De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
15-06-2023
Conner Rousseau komt uit de Kast
Toen we hem bij de regeringsvorming op zijn witte sloefkes naar de koning zagen gaan, had er al een belletje moeten gaan rinkelen omtrent Conners seksuele voorkeur.
De speculaties rond de seksuele geaardheid van Vooruit-voorzitter Conner Rousseau hebben hem verleid om uit de kast te komen als een biseksuele man, als iemand die gulzig en met volle teugen geniet van seks met mannen én met vrouwen.
Iemand die valt op beide genders zit in de optimale condities om zijn seksuele driften te botvieren. Qua seks kom je dan echt niets tekort. Het is een soort van beide walletjes eten, van drinken uit twee bronnetjes, eten uit twee kommetjes. Seks à volonté.
De sterke libido van Conner verhoogt zijn kansen om in 2024 verkozen te worden tot allerpopulairste politicus, om te scoren tot aan de hemelpoorten waar Sinte Pieter hem alsnog de toegang zal weigeren. Wie aards genot verkiest boven de hemelse geneugten moet branden in de hel.
Conner: "Ik weet nog niet wat ik ben, maar ik val minstens op de twee. Ik struggle met mijn geaardheid, ik worstel met mijn seksuele identiteit. Ik heb het er gigantisch moeilijk mee, maar ik ben nog aan het zoeken"...
Als je vers uit de kast komt is het logisch dat je nog even in het duister moet rondtasten op zoek naar de beste seksformule die bij je past.
Op een tropische vaderdag als vorige zondag verzinnen mensen de gekste dingen om cadeau te geven aan de papa's. Zo zag ik op tv mannen die kapsels van hun dochtertjes verzorgden. Ze leerden de lange haren omtoveren in vlechtjes en staartjes. Ook met haarspeldjes en lintjes leerden ze werken.
Traditioneel krijgt papa op vaderdag een fles whisky, of een boormachine, of aftershave, in ieder geval iets mannelijks. Dit stereotype wordt onderuit gehaald door reclame en tv-beelden die vrouwelijke geschenkjes propageren voor vaders op vaderdag, tv-beelden die een nieuw imago van de man forceren, een beeld dat afbreuk doet aan de mannelijkheid van de man. De vaderfiguur brokkelt af en glijdt weg in een schimmige schaduw van een sterke moederfiguur. Rolpatronen vervagen, de verzorgende rol van moeder en de leidende rol van vader versmelten. Homoseksuele propaganda en films met softe acteurtjes plegen een aanslag op de mannelijkheid van de man. En zo zien we steeds meer mannen vervrouwelijken. 'De Nieuwe Man'... die het ook aandurft om vaderschapsverlof op te nemen.
De opkomst van het feminisme en bazige manwijven schaden het blinkende imago van stoere krijgers, gespierde krachtpatsers en forse binken.
Transvaders, homovaders en regenboogvaders kregen op vaderdag een haardroger, of een naaimachientje of een bloemenruiker... of een cadeaubon om meisjesharen te leren vlechten.
Ook gekwelde vaders die na een vechtscheiding verhakkeld uit de strijd gekomen zijn, kaal geplukt door hun ex, ook zij hebben vaderdag mogen vieren. Maar voor hen was dat geen echte feestdag, eerder een kwelling die hen herinnerde aan die ene grote vergissing die ze in hun leven begingen.
Verzwelgen in Nostalgie... Lome zwoele zomerdagen doen me denken aan een klasuitstapje van vroeger. In het derde kleuterklasje zat ik toen. Met weemoed denk ik terug aan hoe we op een broeierige snikhete dag met ons klasje gingen wandelen naar 'Het Veld'. Langs uitgestrekte korenvelden, weiden en akkers.
We hadden niets om ons tegen de zon te beschermen, enkel een zakdoek met vier knopen, voor op ons hoofd. De zon scheen ongenadig, en aan de horizon leek het of de lucht trilde. Een onvergetelijke zomerdag. De wandeling ging langs smalle veldweggetjes die zich kronkelden tussen uitgestrekte weilanden. Hoge canadabomen omzoomden de weiden. In de schaduw van die bomen zochten koeien bescherming tegen de felle zonnestralen. Ze loeiden niet, maar lagen vredig te herkauwen in het malse gras.
In de hele omgeving was er geen mens te bespeuren, het veld leek op een onbewoond eiland. In de verte kwam er een fietser aangereden, dat was een hele belevenis. Een boer op een gammele fiets was op weg naar zijn koeien om te zien of er nog genoeg water in de badkuip zat. Ja, vroeger dronken koeien uit een oude badkuip.
