Over deugddoend begrip en vernietigend onbegrip naar psychische zieken toe. in korte tekstjes en gedichten vervatte ervaringen... in de hoop.. op meer begrip... voor... psychische zieken.
REACTIES DIE NIETS TE MAKEN HEB MET MIJN BLOGJE VERSCHIJNEN MOGELIJK NIET.
Zoals de meeste lezers al ervaren hebben, beperkt mijn inbreng tot hier tekstjes schrijven. Hoop op uw begrip hiervoor...
21-01-2012
Dragonder
Van een dragonder, het dominante wezen is vooral ook de kwetsbare mens zeer bevreesd bang voor de harde oordelen en de talloze lesjes die ze je willen lezen vaak dien je ze niet eens van antwoord, perplex en bedeesd vernietigend komen de beschuldigingen aan je vraagt je dan wel eens af waarom wenden ze die energie niet aan voor meer begrip en erkenning van datgene wat zij niet zijn en knijpen ze je nog veel liever fijn?
Eén lichtje op zeven dagen en soms niet eens, dààr doe je het voor..! Daarom blijf je vechten en ga je ondanks een groeiende berg (psychische) slagen en verwondingen nog altijd door.
Soms lijkt het een wonder, een toeval als een vastgrijpen en wiebelen aan de rand van een ravijn wanneer je er na absurde gebeurtenissen nog altijd kan zijn.
Je verzet getuigt van moed en van kracht wanneer ze je leven uit handen wilden nemen wat hebben ze macht om nare houdingen te verdonkeremanen ze moesten zich schamen.
Belang van GOEDE therapie door een BEKWAME en TE VERTROUWEN hulpverlener
belang van goede hulp dan kruip je zo uit je schulp belang van een bekwame hulpverlener geen zoetzappige flemer belang van zijn/haar empathie dan denk je niet aan zelfmoord of euthanasie belang van zijn/haar begrip tuimel je niet over de klip belang van een goede feedback en geen zelfgenoegzame kak belang van ook zijn/haar oprechtheid en moed dan doet een therapie het goed belang van het kunnen bekennen van zijn/haar mogelijke fout anders is het op de wonde een vernietigend pak zout belang dus van een psychiater zoals die ik bezoek heldere en vertrouwenswekkende, voor je psychisch welbevinden gezonde koek kan je herstellen van wonden zonder dat vage doekjes worden gebonden je de mond wordt gesnoerd door iemand die niets doet maar door dat niets doen toch goed heeft geboerd.
plots werd het me teveel ik ben al verkaveld voel me al zo lang niet meer één geheel
plots werd het me teveel het getater het gekweel want ik ben er niet meer ik ben niet eens een perceel neen, niets meer, niet één deel
plots werd het me teveel kon ik schreeuwen ik schreeuwde me terug heel maar ik werd door mijn reddingsmiddel niet opnieuw het bekende geheel maar gelukkig toch één minuscuul deel
Er zit een koude in je wezen een koude in je hart een koude in je huid hoe kom je ooit die ijsblok uit
zwart, donker, somber is je zicht nu al zo lang 't gedoofde innerlijke licht maakt je soms bang
huilen doe je alleen nog maar van binnen zonder tranen maar wel een onhoorbaar onbegrijpeljjk, innerlijk gillen.
voor de wereld ben je verstomd geen woord komt nog uit je mond door zwijgen heb je je omgeven om dié veiligheid die het vergiftigde onbegrip je, wat dacht je dan, niet kon geven.
Ik merk hoe ik heel af en toe gevoelens voel en toelaten kan een bizarre ervaring en fijn bovendien ik laat het niemand zien maar ik weet dat er bepaalde gevoelens zijn en ik.. ik vind ze fijn. Weer te voelen dat je kan houden van... van een kind en van een man. Wat is het fijn om weer af en toe de warmte te voelen in je hart te weten dat het er niet allemaal dood is, verkild en verhard genegenheid en houden van ik ben verwonderd dat ik het nog voelen kan. dankbaarheid zo groot ik was zo lang levenloos en dood. Morgen kan alles weer verdwenen zijn bedolven door verdriet, lethargie en pijn maar wat ik kan voelen af en toe niemand neemt het van me af en nu verdwijn ik van dit toneel want ik ben weer weg, en bovendien doodmoe. Als ik niet oppas, ga ik weer naar 'af'
veilig op afstand en nu die er niet meer zal zijn voel je angst en pijn terwijl je net zo goed blij kon voelen en kon zijn
veilig op afstand en nu die vervalt zou je willen gaan lopen terwijl je hier ooit zo op liep te hopen
maar nu niet meer nu doet de vrees, de onzekerheid, je zeer je bent er niet meer je weet het niet meer je hoopt op nu en tegelijkertijd een andere keer.
