Over deugddoend begrip en vernietigend onbegrip naar psychische zieken toe. in korte tekstjes en gedichten vervatte ervaringen... in de hoop.. op meer begrip... voor... psychische zieken.
REACTIES DIE NIETS TE MAKEN HEB MET MIJN BLOGJE VERSCHIJNEN MOGELIJK NIET.
Zoals de meeste lezers al ervaren hebben, beperkt mijn inbreng tot hier tekstjes schrijven. Hoop op uw begrip hiervoor...
16-01-2012
VEILIG op afstand...
veilig op afstand en nu die er niet meer zal zijn voel je angst en pijn terwijl je net zo goed blij kon voelen en kon zijn
veilig op afstand en nu die vervalt zou je willen gaan lopen terwijl je hier ooit zo op liep te hopen
maar nu niet meer nu doet de vrees, de onzekerheid, je zeer je bent er niet meer je weet het niet meer je hoopt op nu en tegelijkertijd een andere keer.
De pijn tovert tranen in je ogen wat denk je dat ze je niet mogen? wat maakt dit alles zo naar wat maakt jou zo angstig dat gebeurt toch niet maar 'zomaar'?
Je wil er verder niet over praten je wezen laat lucht door 't zit zo onnoemelijk vol gaten.
Het galmt de wanden weerkaatsen lucht want niets huist nog in mijn huis mijn hart mijn wezen mijn gedachten alles is leeg
Woorden geven weer er is geen pijn vandaag, geen zeer er is niets, helemaal niets dan hol geluid en wat nog het bijzonderste is... het kan me niets schelen géén fluit.
Hoe vaak gebeurt het niet op straat iemand vraagt hoe het je gaat je begint uiteindelijk te vertellen dan gaan ze plots hun verhaal er bovenop stellen jouw verhaal was niet eens ten einde je kreeg geen antwoord of feedback beseffen ze niet hoe je dat stak? Het voelt of jij en je verhaal er niets toe deed achteloos negeren ze je leed
Hoe simpel is het even écht te luisteren en de ander met je hart te horen even niet dat verhaal te onderbreken de draad ervan te verstoren echt luisteren, er zijn voor de ander, kan al volstaan is het zo moeilijk, het wordt nog veel te weinig gedaan.
Als je het niet kan waarom vraag je het dan? of kom je belangstellend op bezoek al vlug dreef je degene die je bezocht in de hoek.
de achteloos doorborende woorden die haar/zijn verhaal verstoorden tot niets hebben herleid geen meevoelen het kan de zin bekoelen om ooit nog wat dan ook te vertellen omdat je overging jezelf op dat ogenblik boven haar/hem te stellen. zijn/haar verhaal te onderbreken en op dat ogenblik te kwellen
Het doet menig gekwetst mens geveinsde belangstelling vrezen of lesjes die anderen ze willen lezen daarom houden ze meer en meer hun mond stijf dicht en doofde het van dag tot dag dat steeds maar kleiner wordend licht.
Ik wil daarmee geenszins zeggen dat je nooit wat over je zelf naast hun verhaal mag leggen maar negeer hetgeen zij vertelden niet ik hoop dat je het verschil voelt, begrijpt en ziet.
vaak worden dingen gezegd of geschreven zonder na te denken je wil ze naar onder maar je ziet hoe lang ze boven gedreven bleven
vaak wordt er geopperd, gesuggereerd ze zien niet hoe het je heeft bezeerd luchthartig, laconiek het maakt je ziek
je weet dat jijzelf dat ook wel doet als de pijn hevig is en geen spoor van nog een sprankeltje moed dan schreeuw je de pijn eruit van wat je misschien aanzag 'als hoe jij je voelt scheelt ze geen fluit'
altijd had je het moeilijk met hoe ze appelen met peren vergelijken één na één braken ze, jouw innerlijke dijken het slaat je neer, een andersoortig onbegrip een achteloos afgebroken klip de val naar beneden wat heb je er vaak onder geleden.
Het verhoogde vaak het gevoel van onmacht en van falen omdat ze je het gevoel gaven ''t is allemaal je eigen schuld jouw psychische kwalen' want wij doen dat zo en zie in een oogwenk voelen we ons daardoor beter alsof ze een touw om mijn hals legden of één van die vlijmscherpe veters alsof zij méér weten, dé hulpverleners zijn ze doen je met hun zelfgenoegzaamheid alleen maar pijn.
