De dag begint windstil en aangenaam warm! s Middags brandt de zon en piknicken we op een bank in de schaduw van de bomen, terwijl we alle raampjes in Vroem zorgvuldig verduisteren.
In Odeceixe, op een plaats voor campers, kijken we weer uit op de kust, te midden van bloeiende heide-achtige struikjes die hier overal de duinen bedekken, net rotstuintjes.
Voor het eerst zien we de zon in de zee ondergaan, de laatste vijf minuten verscholen achter de wolken.
De volgende middag brengen we door in de schaduw van de luifel, met zicht op de zee. Rond 16 uur gaan we naar het strand. Er is geen wind en het zeewater is heerlijk fris. De golven zijn speels, krachtig en net niet te wild. De avondzon voelt aangenaam warm. De porto op een terrasje in de zon smaakt heerlijk.
Wanneer we «thuis» komen vernemen we dat er even verderop in een camper werd ingebroken. Het koppel, veertigers, woont in hun camper. Ze vertellen ons onthutst dat alles werd meegenomen, ook de laptop waaraan de jonge vrouw aan haar thesis werkte. Wat een drama! Vanaf nu verwittigen we allemaal elkaar wanneer iemand van ons van de camper weggaat. Maar voor het gedupeerd koppel komt dit te laat.
Voor het eerst kunnen we s avonds buiten eten, onder de luifel. We hebben nog al aangenaam weer gehad maar dat was in Spanje, en daar mag je uitsluitend op een camping iets buiten zetten. Op een staanplaats mag daar je geen stoeltjes buiten zetten, niet eens de luifel uittrekken, zelfs geen keggen zetten. Maar dit is Portugal!
Terwijl we in de schemering van ons avondmaal genieten krijgen we bezoek : een zwerm muggen vindt het hier ook leuk ! Daar komt de trui weer uit de kast, gevolgd door lange broek, sokken en schoenen. Maar het is te laat: binnen de kortste keren staan we allebei vol dikke bulten. Maar de muggen die vanaf nu nog komen hebben pech. Veilig ingeduffeld bewonderen we de sterrenhemel en luisteren naar de ritmische klanken van de krekels.
Vandaag is het iets minder warm. We wandelen langs de rotsen. Wat we te zien krijgen tart alle verbeelding. De hele omgeving lijkt één grote rotstuin, bezaaid met de mooiste bloemen in alle kleuren, alsof dit door een tuinman zorgvuldig werd aangelegd. De « tuin » geeft uit op de rotsen, die steil afdalen in de zee.
Op die wanden zien we verschillende nesten met ooievaars, op enkele meters van elkaar. Het lijken wel ooievaarsdorpen! Door de verrekijker zien we een moeder met drie kuikentjes, blijkbaar net uit het ei want ze kunnen amper op hun pootjes staan. Naast de kuikentjes ligt nog een ei. Op weg naar huis gaan we nog even kijken maar neen, het vierde kuikentje is nog niet geboren. Het hele tafereel schittert sprookjesachtig in de zon. We zijn hier in het Aards Paradijs! En jawel, we zijn hier zelfs Adam en Eva tegengekomen, want een klein strandje wordt voorbehouden voor nudisten!
s Ochtends om 9 uur wijst de thermometer al 31°. Er staat een warme, nu nog aangename landwind. Het strand is leeg. De zee ziet er aanlokkelijk uit om meteen erin te springen. Maar we willen verder rijden om de rest van de Algarve ook te zien.
Naarmate de dag vordert, loopt de temperatuur op. Oei! Vroem vindt het blijkbaar ook te warm. Pie-ie-ie-iep - Pie-ie-ie-iep;!!! De bewoners van de dorpjes waar we doorheen moeten hebben geweten dat wij Belgen voorbij rijden.