Nergens zagen we huizen, alleen een oude boerderij met een pompje ervoor, met een lange hendel, en als je die op en neer bewoog, dan kwam er water uit. De vriendelijke boerin gaf aan ieder kindje van de klas een klein gamelletje gevuld met het dorstlessende water. Een vreselijke lekkernij!
De juf leerde ons om in alle stilte te 'luisteren' naar de natuur. Luisteren naar de stilte. Luisteren naar de natuur. Ze leerde ons ook mooie veldboeketjes maken, van korenbloemen, klaprozen, boterbloemen, zelfs het prachtigste 'onkruid' zat er in het boeketje.
Dit heerlijke stukje hemel op aarde bestaat nu niet meer. Weg! De paradijselijke weilanden hebben plaats geruimd voor sociale woningen, een sportcomplex, straten met asfalt, een glasfabriek en nog wat bedrijfjes... Mensen maken alles wat mooi is kapot.
Het stukje wilde natuur, 'Het Veld', heeft echt bestaan in Hasselt, in de jaren 50 en 60, tussen de Breestraat en de Alverbergstraat. De natuur was er toen bosrijk. Er waren daar De Zandberg en het Lijmfabriek, het 'Tomattebeekske' en het 'Boemekoeët', een bomkrater die in de jaren na de oorlog bedekt werd met wilde plantengroei. En de Zandberg, dat was voor de plaatselijke jeugd het strand van Oostende. In de winter konden we glijden over het bevroren water in de overgelopen weilanden. En 's zomers bouwden we 'kampen', dat waren een paar stokken en een laken overheen een sloot naast het weiland...
Het Europees asiel- en migratiebeleid dat de Europese lidstaten bereikt hebben, wordt door Nicole de Moor van Asiel en Migratie (CD&V) een "revolutionair akkoord" genoemd. Dat was haar opgetogen reactie op de destabiliserende migratiepolitiek van de Europese Unie. En ze is kinderlijk blij met de onderlinge solidariteit tussen de lidstaten. Het solidariteitsmechanisme als zelfvernietigingsmechanisme. Miljoenen economische vluchtelingen uit Afrika en Azië zullen door de migratiepolitiek van de EU hier opgenomen worden, velen van hen zijn moslims. O, ramp!
Vanuit het kleinste stipje van heel Europa kondigt Nicole verwaand aan dat "België een voortrekkersrol zal spelen tijdens de verdere onderhandelingen in het Europees Parlement".
Nicole de Moor heeft de allures van een bazige non. Ze is geobsedeerd door vreemdelingen, bezorgd om hun welzijn en doet haar best om alle levenslustige nieuwkomers een plekje te geven in ons midden. Haar lichaamstaal zegt genoeg. Ik vertrouw haar niet. Mijn intuïtiesensoren zeggen dat de echte Europeanen dra in de minderheid zullen zijn en niets meer te zeggen zullen hebben.
Na de aardbeving in Turkije en Syrië slaagde ze er in om Turkse en Syrische slachtoffers een versneld visum toe te kennen. Niet veel eerder zat ze echter met de handen in het haar, beleefde slapeloze nachten en trok aan alle alarmbellen tegelijk. Zij kwam opvangplekken tekort voor vreemdelingen die hier in de hemel op aarde wilden wonen. Ze riep hen geen halt toe, maar riep schel over alle grenzen heen: "Kom maar binnen!". Iemand zou haar eens moeten zeggen dat er hier te weinig plaatsen zijn voor teveel asielzoekers.
Het akkoord is niet unaniem goedgekeurd. Lidstaten die stemden voor het Europees asiel- en migratiebeleid werden door de media in de bloemetjes gezet. Tegenstemmers, twijfelaars en geheelonthouders kregen weinig aandacht, om mensen de indruk te geven dat heel Europa in koor zingt: "Welkom vluchtelingen!".
Vanmorgen werd ik uit mijn bed gesleurd door mijn muze die me op dwingende toon vertelde waarover ik vandaag moest schrijven. "Maar daarover heb ik al geschreven", antwoordde ik. "Dan schrijf je het nóg maar eens!" zei de muze nogal opdringerig, "anders kom ik je nooit meer opzoeken terwijl je van die onnozele tussendoortjes op je blog zet, die zijn alleen maar goed om de lezers in slaap te doen sukkelen"...
Mijn muze heb ik een borreltje aangeboden, en zelf nam ik er ook twee. Daar gaan we dan.