De pijn tovert tranen in je ogen wat denk je dat ze je niet mogen? wat maakt dit alles zo naar wat maakt jou zo angstig dat gebeurt toch niet maar 'zomaar'?
Je wil er verder niet over praten je wezen laat lucht door 't zit zo onnoemelijk vol gaten.
Het galmt de wanden weerkaatsen lucht want niets huist nog in mijn huis mijn hart mijn wezen mijn gedachten alles is leeg
Woorden geven weer er is geen pijn vandaag, geen zeer er is niets, helemaal niets dan hol geluid en wat nog het bijzonderste is... het kan me niets schelen géén fluit.
Hoe vaak gebeurt het niet op straat iemand vraagt hoe het je gaat je begint uiteindelijk te vertellen dan gaan ze plots hun verhaal er bovenop stellen jouw verhaal was niet eens ten einde je kreeg geen antwoord of feedback beseffen ze niet hoe je dat stak? Het voelt of jij en je verhaal er niets toe deed achteloos negeren ze je leed
Hoe simpel is het even écht te luisteren en de ander met je hart te horen even niet dat verhaal te onderbreken de draad ervan te verstoren echt luisteren, er zijn voor de ander, kan al volstaan is het zo moeilijk, het wordt nog veel te weinig gedaan.
Als je het niet kan waarom vraag je het dan? of kom je belangstellend op bezoek al vlug dreef je degene die je bezocht in de hoek.
de achteloos doorborende woorden die haar/zijn verhaal verstoorden tot niets hebben herleid geen meevoelen het kan de zin bekoelen om ooit nog wat dan ook te vertellen omdat je overging jezelf op dat ogenblik boven haar/hem te stellen. zijn/haar verhaal te onderbreken en op dat ogenblik te kwellen
Het doet menig gekwetst mens geveinsde belangstelling vrezen of lesjes die anderen ze willen lezen daarom houden ze meer en meer hun mond stijf dicht en doofde het van dag tot dag dat steeds maar kleiner wordend licht.
Ik wil daarmee geenszins zeggen dat je nooit wat over je zelf naast hun verhaal mag leggen maar negeer hetgeen zij vertelden niet ik hoop dat je het verschil voelt, begrijpt en ziet.
vaak worden dingen gezegd of geschreven zonder na te denken je wil ze naar onder maar je ziet hoe lang ze boven gedreven bleven
vaak wordt er geopperd, gesuggereerd ze zien niet hoe het je heeft bezeerd luchthartig, laconiek het maakt je ziek
je weet dat jijzelf dat ook wel doet als de pijn hevig is en geen spoor van nog een sprankeltje moed dan schreeuw je de pijn eruit van wat je misschien aanzag 'als hoe jij je voelt scheelt ze geen fluit'
altijd had je het moeilijk met hoe ze appelen met peren vergelijken één na één braken ze, jouw innerlijke dijken het slaat je neer, een andersoortig onbegrip een achteloos afgebroken klip de val naar beneden wat heb je er vaak onder geleden.
Het verhoogde vaak het gevoel van onmacht en van falen omdat ze je het gevoel gaven ''t is allemaal je eigen schuld jouw psychische kwalen' want wij doen dat zo en zie in een oogwenk voelen we ons daardoor beter alsof ze een touw om mijn hals legden of één van die vlijmscherpe veters alsof zij méér weten, dé hulpverleners zijn ze doen je met hun zelfgenoegzaamheid alleen maar pijn.