Aan de kliffen van de Cabo Sardão (Cavaleiro) ligt een staanplaats voor campers. Autos en campers komen en gaan. Dan staan we alleen, boven op een klif waar vijf ooievaarsgezinnen wonen. Vier van hen hebben jongen, die door hun moeder fier en zorgvuldig beschermd worden We eten binnen in Vroem, want de stevige landwind is een koude bries geworden, niet aangenaam om buiten stil te zitten.
Net vóór de zon in zee ondergaat verschuilt ze zich achter een dun laagje nevel. Daarna wordt het snel donker en gaan de lichtjes aan van de vuurtoren achter ons. Een zwaailicht cirkelt ritmisch rond in de lucht en over zee, begeleid door de tweestemmige muziek van de krekels en het geruis van de golven.
Natuurlijk zijn de ooievaars al wakker wanneer wij opstaan. Door de verrekijker volgen we één gezinnetje. Het mannetje of vrouwtje komt naar het nest gevlogen. Dan vertrekt diegene die op het nest zat. We zien hoe de ouder-vogel het voedsel uitbraakt, dat door de kuikentjes gretig wordt opgepikt. Papa of mamma eet de restjes op en schikt het nest. Natuurlijk hadden we zoiets al gezien op TV, maar hier in de Algarve op een klif bij het klotsend geluid van de golven in de Atlantische Oceaan is dat een unieke ervaring!
Vroem is ermee akkoord dat we vertrekken. Hij piept niet meer en brengt ons braaf naar Porto Covo, waar de volgende verrassing op ons wacht. Tussen de kliffen liggen vele kleine zandstrandjes, goed beschermd tegen de wind en dus heel warm. Het zeewater is glashelder en de golven strelen ons zacht. Wanneer de zon ons gedroogd heeft is het tijd voor een portootje op een zonnig terrasje in het dorp.
Deze avond is zo zacht en windstil, dat we nog lang na zonsondergang op een rots aan de zee blijven genieten.
Na een verblijf van meer dan een week in de Algarve moeten we ons reistempo toch wat opdrijven, willen we rond 1 juni in België aankomen. We maken een grote boog rond Lissabon en laten deze stad letterlijk en figuurlijk links liggen, wachtend tussen de andere activiteiten op ons lijstje voor volgend jaar.
Het binnenland is bloedheet, meer dan 40° in de zon. Dus is het beter om tijdens de hete middaguren verder te rijden, in de vroege avond een plaatsje te zoeken en pas daarna te wandelen. Maar om 19 uur wijst de thermometer nog altijd 37° aan. Pas na 21 uur zakt de temperatuur onder de 30°. We zijn in Constancia op een parking speciaal voor campers en met alle nodige voorzieningen. Goed dat we bij deze temperaturen al het water van Vroem kunnen verversen en onze drinkbussen kunnen vullen met vers drinkbaar water.
Gelukkig zijn er geen muggen en kunnen we zo lang moglijk buiten zitten. Het eerste deel van de nacht is zwoel, de vroege ochtend iets frisser.
Fatima blaakt in de zon en het is er net niet te heet. Alles in deze stad speelt zich af in functie van de pelgrims. De binnenstad biedt niets anders dan luxe hotels, restaurantjes en honderden souvenierwinkeltjes.
De mooi gerestaureerde kerk toornt uit boven een enorm plein, waar kapelletjes en museatjes op uitkomen.
Zelfs Vroem krijgt in deze stad een comfortabel plaatsje: een privé opritje met bank en tafeltje, tussen de andere campers op een grote rustige parking vlak bij de kerk, met sanitair en vers water vlakbij.
Een koude bries verfrist de avond en de nacht en dat maakt het aangenaam om te slapen.
We ontwaken in een zonnige Belgische lente-ochtend waarin je wel een trui nodig hebt als je buiten wil ontbijten.