Onder het schrikbewind van CLB-psychopaat Horbert vielen er doden op het slagveld. Vaak denk ik nog aan mijn collega's die hun pensioen niet haalden. Geveld door de stress! In amper 10 jaar tijd waren er welgeteld 2 hartinfarcten, 3 kankers, 1 beroerte, en 1 zelfmoord!
De overlevers hielden er ook een en ander aan over, die kwamen nooit helemaal in orde. De ene zat verwikkeld in een vechtscheiding, nog een andere liep constant met een fles whisky onder de arm, of met overdosissen kalmeerpillen. Sterfgevallen, echtscheidingen, medicatiemisbruik en alcoholverslaving, dat waren de gevolgen van de onredelijke eisen van Horbert: gewetenloos, machtswellustig, manipulatief, geestelijke schade berokkenend. Zijn ouders noemen hem nu nog altijd 'Horror'.
Over mijn kroegentochtjes tijdens de diensturen heb ik al eens eerder verteld. Die verzon ik voor mezelf, om te overleven. Ze werkten therapeutisch en gaven me adrenaline en strijdlust. 's Ochtends plande ik mijn spijbelmomenten. Eigen gezondheid eerst!
Alle wegen tussen het CLB en de scholen lagen bezaaid met verleidelijke cafeetjes, knusse terrasjes en restaurantjes. Elke dag was er wel iéts illegaals te beleven onderweg. En illegale zijweggetjes zijn altijd boeiender dan de saaie hoofdweg. Dat is in het echte leven ook zo.
Heidi De Pauw van Child Focus, die zich suf ijverde om Syriëgangers terug naar hier te halen, zou op het matje geroepen moeten worden. En ook iedereen die een plek wil geven aan asielzoekers en vluchtelingen en andere armoezaaiers. Zij horen hier niet thuis, zij ontwrichten de gewone gang van zaken van de oorspronkelijke samenleving.
Volgens Franse media zou er een Nederlands kindje van 22 maanden onder de slachtoffers zijn van een religieuze fanatiekeling die op donderdag 8 juni 2023 in het wilde weg kinderen en volwassenen begon neer te steken in een park in het Franse Annecy.
Zover is het gekomen met deze Westerse samenleving.
Wandelen in een park kan leiden tot ernstige bijwerkingen. Zoals een mes in je rug.
Oorzaak van dit extreme geweld zou volgens de Franse media een lieve vluchteling zijn. Een man van 32, afkomstig uit Syrië. Hij kreeg in 2013 de status van vluchteling in Zweden. Hij probeerde ook de status van vluchteling te krijgen in Frankrijk, maar dat werd geweigerd omdat hij al in Zweden de status van vluchteling had.
Volgens de Franse politie gaat het niet om een terroristische aanval. Het gaat vermoedelijk om een verwarde man. Dat zou best kunnen want hij riep voortdurend “in the name of Jesus Christ”, vermoedelijk niet wetende dat Jesus Christ het Europese continent al een tijdje verlaten heeft.
Let op voor de onderstaande harde beelden.
Ze zijn evenwel niet harder dan de beelden van Heidi De Pauw die in een Syrisch vluchtelingenkamp een paar stenen naar haar hoofd kreeg gesmeten, nadat ze alles uit de kast haalde om Syrische terroristen naar België over te brengen. Want dat is waar het Westen nood aan heeft, Syrische vluchtelingen.
We plaatsen de beelden hier want Twitter is de video’s één voor één van haar platform aan het halen in het kader van de nieuwe richtlijnen van Elon Musk over Free Speech.
Een hele lange tijd geleden drong het tot vele vrouwen door dat er nog een ander leven voor hen bestond, buiten de haard, de stoof en de keuken. Zij gingen zich 'ontwikkelen' om in de mannenwereld hun draai te kunnen vinden. Weg met stofdoek, dweil en borstel.
Het was de tijd dat onthaalmoeders en crèches uitgevonden werden. Want kinderen waren een verschrikkelijke last in de zoektocht naar een eigen plekje voor de moderne vrouw in het bruisende wereldse leven. Help! Hoe geraak ik mijn kinderen kwijt? Deze kreet bleef aanzwellen, meer en meer vrouwen wilden weg van hun huishouden, van hun man en kinderen. Kinderhotels schoten als paddenstoelen uit de grond... Weeshuizen voor ouderloze kindjes!