Het doet je geen goed, de onzekerheid blijft je parten spelen wat een impact heeft het hoe zijn hun wijsheid met je delen een wijsheid die dan wel voor ze op kan gaan jou heeft het daarentegen telkens veel meer kwaad dan goed gedaan...
waarom werd je zo somber? waarom kwam er op het lichtpuntje een domper? waarom zo lichamelijk moe? en dat enge andere toe?
hoeveel mensen doen moeite anderen te begrijpen? en mee te voelen? eerder gaan ze je nog proberen overtroeven
Mijn mond slaat er dicht van ze kunnen er wat van.
Dan schreeuwt het binnen mezelf een eigen put die ik me delf want meevoelen en begrijpen van hun leed is wat ik zo vaak deed toch staan ze zelden stil bij de pijn die ik voel die hetzelfde ervaren weten vast wat ik bedoel
het huilt en schreeuwt om een woord van erkenning van wat ik schreef als ze dat ontkennen zeggen ze nog meer dat ik niet leef
soms ben ik dit leven zo zat en heb ik het allemaal en helemaal met dat gedoe gehad.
voor die het goed bedoelen, neem het me aub niet kwalijk dat ik hierover zeur er sloeg hier iets hartgrondig dicht mijn innerlijke deur.
je hebt geen reden om depressief te zijn..?!? het antwoord op die uitlating laten we in het midden zo tam, zo zwaar, zo lam alsof de kleuren kleurloos werden en lucht alleen maar donker is de aarde modder en schoenen lood dat zo vaak verlangen naar de dood
als je de rede volgt, dan zou ik niet bepaald een reden hebben om depressief te zijn en dat ik het wel ben, vind ikzelf ellendig, en niet fijn geen reden om depressief te zijn...
maar depressie luistert niet naar rede... depressie komt onaangekondigd ongewenst verdovend slopend nooit welkom en gaat niet met 'bewegen' weg... zo'n uitspraken zijn -als ze als dé oplossing bedoeld zijn- nogal dom
tenzij je de klomp aan het bewegen krijgt van 'binnen' je de donkere zooi met hulp gaat onderzoeken en ontginnen dat wat de depressie veroorzaakt, kan vinden en de tot zwijgen gedoemde stilte kan ontbinden verdriet en pijn losgemaakt, verpulverd en gekraakt besproken en verwerkt je zelfbeeld is versterkt een luisterend oor een begripvol en niet veroordelend gehoor het hele rijtje goed werd afgewerkt. misschien dat je dan ervan geneest of in andere gevallen dat wat pijn doet milder wordt
toch gaat dit niet altijd op er zijn te veel graduaties en verschillen dus geef best niet lichtzinnig aan hoe depressie verholpen en genezen, weg kan gaan
de lichtzinnigheid in zulke uitspraken kunnen bij waar dit niet voor opgaat...nogmaals moed en houvasten kraken.
Een snik in stilte diep in me een snik van pijn, verdriet, wanhoop, ontreddering een schreeuw bloedstollend onhoorbaar onbegrjpelijk dat begrijp ik Maar wil dat zeggen mensen met de kijvende vinger klaar dat wat ik schrijf en voel onwaarheid is? Begrijp je me? 't is waar uwe quasi-heiligheid is de zondaar wat ik wil delen, zeggen, schrijven hou op met waar je niets van snapt te bekijven hou op met mensen te doorklieven omdat jullie niet in staat zijn tot beseffen en believen moeten zij en ik écht allen wachten tot ook jullie geveld worden door psychische klachten?
Onverwacht is het weer donker onverwacht was daar weer nacht moeizaam zoekend naar de juiste woorden 'k vind ze niet en geef het op op dit moment ben ik niet in staat tot 't slaan van nagels op de kop
Donker, down en depressief je neemt het al zoveel jaren voor lief maar 't blijft wel moeilijk, psychische pijn amper kunnen hopen ooit nog zonder te zullen zijn.
Het denken heb je afgeremd je focus op slechts 't nu afgestemd daardoor vervloog je als een goedkope odeur het leven werd zonder dat al zonder kleur
Moedig strompel je verder door je leven wat kan het ze schelen dat je alles van jou aan ze hebt gegeven in je brein heb je gepland zo vaak ondanks de strijd, ben je gestrand niet bij de pakken te gaan zitten maar aan die zeldzame sprankeltjes hoop vast te klitten.
De berg verwerd een steile wand op nul draaide je toen jouw verstand zodat je ook de rotswand op kan geraken het vechten mag je zelfs dan niet staken.
Laat ze maar duwen, stompen, slaan. en doen alsof je nooit hebt bestaan. Ze kunnen je niet nog méér raken. Hebben ze het dan niet gehoord dat enge en komplete kraken?
