Necropolis de Colon is de begraafplaats van Havana. Je komt er alleen binnen als je dood bent of een toegangsticket koopt. Typisch Cubaans: overal probeert men munt uit te slaan en de overledenen spelen willens nillens het spelletje mee.
Een jonge kerel in een officieel aandoend uniform komt op mij toegestapt en stelt zich voor als Iwan. Met zijn open gezicht en netjes gekamd haar ziet hij er de kwaadste niet uit, dus laat ik mij gewillig door hem op sleeptouw nemen tussen de monumentale zerken, die elk hun verhaal meedragen. Zoals het graf van La Milagrosa, omringd door diepgelovige vrouwen die ingetogen staan te bidden, heftige kruistekens slaan en het beeld meermaals aanraken om heil af te smeken. Volgens de legende ligt hier Amelia Goyri de la Hoz. Zij stierf in het kraambed en werd begraven met haar doodgeboren dochtertje aan haar voeten. Toen de tombe later werd geopend, bleek het kind in haar armen te liggen.
Plots blijft Iwan staan bij een heel ander graf, dat van een kind. Het is bedekt met bloemen en gedenktekens. Hier ligt Ana Laura Mederos, het eerste Cubaanse meisje dat ooit aan meningitis stierf. Ze was amper vier. Haar moeder komt nog elke dag bloemen op haar graf leggen. Ze is ontroostbaar.
Dan grijpt hij naar zijn portefeuille en haalt er een fotootje uit: een zwartharig kind dat met pientere ogen in de lens kijkt en vertederend lacht. Het is hetzelfde meisje dat op het graf staat. Er gaat mij een licht op: Ben jij dan de vader? Stilletjes knikt hij. Haar moeder en ik waren gescheiden. Nu valt mij op waarom de gedenkplaten enkel ondertekend zijn door mama en de broertjes. Toen Ana Laura stervende was, heeft men nog geprobeerd mij te verwittigen, maar het is allemaal te snel gegaan. En zo staat de man die de kans niet kreeg om afscheid te nemen, noodgedwongen elke dag oog in oog met het graf van zijn dochtertje.
In 1975 werd Fons Oerlemans in één klap de lieveling van de media toen hij met een vlot de Atlantische Oceaan overstak. Later deed hij het nog eens over in een stoomketel, in een drijvende truck, in een gigantische fles. Een satelliettelefoon gebruikt hij niet, gps vindt hij overbodig, want die spullen kunnen allemaal kapotgaan.
"Sommigen zeggen dat de dingen die ik realiseer kunst zijn. Dat is wel zo, maar ze wérken ook nog. Panamarenko maakt creaties die niet hoeven te functioneren. Als hij geen zin meer heeft wat bij kunstenaars nogal eens gebeurt kan hij zeggen: het is af. Maar ik ben een technicus die zijn leven moet toevertrouwen aan zijn creatie. Dan mag je dat absoluut niet doen. Ik moet de fundamentele natuurwetten volgen.
Als je maandenlang op een paar buizen zit, zonder koelkast, met s morgens en s middags en s avonds vis, dan ga je relativeren. Iedere dag vecht je voor je bestaan: die buizen moeten blijven drijven, je mag er niet afwaaien, je mag niet omkomen van honger of dorst. Als je dan terugkomt, zie dat mensen bepaalde dingen uitzonderlijk belangrijk vinden. Terwijl jij weet dat ze helemààl geen belang hebben. Dat is even aanpassen.
Wij zijn allemaal een product van het toeval. Zon 60 miljoen jaar geleden was onze aarde bedekt met reusachtige planten en werd ze beheerst door dinosaurussen. Toen kwam er een vreselijk toeval of gestuurd uit het heelal een asteroïde met een diameter van tien kilometer, die insloeg in de Golf van Mexico. De zon werd geblokkeerd door een stofwolk rond de aarde. Alle planten stierven, de planteneters gingen dood. De vleesetende dinosaurussen gingen ook dood, want ze hadden geen eten meer. Toen kregen de kleinere diersoorten een kans. Door evolutie is daaruit de mens gegroeid. Was die asteroïde niet ingeslagen, dan waren er geen mensen geweest.