Vanuit Fatima rijden we over Tomar en Serta naar Serra da Lousa. In de buurt van Lousã stoppen we voor een kleine wandeling. Het is een mooi natuurgebied, een echt : zonder huizen, zonder drukke wegen. Maar we kunnen hier niet blijven hangen want de dagen dat we op een camping verblijven moeten we van ons aantal reisdagen aftrekken. Maar we vinden geen camping!
Onze campergids vermeldt twee staanplaatsen in Tabua: één aan een zwembad en een ander samen met de vrachtwagens. Omdat we al meegemaakt hebben dat een vrachtwagen met koelinstallatie de hele nacht bleef brommen, kiezen we voor het zwembad. Maar tegen 23 uur komt de dancing achter het zwembad tot leven. Gelukkig ligt de andere plaats slechts op 200 m. Hier slapen we rustig! De vrachtwagens ook...
Tot onze verbazing zien we regendruppels op Vroem als we wakker worden. Dit hebben we even niet meer gekend... We doen wat boodschappen in een warenhuis 100 meter verder. De prijs van het fruit blijft dalen: appelsienen 39 cent per kilo ; aardbeien 85 cent, bananen 95 cent, appels, peren, tomaten enz ... minder dan één euro. Hoe kunnen deze boeren leven, vragen we ons af.
Onze gids vermeldt één van de zeer zeldzame campings in Villa Flor, maar die hebben geen internet. Voor de volgende camping moeten we tot Bragança. Die hebben wel internet, maar geen wasmachine, terwijl we ondertussen ook een droogkast nodig hebben want het regent hier pijpestelen.
Op een paar honderd meter van de stad, aan de voet van het kasteel, staan we heel aangenaam op een ruime rustige camperplaats, weer met alle voorzieningen, behalve het weer... wisselvallig en 12°. Hier slapen we, met heimwee naar het zonnige warme Algarve...
We zitten hier vlakbij de Spaanse grens en in Spanje hebben we nooit problemen gehad om een camping te vinden. Dus steken we de grens over, langs de kronkelende wegen in het berggebied. Wanneer we na de middag in de Sierra de la Cabrera, Puebla de Sanabria bereiken vinden we een camping... met een slot op de poort: « onze verontschuldigingen voor het ongemak » Er is hier wel een terrein waar we mooi kunnen staan, midden in het groen aan een meer in de bergen. Enkele vissers komen en gaan en dat betekent dat het hier heel rustig is. Weer een reden om volgend jaar terug te komen!
We besluiten om vanaf nu onze zoektocht naar een camping op te geven en gewoon verder te rijden, richting België, want dan kunnen we grotere wegen nemen en schieten we wat beter op. s Avonds bereiken we de Picos. Hier willen we wel blijven slapen maar... we zijn vergeten hoe moeilijk het in Spanje is om voor Vroem een plaatsje te vinden van twee meter op vier. De campergids vermeldt een camperplaats in San Martin del Rey Aurelio. Een hele klus om er te geraken langs de smalle kronkelwegjes. Om half acht belanden we midden op een drukke parking, omringd door doorgangswegen, waar we met onze afmetingen amper tussen kunnen. Rondom ons sputtert zeer hectisch verkeer af en aan. Hier willen we geen van beiden blijven!
De Campergids vermeldt een andere "staanplaats voor campers"aan de kust in Carreño. We komen terecht op een strook langs een drukke baan, tegenover de dijk. We waren vergeten dat we weer in Spanje zijn, waar je elk woord met een korrel Spaans zout te nemen. Maar het is 21 uur en we zijn blij dat Vroem hier mag overnachten... Op de hoek ligt een terrasje waar we een biertje drinken, binnen, want het is vandaag 12 tot 14 graden. We kunnen er ook eten, zelfs Spaanse keuken: lekkere Pulpo! Al moeten we weer wennen aan het lawaai van zo'n Spaans café, waar de radio en twee TVs tegelijk luid staan te kwetteren...
