Hallo, ik ben Guido. Ik ben geboren in 1954. Ik hoop dat ik U met dit blog kan laten meegenieten van één van mijn grote passies: de Weissensee in Oostenrijk.
Vandaag ga ik op verkenning: de wandelweg richting "Mosschlacher alm" heeft een weinig betreden zijpad. Ik verlaat hier de gemarkeerde route, en begeef mij in een jachtgebied.
Reeds vlug krijg ik een mooi uitzicht, op de veel lager gelegen "Silbergraben" voorgeschoteld!
Tevens is het boeiend om de "hoogzitten", die, op soms bijna onmogelijke plaatsen, door de jagers geconstrueerd zijn, te bewonderen.
De grillige rotswanden worden gevormd door het onophoudend doorsijpelende water, dat zich een weg zoekt naar lagere oorden, waar het zich verzamelt om uit te groeien tot een heuse bergrivier.
Daar tegenover, boven de steile bergflank, staat weer een door mensenhanden gebouwde constructie.
Ik vervolg mijn weg, en geniet van de schoonheid van de omgeving, die zich soms weet te manifesteren in eenvoudige dingen. Ik fotografeer nog een laatste "hoogzit", en daal daarna, bij de wit-rode markering, af naar de officiële wandelweg. Via de forststrasse ga ik weer naar de camping: het was een mooie tocht!
Vandaag is het de laatste vakantiedag voor mijn schoonbroer en schoonzus. Morgen wacht hen de terugreis, en daarom zullen we geen zware inspanning doen. De zon houd ons gezelschap: het is aangenaam weer om in de nabije omgeving de bloemen te bewonderen.
Nog op de camping vinden we de rozenbottels een foto waard. We wandelen verder richting Silbergraben, en worden verrast door de kleurenpracht die de natuur voor ons uitspreid. Leuk is ook dat een vlinder, terwijl hij rustig snoept van een alpendistel, zich op de gevoelige plaat laat vereeuwigen!
Aan kleur- en vormschakeringen is er geen gebrek: moeder natuur blijft ons boeien. En, ook al kennen we de namen niet, de bloemen zijn er niet minder mooi om!
Het wordt tijd om terug te keren naar de camping. Enkele bloemen willen we echter nog op de foto: de opvallend gele kunnen we niet naastkijken, en ook de paarse weten ons te bekoren. Het verheugd ons echter dat we het rijtje kunnen afsluiten met een prachtig exemplaar: de wondermooie "Parnassia".
Bij het ontwaken merken we onmiddelijk dat het weer niet verbeterd is: de regen tikt eentonig op het dak van de caravan! Wanneer ik de broodjes voor het ontbijt haal, zie ik dat de bertoppen zelfs een wit laagje gekregen hebben.
We rijden vandaag naar Spittal: de voorraad levensmiddelen moet aangevuld worden, en de vrouwen willen graag de winkelcentra bezoeken. We parkeren op onze gewone plaats, dichtbij het station. Van hieruit wandelen we verder, een 10-tal munuutjes, tot het centrum. Het uitzicht op de omliggende bergen is, ondanks de bewolking, mooi.
We pikken tussendoor nog een (binnen)terrasje mee, en wanneer de inkopen gedaan zijn, en de dames genoeg gezien hebben, rijden we terug naar de camping. Onderweg houden we nog even halt om een foto te nemen van de "Weissenbacher", die, door de overvloedige neerslag, wild te keer gaat!
Deze avond begeven we ons naar "Ronachers Einkehr". De regen is weggetrokken, en de ondergaande zon tovert spectaculaire licht-donker contrasten op de resterende bewolking. We genieten van dit schouwspel, alvorens het restaurant binnen te gaan.
Na de tweede natte dag kunnen we een krachtige maaltijd gebruiken: de lekkere dagschotel past uitstekend om een gezellige avond te starten!
Na een rustige reis komen we vandaag aan op "Camping Weissensee-Ost", waar we, naar goede gewoonte, eerst familie Ronacher en hun personeel gaan begroeten. Zoals steeds wacht ons een hartelijke ontvangst!
Dan gaan we de caravan opstellen, en onze plaats inrichten voor een verblijf van een 3-tal weken. Het is bewolkt, maar het is droog: we schieten goed op. Als alles naar onze wensen geinstalleerd is, wil ook Gipsy de omgeving nog even op veranderingen sinds onze laatste aanwezigheid controleren!
We wachten tot de zus van Marleen, met haar wederhelft, aankomen , om dan gezamelijk aan tafel te gaan in "Ronachers Einkehr", waarna we ons bed opzoeken, om morgen uitgerust met de vakantie-aktiviteiten te kunnen starten!
Vandaag zit onze voorjaarsvakantie er op. Gisteren hebben we, in de caravan, alles opgeborgen voor de reis, en deze morgen ontbijten we bij "Ronachers Einkehr". Na het eten nemen we afscheid, en er word hartelijk een wederzijds "blijf gezond en tot weerziens" toegewenst.