Het doet je geen goed, de onzekerheid blijft je parten spelen wat een impact heeft het hoe zijn hun wijsheid met je delen een wijsheid die dan wel voor ze op kan gaan jou heeft het daarentegen telkens veel meer kwaad dan goed gedaan...
waarom werd je zo somber? waarom kwam er op het lichtpuntje een domper? waarom zo lichamelijk moe? en dat enge andere toe?
hoeveel mensen doen moeite anderen te begrijpen? en mee te voelen? eerder gaan ze je nog proberen overtroeven
Mijn mond slaat er dicht van ze kunnen er wat van.
Dan schreeuwt het binnen mezelf een eigen put die ik me delf want meevoelen en begrijpen van hun leed is wat ik zo vaak deed toch staan ze zelden stil bij de pijn die ik voel die hetzelfde ervaren weten vast wat ik bedoel
het huilt en schreeuwt om een woord van erkenning van wat ik schreef als ze dat ontkennen zeggen ze nog meer dat ik niet leef
soms ben ik dit leven zo zat en heb ik het allemaal en helemaal met dat gedoe gehad.
voor die het goed bedoelen, neem het me aub niet kwalijk dat ik hierover zeur er sloeg hier iets hartgrondig dicht mijn innerlijke deur.
je hebt geen reden om depressief te zijn..?!? het antwoord op die uitlating laten we in het midden zo tam, zo zwaar, zo lam alsof de kleuren kleurloos werden en lucht alleen maar donker is de aarde modder en schoenen lood dat zo vaak verlangen naar de dood
als je de rede volgt, dan zou ik niet bepaald een reden hebben om depressief te zijn en dat ik het wel ben, vind ikzelf ellendig, en niet fijn geen reden om depressief te zijn...
maar depressie luistert niet naar rede... depressie komt onaangekondigd ongewenst verdovend slopend nooit welkom en gaat niet met 'bewegen' weg... zo'n uitspraken zijn -als ze als dé oplossing bedoeld zijn- nogal dom
tenzij je de klomp aan het bewegen krijgt van 'binnen' je de donkere zooi met hulp gaat onderzoeken en ontginnen dat wat de depressie veroorzaakt, kan vinden en de tot zwijgen gedoemde stilte kan ontbinden verdriet en pijn losgemaakt, verpulverd en gekraakt besproken en verwerkt je zelfbeeld is versterkt een luisterend oor een begripvol en niet veroordelend gehoor het hele rijtje goed werd afgewerkt. misschien dat je dan ervan geneest of in andere gevallen dat wat pijn doet milder wordt
toch gaat dit niet altijd op er zijn te veel graduaties en verschillen dus geef best niet lichtzinnig aan hoe depressie verholpen en genezen, weg kan gaan
de lichtzinnigheid in zulke uitspraken kunnen bij waar dit niet voor opgaat...nogmaals moed en houvasten kraken.
Een snik in stilte diep in me een snik van pijn, verdriet, wanhoop, ontreddering een schreeuw bloedstollend onhoorbaar onbegrjpelijk dat begrijp ik Maar wil dat zeggen mensen met de kijvende vinger klaar dat wat ik schrijf en voel onwaarheid is? Begrijp je me? 't is waar uwe quasi-heiligheid is de zondaar wat ik wil delen, zeggen, schrijven hou op met waar je niets van snapt te bekijven hou op met mensen te doorklieven omdat jullie niet in staat zijn tot beseffen en believen moeten zij en ik écht allen wachten tot ook jullie geveld worden door psychische klachten?
Onverwacht is het weer donker onverwacht was daar weer nacht moeizaam zoekend naar de juiste woorden 'k vind ze niet en geef het op op dit moment ben ik niet in staat tot 't slaan van nagels op de kop
Donker, down en depressief je neemt het al zoveel jaren voor lief maar 't blijft wel moeilijk, psychische pijn amper kunnen hopen ooit nog zonder te zullen zijn.
Het denken heb je afgeremd je focus op slechts 't nu afgestemd daardoor vervloog je als een goedkope odeur het leven werd zonder dat al zonder kleur
Moedig strompel je verder door je leven wat kan het ze schelen dat je alles van jou aan ze hebt gegeven in je brein heb je gepland zo vaak ondanks de strijd, ben je gestrand niet bij de pakken te gaan zitten maar aan die zeldzame sprankeltjes hoop vast te klitten.
De berg verwerd een steile wand op nul draaide je toen jouw verstand zodat je ook de rotswand op kan geraken het vechten mag je zelfs dan niet staken.