We staan laat op, ondanks het lawaai van voorbijrijdend verkeer en nemen onze tijd om wat tot rust te komen. Het regent en het is koud. In Quintes zien we een bordje met "camping" en volgen een weg die naar Playo de España leidt. Geen wasmachine, geen internet, vertelt de vriendelijke uitbaatster. Maar ze kent een camping die deze voorzieningen wel heeft en schrijft voor ons de naam op. Honderd meter verder ligt een klein mooi en rustig strandje, met zand en keien. De wind voelt ijskoud bij 16°, maar in warme Vroem hebben we een mooi uitzicht terwijl we eten. Hier hadden we kunnen overnachten!!! We zijn hier slechts een kwartiertje van de drukke weg waar we vorige nacht doorbrachten! Bij deze staat het adres hier genoteerd, voor als we nog eens in de buurt zijn, later...
Camping Rasa zien we inderdaad al vlug op een bordje vermeld staan, op 7 minuten, staat erbij. Twee uur later staan we aan de poort, om te vernemen dat de camping gesloten is, net als alle andere campings hier in de buurt, zegt de uitbater. De campings gaan pas open in juli. Maar de uitbater wil ons binnenlaten! We mogen de wasmachine gebruiken, krijgen toegang tot een sanitaire ruimte en hij zet internet voor ons aan. Zo hebben we nu een hele camping voor ons alleen. De was hangen we vanavond al uit, in de hoop dat het morgen droog blijft. Meer kan die vriendelijke man niet voor ons doen. We hebben gewoon pech dat de internetverbinding veel te zwak is om de blog fatsoenlijk bij te werken. Het gaat zo traag!
Opeens - het is 22 uur - valt de verbinding uit. De uitbater gaat naar bed en heeft waarschijnlijk de stekker uitgetrokken. Voor ons een signaal om ook onder de wol te kruipen.
De hele dag bewolkt, regelmatig afgewisseld met wat zonnestralen. De was blijft vochtig aan de draad en zal zo straks in Vroem moeten, want morgenochtend rijden we verder.
Maar vandaag is rustdag: tijd om boeken boven te halen en te relaxen. Omdat de internetverbinding te traag is om de fotos op te laden, willen we alleen de teksten op de blog zetten. Maar zelfs dat is moeilijk, want ze zijn hier aant werken en daardoor is de verbinding uitgevallen. Maar we blijven proberen... en de aanhouder wint ! We winnen zo hevig dat we morgenochtend met een droge was kunnen vertrekken...
De campinguitbater had gelijk: gisteren zou het wisselvallig maar droog blijven; vandaag volop zon. De Costa Verde is prachtig! Deze Spaanse kust bevat een mengeling van de rotsen en zandstrandjes uit de Portugese Algarve, overgoten met de groene bossen uit onze Ardennen. We wandelen in Vega aan een zandstrand met stroken keien. Die hebben we niet meer nodig want na 7 weken reizen hebben we meer dan genoeg stenen verzameld. Maar sommige keien zijn zo speciaal! Ze lijken doodgewone ruwe stenen, maar binnenin zijn er kleine geoden gevormd waarbinnen de kristalletjes schitteren in de zon. Die kunnen we toch niet laten liggen! Zwaar geladen komen we terug in Vroem, die vrolijk en zonder piepen de hele vracht meeneemt. Op enkele meters van het strandje picknicken we bij een rots langs een beekje.Op de rots staat een mooie tekst.