De vrouwenemancipatie kwam stilaan goed op gang en werd toegejuicht. Maar de gevolgen op lange termijn zijn rampzalig. Neem nu het lerarenberoep. In het onderwijs zijn vrouwen oververtegenwoordigd, het lerarenberoep is hopeloos verwijfd. Dat schrikt jonge beginnende leraren af.
Het lerarenberoep heeft zijn glans verloren. Er is niets meer te redden. Waarom zouden jongeren nog voor leraar studeren? Met een lerarenkamer vol kwebbelende en koffieslurpende vrouwen? En een klas vol anderstaligen en gekleurde negerkes? Echte mannen haken af!
Een ander gevolg van de vrouwenemancipatie in het onderwijs is dat jongens in de schoolbankjes mannelijke rolmodellen missen. Ze presteren minder goed en worden vatbaar voor psychische stoornissen. Ze lijden vlugger aan 'aandoeningen' als autisme of hyperactiviteit, althans volgens de 'diagnoses' gesteld door emotionele vrouwen die druk gedrag en dagdromerijen vlugger bestempelen als een of ander syndroom, vlugger dan hun mannelijke collega's die liever met de grove borstel gaan doorheen hun probleemleerlingen.
Er zijn meer mannen nodig in het onderwijs om discipline en tucht erin te houden. Het lerarenberoep zal dan een stuk aantrekkelijker worden... voor échte mannen!
Recreatiedomein de Blaarmeersen is een versterkte burcht geworden. Hekken rondom de strandzone, camera's, security, politie, poortjes... poortjes om te bestormen en illegaal toegang krijgen tot het domein om daar te gaan relschoppen en de rust te verstoren. Strandterrorisme... een nieuw fenomeen?
Ja, en het zal nog erger worden. Meer en meer jonge allochtonen slaan het pad des verderfs in. Zij bezitten de bijzondere gave om zich te organiseren en door groepsvorming een ijzersterk samenhorigheidsgevoel te ontwikkelen dat hun gevoel van straffeloosheid versterkt. Velen zijn gekend bij politie en justitie met een waslijst aan strafbare feiten, toch mogen ze vrij rondlopen.
Een Afrikaanse jeugdbende zette een paar jaar geleden het strand van Blankenberge in rep en roer, zoals wilde apen dat doen als ze net ontsnapt zijn uit de zoo. Het Afrikaanse uitschot kreeg een opvallend milde straf.
Het Brusselse wanbeleid is de oorzaak van incidenten zoals onlangs op de Blaarmeersen waar Brusselse jeugdbendes en andere bruine amokmakers het strand onveilig maakten, waar ze hun dierlijke instincten de vrije loop lieten gaan, zoals ze dat ook in de brousse doen.
In Brussel zelf krijgen bendejongeren vrij spel. De 'jongeren', zoals media en politiek hen halsstarrig noemen, zijn Brusselse allochtonen, Brussels ongedierte, gespuis, geïmporteerd geboefte, crapuul.
Het is al jaren aan de gang dat Brusselse jongeren relschoppen, eigenlijk al in 1990 toen jeugdbendes het Brusselse stadscentrum tot hun misdadig actieterrein maakten. Toen was er zelfs een politiecommissaris die ten stelligste beweerde jongerenbendes en jeugdterreur onder controle te hebben.
Bij het aanklikken van deze link waren alle namen van de Reuzegommers te lezen. Maar even later verscheen er: "Oops! That page can’t be found."
Jammer, 'k had alle namen dadelijk moeten kopiëren. Dan hadden ze hier in volle glans en glorie kunnen schitteren. Nu zijn de Reuzegommers gedoemd om incognito als spoken verder door het leven te gaan. Naamloos, kleurloos, anoniem en zonder identiteit...
Pommelien maakt zich interessant. Zij moet niet zeveren over haar zogenaamde 'aandoening'. En Humo is verworden tot een ordinair vrouwenblaadje als het zich bezig houdt met aanstellerige pubers die te koop lopen met hun onvermogen om zich te concentreren. Pommelientje leeft in een wereld van overdadige prikkels, van wispelturigheid en drukdoenerij, en dan is het logisch dat ze haar aandacht moeilijk kan focussen op één ding, zonder iets te mankeren aan haar hersenen.
Beste lezers, ADHD is fictie! Het is geen ziekte, geen hersenaandoening, kan medisch niet bewezen worden. Het is een verzinsel!Verzonnen om de rilatinepil te promoten, om opvoeders pedagogisch comfort te gunnen en om hyperactiviteit en verstrooidheid bij kinderen te verdoezelen. Vroeger noemde men ADHD'ers 'stoute kinderen', of 'wildebrassen', maar de link naar cerebrale stoornissen was er niet.
