen, medicatiemisbruik en alcoholverslaving, dat waren de gevolgen van de onredelijke eisen van Horbert: gewetenloos, machtswellustig, manipulatief, geestelijke schade berokkenend. Zijn ouders noemen hem nu nog altijd 'Horror'.
Over mijn kroegentochtjes tijdens de diensturen heb ik al eens eerder verteld. Die verzon ik voor mezelf, om te overleven. Ze werkten therapeutisch en gaven me adrenaline en strijdlust. 's Ochtends plande ik mijn spijbelmomenten. Eigen gezondheid eerst!
Alle wegen tussen het CLB en de scholen lagen bezaaid met verleidelijke cafeetjes, knusse terrasjes en restaurantjes. Elke dag was er wel iéts illegaals te beleven onderweg. En illegale zijweggetjes zijn altijd boeiender dan de saaie hoofdweg. Dat is in het echte leven ook zo.
Heidi De Pauw van Child Focus, die zich suf ijverde om Syriëgangers terug naar hier te halen, zou op het matje geroepen moeten worden. En ook iedereen die een plek wil geven aan asielzoekers en vluchtelingen en andere armoezaaiers. Zij horen hier niet thuis, zij ontwrichten de gewone gang van zaken van de oorspronkelijke samenleving.
Volgens Franse media zou er een Nederlands kindje van 22 maanden onder de slachtoffers zijn van een religieuze fanatiekeling die op donderdag 8 juni 2023 in het wilde weg kinderen en volwassenen begon neer te steken in een park in het Franse Annecy.
Zover is het gekomen met deze Westerse samenleving.
Wandelen in een park kan leiden tot ernstige bijwerkingen. Zoals een mes in je rug.
Oorzaak van dit extreme geweld zou volgens de Franse media een lieve vluchteling zijn. Een man van 32, afkomstig uit Syrië. Hij kreeg in 2013 de status van vluchteling in Zweden. Hij probeerde ook de status van vluchteling te krijgen in Frankrijk, maar dat werd geweigerd omdat hij al in Zweden de status van vluchteling had.
Volgens de Franse politie gaat het niet om een terroristische aanval. Het gaat vermoedelijk om een verwarde man. Dat zou best kunnen want hij riep voortdurend “in the name of Jesus Christ”, vermoedelijk niet wetende dat Jesus Christ het Europese continent al een tijdje verlaten heeft.
Let op voor de onderstaande harde beelden.
Ze zijn evenwel niet harder dan de beelden van Heidi De Pauw die in een Syrisch vluchtelingenkamp een paar stenen naar haar hoofd kreeg gesmeten, nadat ze alles uit de kast haalde om Syrische terroristen naar België over te brengen. Want dat is waar het Westen nood aan heeft, Syrische vluchtelingen.
We plaatsen de beelden hier want Twitter is de video’s één voor één van haar platform aan het halen in het kader van de nieuwe richtlijnen van Elon Musk over Free Speech.
Een hele lange tijd geleden drong het tot vele vrouwen door dat er nog een ander leven voor hen bestond, buiten de haard, de stoof en de keuken. Zij gingen zich 'ontwikkelen' om in de mannenwereld hun draai te kunnen vinden. Weg met stofdoek, dweil en borstel.
Het was de tijd dat onthaalmoeders en crèches uitgevonden werden. Want kinderen waren een verschrikkelijke last in de zoektocht naar een eigen plekje voor de moderne vrouw in het bruisende wereldse leven. Help! Hoe geraak ik mijn kinderen kwijt? Deze kreet bleef aanzwellen, meer en meer vrouwen wilden weg van hun huishouden, van hun man en kinderen. Kinderhotels schoten als paddenstoelen uit de grond... Weeshuizen voor ouderloze kindjes!
De vrouwenemancipatie kwam stilaan goed op gang en werd toegejuicht. Maar de gevolgen op lange termijn zijn rampzalig. Neem nu het lerarenberoep. In het onderwijs zijn vrouwen oververtegenwoordigd, het lerarenberoep is hopeloos verwijfd. Dat schrikt jonge beginnende leraren af.
Het lerarenberoep heeft zijn glans verloren. Er is niets meer te redden. Waarom zouden jongeren nog voor leraar studeren? Met een lerarenkamer vol kwebbelende en koffieslurpende vrouwen? En een klas vol anderstaligen en gekleurde negerkes? Echte mannen haken af!
Een ander gevolg van de vrouwenemancipatie in het onderwijs is dat jongens in de schoolbankjes mannelijke rolmodellen missen. Ze presteren minder goed en worden vatbaar voor psychische stoornissen. Ze lijden vlugger aan 'aandoeningen' als autisme of hyperactiviteit, althans volgens de 'diagnoses' gesteld door emotionele vrouwen die druk gedrag en dagdromerijen vlugger bestempelen als een of ander syndroom, vlugger dan hun mannelijke collega's die liever met de grove borstel gaan doorheen hun probleemleerlingen.
Er zijn meer mannen nodig in het onderwijs om discipline en tucht erin te houden. Het lerarenberoep zal dan een stuk aantrekkelijker worden... voor échte mannen!
Recreatiedomein de Blaarmeersen is een versterkte burcht geworden. Hekken rondom de strandzone, camera's, security, politie, poortjes... poortjes om te bestormen en illegaal toegang krijgen tot het domein om daar te gaan relschoppen en de rust te verstoren. Strandterrorisme... een nieuw fenomeen?
Ja, en het zal nog erger worden. Meer en meer jonge allochtonen slaan het pad des verderfs in. Zij bezitten de bijzondere gave om zich te organiseren en door groepsvorming een ijzersterk samenhorigheidsgevoel te ontwikkelen dat hun gevoel van straffeloosheid versterkt. Velen zijn gekend bij politie en justitie met een waslijst aan strafbare feiten, toch mogen ze vrij rondlopen.
Een Afrikaanse jeugdbende zette een paar jaar geleden het strand van Blankenberge in rep en roer, zoals wilde apen dat doen als ze net ontsnapt zijn uit de zoo. Het Afrikaanse uitschot kreeg een opvallend milde straf.
Het Brusselse wanbeleid is de oorzaak van incidenten zoals onlangs op de Blaarmeersen waar Brusselse jeugdbendes en andere bruine amokmakers het strand onveilig maakten, waar ze hun dierlijke instincten de vrije loop lieten gaan, zoals ze dat ook in de brousse doen.
In Brussel zelf krijgen bendejongeren vrij spel. De 'jongeren', zoals media en politiek hen halsstarrig noemen, zijn Brusselse allochtonen, Brussels ongedierte, gespuis, geïmporteerd geboefte, crapuul.
Het is al jaren aan de gang dat Brusselse jongeren relschoppen, eigenlijk al in 1990 toen jeugdbendes het Brusselse stadscentrum tot hun misdadig actieterrein maakten. Toen was er zelfs een politiecommissaris die ten stelligste beweerde jongerenbendes en jeugdterreur onder controle te hebben.