Namiddag bereiken we Ribadesella. Eigenlijk zijn we op zoek naar een winkel, maar we waren vergeten dat de Spanjaarden een heel lange siesta houden. Maar het stadje is zo mooi dat we er over de lange dijk en op het strand blijven wandelen, terwijl we niet uitgekeken raken op de schuimende golven die over de rotsblokken breken. We blijven richting Llanes volgen. Onderweg slaan we onze voorraad vitamientjes in. Aardbeien 49 cent voor 500g ; een ananas voor 1,5 ; appelsienen tussen 60 en 80 cent per kg. Niet meer normaal maar onvoorstelbaar lekker. In Llanes staan we tegenover een mooi strandje met wandelwegen over de rotsen. We drinken een fris biertje op het zonnigste en warmste terrasje dat we tot nu toe gedaan heben. Spijtig dat de menukaart volgens onze normen "te" duur is en bovendien eerder snelle snacks dan gerechten voorstelt. Bij «Comme Chez Vroem » is het veel lekkerder, vindt René en hij begeeft zich meteen richting camper. In elk geval zal de prijs daar niet op onze maag liggen.
Het kleine strandje in Llanes ligt tussen rotsen en de kust is met rotsblokken bezaaid. Ook hier wacht ons achter elke draai een ander panorama. Na de wandeling bekomen we achter een rotsblok die de frisse wind tegenhoudt.
Dan rijden we naar Suances, waar vier ruime parkings uitkijken over de cliffen naar de zee. We kunnen een heel eind over de cliffen wandelen. Zelfs het bloementapijt dat we alleen in de Portugese Algarve hebben gezien, bedekt de rotsen, tot ze steil afbreken in de diepe zee. Soms zien we scheuren in de cliffen waarop we lopen, en in de diepte van die scheuren zien we de zee.
De avondschemering is windstil. De zon zakt in een nevel boven de oceaan. Enkele fanatieke surfers laten zich op de golven naar het strand drijven en komen uit het water. De krekels sjierpen en de vuurtoren stuurt haar schijnwerpers in de lucht. Samen met enkele andere campers genieten we van een rustige nacht.
Eigenlijk zouden we bij dit zonnig weer nog enkele dagen willen doorbrengen op het strand en op de kliffen. Maar we kiezen ervoor om te genieten van onze terugreis, in plaats van op de valreep in een hels tempo alle kilometers naar huis af te jakkeren. We rijden naar hartje Bilbao, waar we vorige zomer een tweedehandswinkeltje ontdekten, die voor enkele euros een vracht boeken verkoopt. Onderweg passeren we Oruña waar we ons middagmaal verorberen langs de rivier Pas. We zien hier een inwoner die een eeuwenoud balsbel aan het inoefenen is. Hij legt René de spelregels uit en René mag ook eens gooien... Het is echter niet zo makkelijk dan het er op het eerste zicht uitziet. Er is een ingewikkelde techniek voor nodig om die houten ballen van rond de 2kg met een draaibeweging omhoog te gooien en te laten neerkomen tussen de kegels. Hij glimlacht met René's geklungel en hij laat duidelijk zien waarom er wat meer oefening voor nodig is om dit onder de knie te krijgen.
Heel deze reis heeft René ernaar uitgekeken om zijn voorraad leesvoer in de Spaanse taal aan te vullen. De juf van de Spaanse les zal fier zijn op hem want hij doet het hier supergoed, vinden zelfs de Spanjaarden. We hebben geluk en kunnen Vroem parkeren op 200m van de winkel. Maar die 200m te voet is er teveel aan bij een temperatuur van 37°. Wanneer we terugkomen in Vroem is het daar 47°
Op 500m van Ondaroa staan we samen met andere campers aan een strandje. Bij 28° om 20 uur zal een terrasje toch gezellig zijn, denken we, en we wandelen naar de stad. Daar wacht ons een verrassing. Een massa Spanjaarden op een warme vrijdagavond kunnen al aardig lawaai maken. Voeg daarbij dat het vanavond feest is in Ondaroa. Midden in de stad staat een groot scherm opgesteld om de finale voetbalbeker te volgen: « El copa del Rey » Bilbao tegen Barcelona. De decibels zijn niet te tellen. Heel de stad gaat uit de bol omwille van de voetbalgekte. Iedereen, babys, kinderen, tieners, volwassenen en ouderen, zowel meisjes en vrouwen als jongens en mannen, draagt rood-wit gestreepte kleren: de kleuren van Bilbao.