Laat ze maar duwen, stompen, slaan. en doen alsof je nooit hebt bestaan. Ze kunnen je niet nog méér raken. Hebben ze het dan niet gehoord dat enge en komplete kraken?
Je wil er niet aan denken aan geen van alle klachten omdat je anders 't gevoel krijgt niets meer dan ellende te mogen verwachten dus stuur je je donkere gedachten of sluit je ze op en flink die dop erop
Wat moet je nu wat zal je uit gaan richten? je wou dat één of andere lamp het duistere in je wezen kon komen verlichten de zin ontbreekt alsof een woestijngrote zinloosheid ieder idee op voorhand in kleine splintertjes breekt
Je toekomst lijkt al zo lang nergens meer op alleen angstaanjagend, je bereikte daarin de hoogste top de diepste put daarvan de bodem verwond door te veel schorem
je wil dat vergeten maar ze houden niet op, nog steeds word je opengereten wat lopen ze rond de bloedhonden zwart, bruin of blond en vreten je op met huid en haar maar nog zijn ze niet helemaal met je klaar je eigenheid moet eraan dan pas voelen ze zich als tirannen tevreden hun vieze buik rond, o zo voldaan.
En om te bekomen van de onbeschofte man die niet hoefde te snauwen want het bleek duidelijk dat hij er zelf nauwelijks wat van kan besloot ik een normaal rustgevend oord te bezoeken want door het ongeduld en het gegrauw van die akelige verkoper deed mijn hoofd pijn tot in alle bochten en hoeken.
Na een busrit van sardinetjes in een blik maar ik was tevreden dat ik warm stond en gaf geen kik kwam ik aan de rustgevende winkel zonder een soortgelijke onbeschofte kinkel echter toen ik met een kleine aankoop aan de kassa wou betalen moest daar toch weer zo'n vrouwmens naar me uit gaan halen
Op een toon of ik was een crimineel wilde ze me geen korting geven op dat deel jouw kaart is vervallen, beet ze me toe ik zei, 'dat had je gedroomd, nou moe' ik kreeg een brief siste ik poeslief waarin te lezen stond dus maak het aub niet nog eens bont dat korting geldt tot die bepaalde dag laat mij niet nogmaals betalen het gelag omdat in het doorgeven van jullie berichten zoveel misloopt voel ik me genoopt jullie te verzoeken mij niet zo naar te behandelen en betichten
Soms ben ik de onvriendelijkheid en dat misplaatste gevoel van macht en hoe ik het uitdruk is nog heel zacht zo zat, zo beu, zo hartgrondig moe waarom moet iedereen meteen loeien als een koe? vraag toch gewoon om een verklaring, die krijg je meteen en schop toch niet telkens tegen het al beschadigde been.
Kan niet ieder een minimum aan geduld opbrengen voor de ander? Is het zo'n idiote wens? om niet meteen over te gaan anderen te bejegen als ongelofelijk stom mens dan ziet de wereld er vast een keer zonniger uit en bouwt de frustratie niet op maar komt er slechts aardigheid uit.
Zielsblij was ik gisteren weer thuis te zijn daar is het tenminste veilig en warm en kan ik zonder emotionele knallen te vrezen weer mijn eigen zelfje zijn.
Soms wil ik het risico niet meer lopen het telkens opnieuw te moeten bekopen omdat anderen verheven doen of tiranniek wat het met jou doet, weet ik niet maar mij maakt het telkens weer ernstig ziek.
Wat roepen ze met zijn allen, buiten komen niet piekeren maar dromen en bewegen als je depressief bent, 't is eraan gelegen...