Als ik terugblik, heb ik nooit een penopauze gehad. Er zijn mannen die op hun veertigste op een stoel gaan zitten en zeggen: Beantwoordt mijn leven en streven aan wat ik werkelijk wil? Bij velen is de conclusie: nee. Dat is mij allemaal voorbijgegaan. Ik was zo druk bezig met een andere wereld, dat mijn eerste huwelijk daardoor is misgegaan. Agaat was een hele goede vrouw, maar zij kon niet volgen. Zij wou veel rustiger leven. Dat kon ik niet. Gelukkig zijn we in harmonie uit elkaar gegaan. Nu nog belt ze me geregeld op om te zien hoe het met me gaat. En andersom.
Ik heb in mijn leven zoveel mogelijk willen doen, maar ik was een family man. Ik wou een gezinsleven. Een kenmerk van iemand met de Ulyssusfactor is volgens Anderson dat hij nergens naar kijkt. Vrouwen en kinderen maken hem allemaal niks uit, hij doet gewoon wat er in hem opkomt. Dat heb ik een beetje afgevlakt, anders komt een deel van je andere leven niet aan bod. Jan Van Rompaey schreef dat ik een jongen ben die zijn jeugddromen wil waarmaken, die daarin slaagt en die heel zijn leven doet wat hij zelf wil wat niet veel mensen kunnen zeggen. Dat vind ik wat makkelijk uitgedrukt. Ik heb mijn jeugddromen waargemaakt, maar ik heb niet altijd gedaan wat ik wou. Ik ben ook in dienst geweest. Dan ben je gebonden aan regels. Maar zulke mensen bestaan. Op een morgen kom ik aan de Amsterdamse grachten twee mannen tegen. De ene zegt tegen de andere: Wat zouden we vandaag gaan doen? Waarop die ander: Weet je wat? Laten we eerst maar eens een pilsje gaan drinken. Dié deden precies wat in hen opkwam.
Overal ter wereld is water een bron van leven, van genezing, van zegening. Dat is zo bij de Ganges in India, bij de Grot van Lourdes in Frankrijk, of hier, bij Montezuma Well in Arizona. Een bordje herinnert eraan dat dit een heilige plaats is: "Take time to see the sky / Find shapes in the clouds / Hear the murmur of the wind / And touch the cool water. / Walk softly - / We are the intruders / Tolerated briefly / In an infinite universe." (Neem tijd om de lucht te bekijken, vind vormen in de wolken, hoor het murmelen van de wind en raak het koele water aan. Loop zachtjes, want wij zijn de indringers die even worden getolereerd in een oneindig universum.)
Op een rots onder een plataan zit ranger Jack bij de bron van Montezuma, keurig in uniform. Eigenaardig dat zo'n heilige plaats niet wordt bewaakt door een wijze indiaan, maar door een ranger met zilveren haren. "Een paar dagen geleden was hier een Hopi-indiaan, vertelt hij. Hij nam vier kannetjes water mee en bleef een poosje bidden. Ik stelde geen vragen. Hun religie is heel persoonlijk."
En dan, peinzend: "Mijn vrouw stierf toen ze 80 was. Ze was leraar. Ze leerde me een heleboel dingen, zoals zingen." Duidelijk geëmotioneerd, maar toonvast, zet hij in: "I'll be seeing you, in all those old familiar places, that this heart of mine embraces, all day through." Een onverbloemde ode aan de liefde. Het is muisstil geworden.
Als zijn liedje gedaan is, applaudisseert niemand van de toehoorders, maar hier en daar hoor je iemand zijn neus snuiten. "Hoe laat is het? Tien na vijf? Tja, het steekt niet zo nauw wanneer ik thuis kom. Ik ben 91," zegt hij opgewekt. Dan pakt hij zijn wandelstok en stapt met geheven hoofd naar zijn auto. Traag, maar zeker.
Flagstaff in Arizona is geëvolueerd van een stopplaats langs de legendarische Route 66 tot een bloeiende toeristische bestemming. Als je de winkelstraten doorkruist, zie je onmiddellijk dat je hier vlakbij de indianenreservaten zit. In één van die winkels ontmoet ik Scott Martin, een Apache, leraar en kunstenaar.