René, die toevallig vanmorgen een rood bloesje aantrok - omdat het vanboven lag - lijkt erbij te horen. Een plaatsje op een terrasje kunnen we vergeten. Maar net als de meerderheid die geen plaats meer vond, halen we een biertje dat we op een van de banken uitdrinken. We stillen onze honger met lekkere Spaanse pinchos uit het vuistje. Later op de avond vinden we plaats aan een van de vier tafeltjes, binnen in een stampvol piepklein cafeetje. Daat staat een TV aan die het voetbalstadion laat zien waar de supporters binnenstromen. We horen de TV niet want een radio overstemt het geluid. De mensen in het café roepen zonder problemen daarboven uit. Wanneer de match begint betreuren we dat we geen oorstoppen hebben meegenomen. Maar ... na vier minuten scoort Barcelona al een doel. Het wordt wat stiller in het caféetje. We laten de voetbalfans verder feesten en wandelen naar Vroem, waar we rustig en goed slapen.
Ondarroa hervat het gewone dagelijkse leven en oogt nu heel gezellig met zijn schilderachtige jachthaven. Namiddag stoppen we in Arizeta en ook hier is het feest. Een groep mensen danst op de ritmische tonen van slaginstrumenten. Er wordt gezongen in een taal die we nog nooit gehoord hebben. ( Baskisch? ) Aan het andere eind van het dorp nemen springpaarden deel aan een wedstrijd. Hun baasjes zijn kinderen.
De campergids vermeldt een parking aan de rand van San Sebastian, de laatste Spaanse stad vóór we Frankrijk binnenrijden. Zoals we verwachten ziet het er druk uit. Zes rijen campers staan op een halve meter van elkaar, twee aan twee bumper tegen bumper. Ons kleine broertje kan er amper tussen. Maar wonder boven wonder is het hier heel rustig, want de plaats ligt een eind van de weg af. De 4 km tot de binnenstad lijkt niet ver te voet omdat het aangenaam is om te wandelen langs het lange strand. Het bruisende San Sebastian barst uit zijn voegen tijdens dit zonnige Pinksterweekend. Je kan over de koppen lopen. Er zijn speeltuintjes en speelparkjes voor de kinderen. Er zijn straatmuziekanten en clowns. Een kunstenaar zit naast zijn zandsculptuur: een draak die echt vuur spuwt. Wat verderop ligt een ander, even mooi beeld in het zand.
We vieren vanavond onze laatste avond in Spanje. We vieren dat Vroem ons veilig gebracht heeft, overal waar we naartoe wilden, en dat wij beiden gezond en wel zijn. Vanavond vinden we alles tezamen waar we de voorbije weken soms tevergeefs naar zochten. Tussen de overvolle terrasjes vinden we een plaatsje, het restaurantje is open, er zijn heerlijke pinchos en ze bieden lekkere Spaanse gerechten, vers klaargemaakt. Wanneer we naar huis gaan is de ijskraam nog open. En als slagroom op het ijs krijgen we een mooie zonsondergang te zien, voor het eerst zonder nevel of wolken.
Als we volgend jaar terugkomen kunnen we langs hier Spanje binnenrijden, want we hebben enkele dagen nodig om al het moois in deze stad te bekijken. Geen vaarwel, wel tot weerziens...
Het is Pinksteren en mooi weer. Alle Fransen lijken met hun autos op stap en kronkelen zenuwachtig als mieren door elkaar. We verlaten de kust en rijden richting binnenland, op zoek naar minder drukke wegen. In de late namiddag bereiken we Houillés, een klein dorpje waar we in een parkje met houten banken en tafels kunnen staan. Hier kunnen we tot rust komen na al dat rijden! Vlug een foto maken want kijk toch eens hoe mooi wij hier zitten... Maar dat pakt snel anders uit. We hadden al hier en daar een mug gezien, maar nu worden ze echt vervelend. Ze laten ons niet meer met rust. Dus : luifel ophalen, raampjes dicht, alles vastzetten en verder rijden. Waren we met de tent, dan zouden we meer werk hebben.