maar ga dan wel niet naar een bepààld warenhuis met doe het zelver spullen ergens in een van dorp tot stad verheven oord ze hebben me daar vanmiddag psychisch vermoord
vriendelijk vroeg ik om raad maar die nare man, geen leger des heils soldaat snauwde en sneerde, wat was die man dom hij deed het erom want een vraag die ik stelde wist hij niet eens te beantwoorden liever luchtte hij zijn ongenoegen door mensen te kwellen en te behandelen als gestoorden
ik vroeg hem hoe ik die schroef kon verdraaien hij deed of hij een gekke haan hoorde kraaien en toen ik hem vriendelijk vroeg of zij die schroevendraaier verkochten draaide hij niet niet met zijn ogen, of ze het vermochten eerder leek het wel of hij mij een oplawaai wilde verkopen was ik mesjogge of waren mijn hersenen uitgelopen hij beet net mijn neus niet af toen hij zei 'die zijn van het schap af' ik begreep er hoe langer hoe minder van wat bedoelde die man? de toon die hij bezigde, echt onbeschoft wist ik veel dat zij korteling verlaten zullen, hun doe het zelver loft. zo'n onbeschokte kinkels moesten ze op staande voet ontslaan en ik was nog wel daar speciaal naartoe gegaan omwille van de rust en de vriendelijkheid van de baas maar nu trof ik een gefrustreerde werkman, een waarlijk stinkende kaas. even later zag ik de baas, die man bleef rustig en vriendelijk en gaf me net als vorige keer goed advies maar 't was te laat... mijn hoofd leek op een gebroken servies.
Dus buiten komen en bewegen als je lijdt aan een depressie? neen... niet daarheen, want je krijgt er te maken met agressie van die ene man, die stinkende kaas met hoofdpijn ging ik er buiten... ik zag het leven door een nog donkerder waas.
Een emotionele achtbaan door al die emoties geslingerd van de baan gelukkig is het nu voorbij en zijn de schokken uitgesproken, de angst voorbij gegaan.
Ik ben zo moe, de wind als een orkaan is naast hoe het in mij nu voelt waar niets zou blijven staan een peuleschil ondanks de warmte in de kamer huiver ik, ik heb het koud, ontzettend kil ik staar, verwezen jen heel erg stil.
Dankbaar ben ik en opgelucht maar blij zijn durf ik niet wetend dat met één enkele zucht alles opnieuw omver kan worden geblazen mijn verweer werd zo fragiel als bij van die ultradunne kristallen glazen één ping en alles verwordt tot gruis daarom hou ik me gedeisd onzichtbaar als een kleine muis.
De dagen die komen, zal ik me beschermen zodat het van binnen ophoudt met huilen en kermen al haat ik die woorden zo erg ik voel het wel, het gaat door hart en beendermerg
Kom ga nu maar rusten, zeg ik tot mijn verdwaasde verschijning zodat alles opnieuw tot rust komt die ondraaglijk harde deining.
Sta er liever niet te lang bij stil maar gisteren pas kreeg je een harde noot te kraken je dacht nog dat ze nog bezorgd om je was dat het verdriet je niet te erg zou raken... voorzichtig heeft ze het je verteld... misschien vat ze niet hoe je door het nieuws werd getroffen en gekweld? Want amper een dag later bezorgde ze je een optater Het stille dreigende dat uit de woorden steeg je dacht dat je een vuistslag kreeg los in je hart en je gelaat weet ze nog steeds niet hoe je er voor staat? Met je gezondheid en de pijn ze laten je geen mens meer zijn de zweep slaat je onzichtbaar hard omdat je door je ziekte, verdriet en pijn steeds langzamer begrijpt, en soms verward... ze willen dat niet weten slechts slaan en slaan omdat jij je in hun ogen niet zorgvuldig van je taak hebt gekweten. een schepje te weinig en een koek teveel en niets... lieten ze van al wat je bent en wel goed doet héél niet voor herhaling vatbaar, dit kon zo niet langer want zij allemaal schreven en ook nog vertelden, kwetste me niet alleen ontzaglijk erg maar maakte mij zo dat nog mogelijk is nog banger.
De hoop is gedood ik functioneer nog slechts op automatische piloot. Het leven zoals het werd door al die slagen kan me alleen nog maar meer belagen het evenwicht is verstoord een te groot deel uit mijn omgeving is slechts bezig met een soort psychisch gemoord. mogelijk zijn ze zich daar niet van bewust dat zij mij in mijn beperkingen niet willen horen stelt me dan ook niet gerust. ze begrijpen niet dat er mensen zijn waarbij het iets langzamer moet en hoeveel kwaad ongeduld en gesnauw ze doet.
Ik wou dat ik kon vluchten ver weg van dit onzichtbaar maar steeds groter wordende gevaar zo diep verlang ik 'kon ik dat maar'.