Het ADHD-verzinsel is er om van rilatine een kaskraker te maken, het wordt voorgewend om kinderen legaal te kunnen drogeren met giftige rilatine. In rilatine zit de chemische stof methylphenidaat die onder de opiumreglementering valt. Methylphenidaat als psychoticum werkt verdovend. Het kan de hersencellen verwoesten en heeft een impact op de psychische gezondheid. Omdat het giftig is staat er op de verpakking een dubbele rode diagonale streep en een rode doodskop-etiket... En toch wordt de 'hersenmythe' in stand gehouden.
Ik heb vroeger veel gefietst. Heel veel. Alles samen wel duizenden kilometers. En dan zwijg ik nog over de dagelijkse calvarietochten naar de nonnenschool tijdens mijn middelbare schooltijd.
Nu fiets ik alleen nog maar op mijn thuisfiets, ver weg van alle fietsterroristen, verlost van alle elektrisch fietsgewoel.
Aan het einde van mijn carrière maakte ik vele fietstochtjes in het landelijke Peer. In een onbewoonde wereld. Mijn lievelinsweggetjes. Om de stress van mij af te fietsen. Ik heb veel gefietst langs akkers en weilanden, langs maïsvelden en korenvelden. Het ontspande me en ik leerde ambetanteriken en vijanden naar de hel wensen. Het hielp waarachtig.
Tijdens mijn fietsroutekes pauzeerde ik bij kapelletjes. D'r waren twee soorten kapelletjes: de blauw-wit versierde veldkapelletjes met een Mariabeeldje en een bankje, en dan had je ook nog de kapelletjes waar bier geserveerd werd.
Ik hield van de Molhemstraat, daar waar je geen mens tegenkomt en je je alleen op de wereld waant. De Molhemstraat leidde me regelrecht naar de Wedelse Watermolen waar ik mezelf trakteerde op een trippel van Westmalle. Dat had ik wel verdiend na een rit onder de brandende zon en een staalblauwe hemel.
Op één van mijn tochtjes zag ik een man op een stoel zitten naast zijn voordeur. Hij zat te genieten van het mooie weer en van de eenzame passanten. De eerste keer dat ik hem zo zag zitten, wuifde hij naar me. Ik wuifde terug en vervolgde mijn weg.
Een volgende keer wenkte hij uitnodigend en wees op de tuinstoel naast zich. Ja, zo ging dat. We keuvelden wat over koetjes en kalfjes, want die man wist alles over koeien, kalfjes, tractoren en landbouw. Ik luisterde gespannen naar zijn verhalen. Het was voor mij een heel andere wereld.
Op een mooie dag hing er een groot spandoek over de weg waar hij woonde: "Albert Kenens, 80 jaar!". De man op het stoeletje aan de voordeur wenkte weer uitnodigend, en toen stond er waarachtig een kop koffie en een stuk taart voor me klaar. Om zijn tachtigste verjaardag te vieren.
'Mijn supporter' - zo noemde ik hem - was een lieve man. Hij is er helaas niet meer.Albert Kenens (foto), geboren op 24 mei 1922 en overleden op 10 juli 2011.
Wat de tv en andere media voor ons verzwijgen, kunnen we lezen bij 'tScheldt: "Over het puin dat de zogenaamd 'onschuldige' Olivier Vandecasteele achterlaat".
Assita Kanko (foto) - een voormalige MR-politica - kwam in 2018 voor N-VA op voor de verkiezingen. Een negerinnetje in een Vlaamse partij? Daar moeten vodden van komen. Iemand noemde de N-VA eens een soft-rechtse partij. Het is nog veel erger. Er wordt flink geknabbeld aan de 'V' van N-VA. Ik kan me moeilijk voorstellen dat Vlamingen enige affiniteit voelen met een zwart exemplaar in een blanke partij.
Nu heeft het Europees Parlement een onderzoek geopend naar Assita na meldingen van grensoverschrijdend gedrag. Het zou gaan om psychologische intimidatie en ongepaste privéklusjes die zouden geleid hebben tot een angstcultuur. Zij reageert uitermate zelfverzekerd: "Ik sta sterk in mijn schoenen". Typisch.
Black Beauty, zoals ik haar destijds noemde, zou zich gaan inzetten in de strijd voor meer vrouwenrechten. Toen al kreeg haar rol in de politiek een agressief tintje. En veel feministenzwans mochten we van haar ook verwachten.