De volgende halte, in Casteljaloux, biedt vier staanplaatsen, rustig gelegen, maar dat wisten de vier campers die er staan al vóór ons...
In Bouglon vinden we een rustige camperplaats, ook met banken en tafels, waar de muggen ons terwijl we eten nog net met rust laten. Maar dan laten ze zich gaan. We krijgen de keuze: alles bedekken of ons opsluiten in warme Vroem, die puft en zucht onder de brandende zon op zijn dakvenster. René twijfelt, terwijl Nelly zich wapent met training en sokken. Maar je gezicht kan je niet bedekken en daar profiteren die stouteriken van! Wie denken wij wel dat we zijn, als zon klein beestje zal bepalen op welke manier je een warme lente-avond doorbrengt...
Het is aangenaam om s ochtends bij het opstaan de camper open te zetten en buiten op een bank koffie te drinken en te ontbijten. We rijden vandaag tot Oradour Sur Glane, even voorbij Limoges, waar we rond 16u30 aankomen. We zijn net op tijd om tussen drie vrije plaatsen te kiezen op deze camperplaats, waar tot 25 campers kunnen staan. Rondom de ruime parking liggen sportterreinen en een speeltuintje. Achter Vroem is net genoeg plaats om onze kampeerstoeltjes en tafeltje buiten te zetten, aan weerskanten op 2m afstand van de buren. We zijn met zn allen wel soortgenoten: allemaal koppels van onze leeftijd die er rustig bijzitten. We horen erbij en ook een beetje niet-erbij, want Vroem is maar half zo lang als de andere campers. Eindelijk ontmoeten we Belgen en nog wel Vlamingen. We raken niet uitverteld over elkaars camper-avonturen. "Naar Griekenland moet je gaan", zeggen ze, "zo n mooi land!" Jamaar, wij hebben al vaak vernomen dat het daar in het verkeer niet te doen is. "Gewoon meedoen!", antwoorden ze. "Rood is groen!" zegt mijnheer. "Neen, zon vaart loopt het niet," verbetert mevrouw, "maar je kan er rustig een weg oprijden waar je niet in mag, of parkeren waar je niet mag staan. Geen Griek die daar een probleem van maakt. Vriendelijke mensen, die Grieken." En als deze raad van ex-politiemensen komt, dan mag het toch ??
En toch zijn er verschillen tussen dit allegaartje van reizigers. Fransen, Duitsers, Engelsen, Nederlanders, Ieren, Zwitsers en Belgen. Met sommigen kan je rustig een leuk gesprek aangaan, anderen ontwijken je en blijven in zichzelf gekeerd, ze komen en gaan zonder groet of blik. We blijven tenslotte mensen... en ja, misschien vinden zij ons maar druktemakers, wie weet...
Heel de avond brengen we door in de stilte, luisterend naar de symfonie die de vogels opvoeren terwijl de ondergaande zon allerlei kleurschakeringen de lucht inzendt. Niet te geloven dat het hier zo rustig is, want als je de parking bekijkt waan je je midden in een drukke stad.
We nemen uitgebreid afscheid van de Belgen en voegen meteen Griekenland toe aan ons reislijstje. We krijgen ook nog goede campertips mee en een aantal plaatsen die de moeite waard zijn om te bezoeken, moesten we ooit daar in de buurt zijn.