We werpen een laatste blik op de "Weissensee", en bij het vertrek naar huis worden we nog uitgezwaaid door Familie Ronacher. Tot in de herfst!
Vandaag krijg ik een aanbod waaraan ik onmogelijk kan weerstaan: het jachtwild in dit gebied wordt verwend met "likstenen" (zoutstenen), en ik mag mee op tocht, terwijl de kastjes bijgevuld worden.
Deze kastjes zijn geplaatst op moeilijk toegankelijke plaatsen, waar de dieren niet gestoord worden door drukke toeristische aktiviteiten. Reeds vlug ondervind ik dat mijn meer dan 20 jaar bergwandelervaring niet volstaan, zodat menige instructies van mijn gids méér dan welkom zijn!
Het is zeer stijl, en bovendien is de ondergrond niet overal stabiel. Hoogste concentratie èn voorzichtigheid is geboden! Maar het loont de moeite: het uitzicht is buitengewoon!
We verplaatsen ons naar de volgende lokatie. Daar waar de weg helemaal ophoud, moeten we enkele tientallen meters afdalen tussen de bomen. Terwijl ook hier de kastjes bijgevuld worden, maak ik van de gelegenheid gebruik om een foto te nemen van de, ongeveer 600 m lager gelegen, "Weissensee". Je kan van hieruit nog net "Gasthof Dolomitenblick" zien!
Tijdens de klim vind ik nog de tijd om een foto te maken van de camping, en wat verder tussen de bossen merk ik "Haus Urbele"op. Even later, op het pad, komt zowaar een "rouwmantel" voor de lens poseren. Deze prachtige vlinder heeft een spanwijdte van ongeveer 70 mm.
We trekken nu terug naar de camping, waar ik Marleen op het terras vind achter een ijsje: ze heeft, terwijl ik mijn plezier had, zichzelf getracteerd, en gelijk heeft ze!
Nabeschouwing: deze, toch wel avontuurlijke tocht was best zwaar. Ik voel me dan ook verplicht om te vermelden dat ik begeleid werd door iemand die in deze streek geboren en getogen is, en die ik reeds 25 jaar ken. We waren al vaak samen op pad, en hij weet mijn mogelijkheden in te schatten. Overmoed is hier, voor ons uit de "lage landen", niet op zijn plaats: doe dit zeker nooit alleen!
Vandaag zijn ons hoge temperaturen beloofd. Reeds van 's ochtends zend de zon zijn warme stralen op ons af! Met dit weer tonen de hagedissen zich misschien. Ik trek dan ook richting "Silbergraben", om mijn geluk te beproeven. Na enig speurwerk boek ik succes: een exemplaar komt zich, op een rotsblok, aan de zonnestralen warmen!
Tevreden met het resultaat, keer ik terug naar de camping. Mijn echtgenote heeft zich comfortabel buiten geinstalleerd, en een kevertje gebruikt onze tafel als zonneterras!
De weervoorspellers krijgen gelijk: tegen de middag loopt de temperatuur hoog op. De termometer wijst maar liefst 38°C aan! We improviseren met enkele badlakens, om meer schaduw te creeren.
Na de middag, en een zwempartijtje, besluiten we om extra verkoeling te zoeken op het terras, waar we ons te goed doen aan een heerlijk ijsje...
We willen nog wat blijven genieten op het terras, en laten ons nog een drankje serveren. Het is leuk om de zeilbootjes te observeren, die rustig over de Weissensee voorbij dobberen.
Marleen maakt het zich intussen extra gemakkelijk in de salon, net naast ons tafeltje!
Na het terrasbezoek volgt nog een duik in het meer, en daarna is het stilaan tijd om te gaan douchen.
Voor het avondeten zoeken we terug "Ronachers Einkehr" op, en na de (weerom voortreffelijke) maaltijd installeren we ons nog enige tijd buiten aan de caravan. Bij een aangename temperatuur genieten we van een glaasje, en de aanblik van de maan aan een heldere hemel. Gewoon zalig!!!
Het is terug stralend weer vandaag. Mijn echtgenote wil het rustig houden, maar ik wil de gelegenheid aangrijpen om de steile klim naar de "Techendorfer Alm" te doen. De weg voert door de bossen, en, gezien de zware sneeuwval de voorbije winter wil ik zien hoe deze er bij ligt!
De start valt goed mee: enkel opletten voor verraderlijke wortels, welke verstopt zitten onder een dik bladertapijt! Vlug krijg ik gezelschap: een leuk vlindertje wil maar al te graag mijn schoen als taxi gebruiken...
Een eindje verder moet ik een stuk over de rotsen, om dan weer in het bos te belanden. En hier is het reeds prijs: enkele bomen, die het gewicht van de sneeuw niet konden dragen, versperren het pad. Het vergt heel wat klauterwerk om deze hindernis te overwinnen!
Voor ik dit stuk bos voorbij raak, wacht me nog een volgende verassing: nogmaals is de weg bezaaid met boomstammen. Tegen de wand opklimmen is de enige optie om hier langs te komen!