Er had bij N-VA een belletje moeten gaan rinkelen over de 'Vlaamse' integriteit van de gekleurde nieuwe Vlaming toen ze zei: "Ik ben nu een Vlaams-nationalist, ik heb de Belgische nationaliteit gekozen, en ik blijf loyaal aan de Belgische grondwaarden".
Assita werd een 'nieuwe Vlaming' genoemd, terwijl ze geboren en getogen is in Burkina Faso. Echte Vlamingen worden geboren op Vlaamse grond, onder eeuwenoude kerktorens, langs wiegende Vlaamse korenvelden, met Vlaamse voorouders en met Vlaams bloed dat door hun aderen stroomt.
'Nieuwe' Vlamingen bestaan niet. Als Vlaming word je geboren! 'Nieuwe' Vlamingen, Vlaming 'worden'?... Echte Vlamingen geven hun onvervalst Vlaming-gevoel niet zomaar prijs, dat eisen ze op voor zichzelf, als bescherming van hun identiteit en om hun Vlaamse wezen niet te verloochenen. Ons Vlaming-gevoel willen we niet delen met vreemdelingen, met nieuwelingen die omgedoopt worden tot Vlamingen, indringers die in Vlaanderen hun plekje veroverd hebben.
Peter De Sutter had problemen met zijn geslachtsidentiteit en werd toen Petra. Baardharen, borstharen, piemelke en alles wat van een man een leuke man maakt, hing hij aan de kapstok. Weg met Peter, nu is het de beurt aan Petra. Zij/hij werd minister. Een transgender in de regering?!
De geslachtsverandering van Peter doet vragen rijzen over de mentale gezondheid van zijn vrouw Claire (foto). Welke normale vrouw wil een omgebouwde vent als echtgenoot/echtgenote? Welke normale vrouw wil een transgender als man/vrouw? Wie wil een wezen dat zweeft in de ondefinieerbare twijfelzone tussen de twee geslachten?... Die vragen komen onwillekeurig op in ons hoofd als we lezen over: "De vrouw van Petra"... "Echtgenote van Petra is haar grootste fan"... en meer van die puzzelachtige uitdrukkingen die ons aanzetten tot nadenken over de onnatuurlijke relatie tussen Peter, Petra en zijn/haar echtgenote. De vervaging van de grens tussen man en vrouw, een gevaar voor de westerse beschaving!
Nu komt Claire in de publieke belangstelling met haar nieuwe hobby: schilderen. Zij exposeert haar schilderwerken in de Galerie Resonans in Gent. De expo is te zien op 27 en 28 mei en van 2 tot 4 juni. De schilderijen van Claire maken een warrige indruk, ze zijn onduidelijk, vaag en enkel een expressie van zichzelf... Zeg me hoe je schildert en ik zal je zeggen wie je bent.
Ouders in verzet tegen ongewenste seksuele vorming
De Nationale Projectweek Lentekriebels – seksuele vorming voor het basis- en speciaal onderwijs – is weer voorbij. Vanaf de eerste dag was er veel commotie over het seksualiseren van jonge kinderen. Ze werden geconfronteerd met beeldende informatie over onschuldige weetjes tot onverbloemde seks. Uiteraard kwam de progressieve deugbrigade direct in actie om alle kritiek weg te zetten als extreemrechts, preuts en conservatief. Maar de boosheid en verbijstering van ouders is nog lang niet over.
Die oversekste Hollanders toch!... Met een libido dat op springen staat volstaat de geringste prikkeling om seksueel opgewonden te geraken. Alles grijpen ze aan om overal een seksueel tintje aan te geven.
En die obsessieve belangstelling willen ze delen met alle kinderen. Kinderen en seks, het moet kunnen in het onderwijs, zo redeneren de seksmaniakken.
Onlangs liep er in de Nederlandse basisscholen een projectweek met de dichterlijke benaming 'Lentekriebels'. Het project zindert nog na. 'Lentekriebels'... Je verwacht dan kindvriendelijke en speelse lesjes over vlindertjes die in buikjes kriebelen en zo. Maar het liep helemaal anders. Kinderen maakten kennis met gore afbeeldingen en ontstellende informatie. Een storm van protest raasde door het land. Ouders reageerden boos en verbijsterd. Maar het kwaad was al geschied. Kinderen geloven nu echt dat homoseksualiteit een normale seksuele geaardheid is. Dat volwassenen seks mogen hebben met kinderen, dat seks geen geheimen meer voor hen hebben... Die sekslessen hebben niets te maken met 'Lentekriebels' !