In de late namiddag belanden we in Chaon, een piepklein dorpje midden in het groen. Op een zorgvuldig onderhouden terrein staat een soort ecologisch gebouw. Rondom zijn weiden met bomen en een sportveld. Er is plaats voor tien campers en we staan hier met drie. Raar dat sommige plaatsen overbezet zijn, terwijl enkele kilometers verderop bijna niemand verblijft. We kunnen hier onze luifel openzetten en zo lijken we onder ons pergolaatje in ons tuintje te zitten.
We wandelen door het dorpje. Het is bloedheet. Een terrasje in de zon is te warm. Bij gebrek aan schaduw gaan we dan maar binnen iets drinken, in het enige café van het dorp. Dit cafeetje is tegelijkertijd een bakkerswinkel, een krantenkiosk en een tabakswinkel. Enkele mannen die brood komen halen blijven zitten keuvelen achter een wijntje. Het dorpje telt 350 inwoners en iedereen kent hier iedereen. Maar hoe rustig! Geen TV-gekwetter, geen muziek, zo kan het dus ook!
De zon schuift achter Vroem en een licht briesje maakt het zacht en aangenaam om onder onze luifel te eten. Dan komen de muggen. We doen geen moeite meer om ons aan te kleden maar stappen meteen naar binnen, snel-snel schuifdeur open en dicht Een goede oefening voor onze toekomstige Scandinavië-reis, want de zomermaanden zijn voor de Scandinavische muggen een feestperiode.
De wegen zijn druk en de vrachtwagens gehaast. We zijn blij dat we kunnen stoppen in Mareuil Sur Ay, aan de oever van het kanaal dat evenwijdig loopt met de Marne. Enkele jachtbootjes dobberen aan de kant. Mensen parkeren hun auto en zitten in vouwstoeltjes in het gras langs de wandel-fietsweg. De vogels proberen elkaar te overtroeven. Op deze plaats kunnen we later voor een weekend komen fietsen en hier in Vroem verblijven.
Wanneer we terugkomen van onze wandeling zijn de tien staanplaatsen allemaal bezet. We zien ons Vroemmetje bijna niet meer staan tussen al die reuzen! Net als vele anderen genieten we op een bank naast het kanaal van de laatste zonnestralen.
Dan sturen de muggen ons naar binnen. Vroem staat onder de bomen, dus de temperatuur valt hier nu wel mee.
Oef, terug thuis. 61 dagen weg en ruim 8000 km gereden... 175 uren in de camper al rijdend doorgebracht. Minimum t° 3 graden, maximum 37° en beladen met zo'n 1.584 foto's.
En wat hebben we geleerd?
- Dat je op 2 maanden niet Spanje en Portugal volledig kan gezien hebben. - Dat Portugal betere faciliteiten heeft voor campers. - Dat het leven nog wel degelijk goedkoop is in Spanje zowel als in Portugal. - Dat er overal wel plaatsen zijn om rustig te overnachten met een camper. - Dat de mensen warm en vriendelijk zijn. - Dat de campings tussen Madrid en Motril zeer dun gezaaid zijn. - Dat de Algarven ons de mooiste indruk hebben nagelaten. - Dat de originele Spaanse en Portugese keuken, in veel restaurants, het heeft moeten afleggen tegenover toeristisch aangepaste menus. - Dat het in april ook koud kan zijn en ook kan regenen in Spanje. - Dat de Spanjaarden een uitbundig en extravert volk zijn, en dat de Portugesen rustiger zijn. - Dat je in Portugal ook Spaans kunt praten, maar als ze in het Portugees antwoorden je de draad verliest. - Dat hooikoortslijders met allergie voor berkenpollen idealiter onder Madrid moeten blijven in april en mei. - Dat Vroem niet van verkeersdrempels houdt: zijn opstapje heeft drie keer een drempel geraakt. - Dat we volgende keer onze fietsen thuis laten, tenzij we op voorhand weten dat er veilige fietspaden zijn.
We staan laat op, ondanks het lawaai van voorbijrijdend verkeer en nemen onze tijd om wat tot rust te komen. Het regent en het is koud. 