Je wil er niet aan denken aan geen van alle klachten omdat je anders 't gevoel krijgt niets meer dan ellende te mogen verwachten dus stuur je je donkere gedachten of sluit je ze op en flink die dop erop
Wat moet je nu wat zal je uit gaan richten? je wou dat één of andere lamp het duistere in je wezen kon komen verlichten de zin ontbreekt alsof een woestijngrote zinloosheid ieder idee op voorhand in kleine splintertjes breekt
Je toekomst lijkt al zo lang nergens meer op alleen angstaanjagend, je bereikte daarin de hoogste top de diepste put daarvan de bodem verwond door te veel schorem
je wil dat vergeten maar ze houden niet op, nog steeds word je opengereten wat lopen ze rond de bloedhonden zwart, bruin of blond en vreten je op met huid en haar maar nog zijn ze niet helemaal met je klaar je eigenheid moet eraan dan pas voelen ze zich als tirannen tevreden hun vieze buik rond, o zo voldaan.
En om te bekomen van de onbeschofte man die niet hoefde te snauwen want het bleek duidelijk dat hij er zelf nauwelijks wat van kan besloot ik een normaal rustgevend oord te bezoeken want door het ongeduld en het gegrauw van die akelige verkoper deed mijn hoofd pijn tot in alle bochten en hoeken.
Na een busrit van sardinetjes in een blik maar ik was tevreden dat ik warm stond en gaf geen kik kwam ik aan de rustgevende winkel zonder een soortgelijke onbeschofte kinkel echter toen ik met een kleine aankoop aan de kassa wou betalen moest daar toch weer zo'n vrouwmens naar me uit gaan halen
Op een toon of ik was een crimineel wilde ze me geen korting geven op dat deel jouw kaart is vervallen, beet ze me toe ik zei, 'dat had je gedroomd, nou moe' ik kreeg een brief siste ik poeslief waarin te lezen stond dus maak het aub niet nog eens bont dat korting geldt tot die bepaalde dag laat mij niet nogmaals betalen het gelag omdat in het doorgeven van jullie berichten zoveel misloopt voel ik me genoopt jullie te verzoeken mij niet zo naar te behandelen en betichten
Soms ben ik de onvriendelijkheid en dat misplaatste gevoel van macht en hoe ik het uitdruk is nog heel zacht zo zat, zo beu, zo hartgrondig moe waarom moet iedereen meteen loeien als een koe? vraag toch gewoon om een verklaring, die krijg je meteen en schop toch niet telkens tegen het al beschadigde been.
Kan niet ieder een minimum aan geduld opbrengen voor de ander? Is het zo'n idiote wens? om niet meteen over te gaan anderen te bejegen als ongelofelijk stom mens dan ziet de wereld er vast een keer zonniger uit en bouwt de frustratie niet op maar komt er slechts aardigheid uit.
Zielsblij was ik gisteren weer thuis te zijn daar is het tenminste veilig en warm en kan ik zonder emotionele knallen te vrezen weer mijn eigen zelfje zijn.
Soms wil ik het risico niet meer lopen het telkens opnieuw te moeten bekopen omdat anderen verheven doen of tiranniek wat het met jou doet, weet ik niet maar mij maakt het telkens weer ernstig ziek.
Wat roepen ze met zijn allen, buiten komen niet piekeren maar dromen en bewegen als je depressief bent, 't is eraan gelegen...
maar ga dan wel niet naar een bepààld warenhuis met doe het zelver spullen ergens in een van dorp tot stad verheven oord ze hebben me daar vanmiddag psychisch vermoord
vriendelijk vroeg ik om raad maar die nare man, geen leger des heils soldaat snauwde en sneerde, wat was die man dom hij deed het erom want een vraag die ik stelde wist hij niet eens te beantwoorden liever luchtte hij zijn ongenoegen door mensen te kwellen en te behandelen als gestoorden
ik vroeg hem hoe ik die schroef kon verdraaien hij deed of hij een gekke haan hoorde kraaien en toen ik hem vriendelijk vroeg of zij die schroevendraaier verkochten draaide hij niet niet met zijn ogen, of ze het vermochten eerder leek het wel of hij mij een oplawaai wilde verkopen was ik mesjogge of waren mijn hersenen uitgelopen hij beet net mijn neus niet af toen hij zei 'die zijn van het schap af' ik begreep er hoe langer hoe minder van wat bedoelde die man? de toon die hij bezigde, echt onbeschoft wist ik veel dat zij korteling verlaten zullen, hun doe het zelver loft. zo'n onbeschokte kinkels moesten ze op staande voet ontslaan en ik was nog wel daar speciaal naartoe gegaan omwille van de rust en de vriendelijkheid van de baas maar nu trof ik een gefrustreerde werkman, een waarlijk stinkende kaas. even later zag ik de baas, die man bleef rustig en vriendelijk en gaf me net als vorige keer goed advies maar 't was te laat... mijn hoofd leek op een gebroken servies.