In tegenstelling tot onze noorderburen zijn wij Vlamingen een preuts volk als het om seksuele aangelegenheden gaat. Met een blos op de wangen en een ingetogen blik naar beneden luisterden we vroeger naar zedige verhaaltjes over ooievaars en bloemkolen.
Maar Hollanders leggen het anders aan boord. Neem nu hun contacten met het andere geslacht. Ze vallen meteen met de deur in huis, niet eerst schoorvoetend wat flirten of zo, nee, direct pure fysieke seks.
Projecten als 'Lentekriebels' moeten verboden worden. Kinderen horen te spelen, te ravotten, kinderboekjes lezen en kinderfilmpjes kijken, alles ver weg van de volwassen sekswereld.
Dit weekend vond de Gay Pride plaats in Brussel. Chris Janssens, ondervoorzitter van Vlaams Belang, deed hieraan niet mee, hoewel hij zelf homoseksueel is. In deze column vertelt hij waarom.
Vandaag vindt de Brussels Pride plaats, de Belgische versie van de Gay Pride. Wat ooit begon als een parade voor de verbetering van de rechten van holebi’s, is de laatste jaren verworden tot een mars in handen van activistische fanaten die pas tevreden zullen zijn als elk mens zijn unieke gender en geaardheid heeft. De woordvoerders van de ‘LGBTQIA+-community’ lijken voltijds bezig te zijn met zoveel mogelijk letters en tekens aan hun ‘community’ toe te voegen. Ze zoeken daarmee vooral aandacht voor zichzelf en verspreiden intussen een beeld waar veel holebi’s zich niet mee willen vereenzelvigen. De Brussels Pride zou – zoals een pakje sigaretten – een waarschuwing voor holebi’s moeten bevatten: blijf weg als je jezelf geen schade wil toebrengen.
Het is veel te lang geleden dat ik nog eens een dwarsligger van vroeger door het slijk gehaald heb. Of aan het kruis nagelen kan ik ook.
Turkse tolk Gül was het vriendinnetje van Allah, de inspiratiebron van Mohammed en het liefje van Horbert. Dit is een bondige schets van een Turks tolkje dat vroeger werkzaam was in scholen en PMS-centra van de jaren rond de eeuwisseling. Ze was klein en fragiel, en haar kwetsbaarheid was geveinsd. En op jaarlijkse barbecues lustte ze geen varkensvlees. Allah weet waarom.
Overal waar zij kwam in multiculturele en Turkenscholen werd zij onthaald als de Bevrijder die orde kwam scheppen in exotisch gekwebbel, als de Reddende Engel die 'migranten in nood' onder haar beschermende vleugels nam. Zij werd dweperig aanschouwd als een kleurrijke en leerzame toevoeging aan ons alledaagse leven. En zo kwam het dat ze steeds in de wolken leefde, met haar Turkse snoet hoog opgeheven naar de lucht, van superieure verwaandheid.
Achter Gül schaarde zich een koor van migrantenminnende werksters en maatschappelijk werksters - allemaal vrouwen - zij droegen het bruine volkje op handen. Knielen en buigen deden ze bijna om hun verdraagzaamheid jegens de islam te exposeren.
In haar kleine autootje sleepte Gül de hele vrouwengilde mee naar Turkse huishoudens waar d'r ambras was met de kinderen. Met een kwinkslag en in een handomdraai losten ze problemen op zoals spijbelen, huiswerk niet maken, de klas op stelten zetten, te laat gaan slapen, en nog meer van die Turkse onhebbelijkheden.
De conversaties binnen de vier Turkse muren verliepen moeizaam. De Turkse bewoners vonden het nooit nodig om een klein beetje Nederlands te leren. Gül speelde bemiddelaar en zette gezwind het Turkse gezwam om in Vlaams proza met Turkse haren.
17 mei was de Dag tegen Homofobie en Transfobie. Alle holebi's vierden hun naamfeest. De heilige Holebius is de patroonheilige die hen als een bewaarengel beschermt tegen alle holebifoben van de hele wereld.
Mij hoeven ze niet te vrezen, ik ben geen homofoob, en zeker geen transfoob. Veel erger! Ik walg van homo's en transo's, een gruwelijke afkeer heb ik van hen die een andere genderidenttiteit verkiezen boven die waarmee ze geboren zijn. Homo's en transo's maken me echt niet fobisch, ik heb geen schrik van ziekelijke verwijvingen en manwijverijen, ze doen me walgen!