Dus buiten komen en bewegen als je lijdt aan een depressie? neen... niet daarheen, want je krijgt er te maken met agressie van die ene man, die stinkende kaas met hoofdpijn ging ik er buiten... ik zag het leven door een nog donkerder waas.
Een emotionele achtbaan door al die emoties geslingerd van de baan gelukkig is het nu voorbij en zijn de schokken uitgesproken, de angst voorbij gegaan.
Ik ben zo moe, de wind als een orkaan is naast hoe het in mij nu voelt waar niets zou blijven staan een peuleschil ondanks de warmte in de kamer huiver ik, ik heb het koud, ontzettend kil ik staar, verwezen jen heel erg stil.
Dankbaar ben ik en opgelucht maar blij zijn durf ik niet wetend dat met één enkele zucht alles opnieuw omver kan worden geblazen mijn verweer werd zo fragiel als bij van die ultradunne kristallen glazen één ping en alles verwordt tot gruis daarom hou ik me gedeisd onzichtbaar als een kleine muis.
De dagen die komen, zal ik me beschermen zodat het van binnen ophoudt met huilen en kermen al haat ik die woorden zo erg ik voel het wel, het gaat door hart en beendermerg
Kom ga nu maar rusten, zeg ik tot mijn verdwaasde verschijning zodat alles opnieuw tot rust komt die ondraaglijk harde deining.
Sta er liever niet te lang bij stil maar gisteren pas kreeg je een harde noot te kraken je dacht nog dat ze nog bezorgd om je was dat het verdriet je niet te erg zou raken... voorzichtig heeft ze het je verteld... misschien vat ze niet hoe je door het nieuws werd getroffen en gekweld? Want amper een dag later bezorgde ze je een optater Het stille dreigende dat uit de woorden steeg je dacht dat je een vuistslag kreeg los in je hart en je gelaat weet ze nog steeds niet hoe je er voor staat? Met je gezondheid en de pijn ze laten je geen mens meer zijn de zweep slaat je onzichtbaar hard omdat je door je ziekte, verdriet en pijn steeds langzamer begrijpt, en soms verward... ze willen dat niet weten slechts slaan en slaan omdat jij je in hun ogen niet zorgvuldig van je taak hebt gekweten. een schepje te weinig en een koek teveel en niets... lieten ze van al wat je bent en wel goed doet héél niet voor herhaling vatbaar, dit kon zo niet langer want zij allemaal schreven en ook nog vertelden, kwetste me niet alleen ontzaglijk erg maar maakte mij zo dat nog mogelijk is nog banger.
De hoop is gedood ik functioneer nog slechts op automatische piloot. Het leven zoals het werd door al die slagen kan me alleen nog maar meer belagen het evenwicht is verstoord een te groot deel uit mijn omgeving is slechts bezig met een soort psychisch gemoord. mogelijk zijn ze zich daar niet van bewust dat zij mij in mijn beperkingen niet willen horen stelt me dan ook niet gerust. ze begrijpen niet dat er mensen zijn waarbij het iets langzamer moet en hoeveel kwaad ongeduld en gesnauw ze doet.
Ik wou dat ik kon vluchten ver weg van dit onzichtbaar maar steeds groter wordende gevaar zo diep verlang ik 'kon ik dat maar'.
ONGEDULDIGE ERGERNIS... DAARDOOR LOOPT ER ONNODIG VEEL MEER MIS
Waarom ik het niet vroeg als ik iets niet begreep??? Alsof ik me daar aan moet wagen om simpele zaken nog te vragen na ongeduld, een grauw en snauw voelde ik me eerder angstig en in het nauw Wanneer je telkens toegebeten wordt 'is dat zo moeilijk nou?' 'Gewoon de knop op zoveel graden de tijd die stel je zomaar in' o al hun ongeduld ik voelde me als in legerdienst met angst en dril daarom mede bleef ik stil maar met pijn, onmacht en bijna verzuipend verdriet vervuld.
Daar stond ik dan voor 't eerst alleen ik wist dat toestel niet uit te zetten en zocht en zocht... de handelingen die zij maakten, ze gingen veel te snel voor wat ik nodig heb, vermocht maar durf dat niet te zeggen, wat volgt is ongeduldige ergernis de druk die stijgt, daardoor gaat er onnodig veel meer mis wordt dat wat ik probleemloos aan zou kunnen een tijd van angst en spanning en gekwel want de anderen weten het allemaal meteen, alleen ik niet, weet je wel? vanzelfsprekend, dat modern spul is voor ze kinderspel ze zijn ook met tweeën, begrijpen snel ze zijn ook niet gekraakt door het leven van al de wreedheden die ik op mijn nek heb gekregen.
Daar hebben ze geen oren naar ze hebben altijd wel een oordeel klaar
Omdat ik die dingen niet onmiddelijk begrijp, ben ik een dikke nul en zijn mijn vragen flauwe kul? Word ik afgestraft al beging ik een misdaad ik wist me na al die pijnlijke woorden geen raad.
Moet ik opnieuw dienst doen als kop van jute ben ik als vanouds opnieuw de suffe trut? verweren wordt afgestraft de verklaring en de stille vraag om begrip afgeblaft
en neen hoe zou ik kunnen vragen? Daar durf ik me niet meer aan te wagen ik was de enige waarbij ze niet tijdig kon vertrekken waarom luisteren ze dan niet àls ik wat vraag nemen ze mijn verzoek niet ernstig maar laten me verrekken? want ook dat kreeg ik op mijn brood zoveel verwijten worden nog een keer mijn dood het onheuse en het onbegrip dat vele eisen zonder ook maar één keer te luisteren naar hoe ik het rustig vatten kan ze slaan me nog liever in de ban.
Ik weet niet hoeveel ik er nog bij hebben kan wat ik voel is niet geruststellend dood-en levensmoe ben ik ervan.
MISHANDELAARS worden grif vergeven...SLACHTOFFERS krijgen een eeuwige STRAF..!
Ze huilde bittere tranen... Wat schreeuwden ze dat zij lijdt aan wanen?
Ze huilt om een alsmaar groeiend verdriet. Tegelijk weet ze met stelligheid te vertellen dat niemand, ook niet één van haar kinderen het weet of ziet.
Ze denken niet één keer na en slaan er achteloos en ongevoelig op los, Door de bomen heen ziet ze hoe langer hoe minder iets wat moet lijken op een bos
Ze slooft zich in stilte verder uit en durft niet eens meer te vertellen wat haar moeilijk valt, maar er zit niet anders op ze krijgt immers niet aflatend op haar kop. Want wat ze ook vertelt over haar beperkingen het geeft slechts aanleiding tot nog meer kwellingen.
Hoe hard kwamen die woorden aan... dat zij het altijd maar moesten herhalen voor haar en die andere, die hadden dàt zonder herhalingen klaar.
Kon ze het misschien niet aan? Is het te moeilijk of te ingewikkeld voor haar? Nu dan hebben ze hun straf al klaar. Zo... is het ook vandaag gegaan.
Dat wat haar restte en haar zo lief werd kan haar ook nog worden afgenomen hebben ze dan nog niet genoeg gesloopt en haar resterende splinters geluk ontnomen?
Ze is zo moe en ontgoocheld, de hoop kwijnt weg, wat is dit leven Het onbegrip van die haar zo lief zijn deed haar zovele jaren beven.
Wisten ze maar hoe ze haar best deed en niets zijn van waaronder zij leed.
Nu kunnen ze haar niet meer breken want wat gebroken kon worden is dat ondertussen ook. Niets geeft haar nog, geen smaad of gestook.
Ze voelt zich dood. Haar ogen glanzen niet meer, het laatste sprankeltje hoop werd vandaag gedood.
Wat ze ook bedoelden... op onrecht en onbegrip stoelde... het is genoeg ze heeft geen kracht meer voor haar boeg.
Stond één van ze ooit stil bij het waarom van haar gebroken 'zijn'? Of aan de daders... die bleven slaan tot ze zich konden verzekeren van haar dood-zijn haar niet meer werkelijke bestaan?
Neen... die gaan vrijuit en krijgen zelfs een lauwerenkrans zij voeren ondertussen iets uit... een bijzonder macabere dans. Ze spelen met verve de rol van vredesengelen, of geslagen honden terwijl zij degenen waren die voor deze vernieling borg staan en stonden...
Ze kwam aan die grens... dat méér dragen niet meer kan wat... wat weten zij, ongevoeligen of onwetenden daarvan...?