Met deze pathetische aanhef ben ik ergens met de deur in een huis gevallen waar het vol kasten staat waarin mensen zitten die niet naar buiten durven komen, niet uit de kast durven komen, uit angst voor hetero's. Zij worden geplaagd door heterofobie. De Dag tegen Heterofobie moet nog uitgevonden worden. Ooit zullen hetero's gediscrimineerd worden, met uitsterven bedreigd als iedereen op zijn eigen geslacht valt... tot er een dag komt dat er niets meer overblijft om op te vallen, als iedereen homo is. Het aantal 'selfmade-homo's' stijgt verontrustend.
Ik zal het allemaal nog eens opnieuw uitleggen. Het is onmogelijk om iets tegen een fobie te hebben, een fobie is er gewoon, als onberedeneerbare angst waarover we niets te zeggen hebben. Zich verzetten tegen een fobie is als zich verzetten tegen eb en vloed, of tegen dag en nacht. Echte fobici lopen met een wijde boog omheen holebi's en transsekseksuelen, maar een gezonde afkeer van hen hebben, dát is ons volste recht. Niemand mag er iets op tegen hebben dat we hen verafschuwen en minachten, veroordelen en verguizen. Wij zijn vrij om homo's en omgebouwden te haten.
Ik kan me niet verzoenen met taalnieuwigheden als xenofobie, homofobie, islamfobie... De psychiatrische term 'fobie' wordt misbruikt om ons schuldgevoelens aan te wrijven als we tegen vreemdelingen zijn, of tegen homo's of tegen de islam.
***
De Dag tegen Homofobie en Transfobie is nog niet koud of de LGBTIQ-gemeenschap is vandaag met duizenden door Brussel komen wandelen om met hun gestoorde seksuele geaardheid te koop te lopen.
Vorige nacht hoorde ik op tv Wim De Vilder jammeren over de slechte prestaties van onze Vlaamse scholieren voor begrijpend lezen. Oud nieuws! En het gaat alleen maar bergafwaarts met leesvaardigheid. Meting na meting daalt het niveau van begrijpend lezen alarmerend.
In de internationale PIRLS-ranking zijn we in tien jaar tijd van de 8ste naar de 32ste plaats gesukkeld. (PIRLS = Progress in International Reading Literacy Study). Hoe is het zo ver kunnen komen?
Coronacrisis en lerarentekort zijn niet de schuldigen. Lesgevers staan veel te vaak voor de klas te leuteren over zaken waar kinderen niets aan hebben, zoals gender- en milieukwesties. Kinderen zitten naar schermpjes te turen, of nemen deel aan zinloze schooluitstapjes.
En wie zijn die 'Vlaamse' leerlingen die niet leesvaardig zijn?... De aanhoudende instroom van vreemdelingen in ons Vlaamse onderwijs maakt van het onderwijslandschap een bonte mengeling van anderstalige virussen en uitheemse microben, en te midden van die chaos lopen onze eigen Vlaamse kinderen verloren. Ze zijn overgeleverd aan een links onderwijsbeleid dat sociale mix, iedereen-gelijk en inclusie vooropstelt.
Over het vernietigend effect van een vreemde thuistaal op schoolprestaties heb ik al vaker geschreven. Ook over verplicht kleuteronderwijs, over een schoolplicht voor álle kleuters en voor de héle kleuterschool, vanaf het eerste kleuterklasje. En dit schoolbezoek moet afgedwongen worden door de schoolplicht te koppelen aan kindergeld!
Het is misdadig om baby's, peuters en kleuters te laten opgroeien in een brousse-sfeertje waar ze alleen maar een vreemde taal horen, waar ouders lustig kwebbelen en tetteren in hun vreemde thuistaaltje. Daarom moeten die kleintjes zo vroeg mogelijk weggehaald worden uit het afstompende thuismilieu om niet weg te kwijnen tussen vier exotische muren zonder enige intellectuele prikkels.
En dan zwijgen we nog over het ongunstige leesklimaat in die anderstalige huishoudens. Veel scholieren zijn daarom niet gemotiveerd om zich rustig met een boekje in een hoekje terug te trekken. In de vroegste jaren nestelt zich bij kinderen al het gebrek aan interesse voor taal en lezen. De fundamenten van leesvaardigheid en interesse voor boeken liggen in het kleuteronderwijs waar voorbereidend lezen centraal staat. Laat ons daarom de hele kleuterschool voor iedereen verplicht maken!