Voor de Apachen is zwart één van de heilige kleuren. Misschien wel de meest heilige, omdat er s nachts van alles gebeurt. Wij geloven ook dat de libel een boodschapper van God is, omdat je ze ziet maar niet altijd hoort. Als je heel stil bent, praat ze misschien tegen je. Ze geeft je informatie over water, dat voor de Apachen kostbaarder is dan bloed, want zonder water is er geen bloed. Op een mooie dag zien de Apachen mannen in het zwart komen, die een symbool in de vorm van een libel hebben aanhangen en die vertellen dat ze gestuurd zijn door de Grote Man in Spanje, de koning. Ze dragen wapens die vuur spuwen en die op grote afstand kunnen doden en rijden op vierpotige dieren die we nog nooit hadden gezien. Als die zeggen dat ze van God komen, lieve hemel, dan komen ze van God! In de mondelinge overlevering van de Apachen is er één God, die het heelal heeft geschapen. Er is een eerste man en een eerste vrouw. Wat is dan het verschil met dat wat in de bijbel staat? Dus hebben sommigen zich bekeerd. Maar tegen het einde van de 17de eeuw begon de Inquisitie in Mexico. Vrouwen en kinderen werden gefolterd om ze te bekeren tot het katholicisme. Hoe kun je een kind doden in de naam van de Schepper?
In onze cultuur komt er een dag waarop je moet zeggen: Bedankt, moeder, omdat je me zon goede start gaf. Nu is het mijn beurt. En dan ga je je eigen weg. Toen mijn grootvader mij leerde jagen, toonde hij me hoe ik pijl en boog moest gebruiken, een pistool, een geweer. Dan gaf hij mij mijn eerste mes en stuurde me op jacht. Met een geweer van op honderd meter schieten is gemakkelijk, maar er is durf voor nodig om op een hert toe te stappen. Daar heb ik vier maanden over gedaan. Ik hield de kop van het dier enkele minuten in mijn handen, bad ervoor en dankte mijn Schepper voor alles wat hij mij had geleerd en voor de kans die hij me gaf om dicht genoeg bij het hert te komen.
Weet je waarom Indianen hun haar lang dragen? Iedere dag dat we leven, groeien er nieuwe cellen. Wij geloven dat ons verleden in die cellen steekt, in elk deel van ons. Ik heb dus een archief in de lengte van mijn haar, dat mij vertelt hoe goed en eerzaam ik ben. Ik doe niets om dat archief te veranderen. Als een familielid sterft, snij ik een stuk van mijn haar uit eerbetoon voor zijn of haar overlijden, zodat ik dat stukje herinnering kan loslaten. En ik rouw, maar voor een korte tijd.
Ik ben gescheiden van mijn vrouw, een Zweedse met vier kinderen. Zij had een drankprobleem. Zo kon ik niet meer leven. Ik was mijn spiritualiteit en mijn kunstzinnigheid aan het verliezen. Ik sneed mijn paardenstaart af en stuurde hem naar haar, om aan te tonen dat er een scheiding moest komen. Ik ging van haar weg en begon helemaal opnieuw. Ik ging in zaken met een jonge kerel uit Californië. We werkten negen maanden samen. Alles liep goed, maar hij was ontrouw aan zijn vrouw, bedroog mensen en zat aan de drugs. Door met hem om te gaan, voelde ik me medeplichtig. Ik liet al mijn gereedschap in zijn winkel achter en ging weg. Zonder woede, zonder wrok. Het was voorbij.
Godiva draagt geen kleren. Niet als ze in de zon ligt te soezen, niet als ze het kantoor binnenslentert, niet als ze bezoekers verwelkomt. Niemand neemt daar aanstoot aan, want Godiva is een hond. Haar baasje Tom draagt evenmin kleren. Niet als hij op kantoor zit, niet als hij gasten begroet, niet als hij met hapjes rondkomt. Maar ook hij wordt niet vies bekeken, want hij is de eigenaar van The Terra Cotta Inn, een hotel voor naturisten in Palm Springs, Californië.
Mary Clare en ik woonden in Chicago. Toen het bedrijf waar mijn vrouw werkte op vijf jaar tijd een verlies van 1,3 miljard dollar opstapelde, raakte ze samen met vierduizend collegas haar job kwijt. We waren allebei veertig en vroegen ons af: wat doen we met de rest van ons leven? In Palm Springs vonden we net wat we zochten: ruime kamers, privacy, een schitterend zicht op de bergen. Dat het hotel vroeger een pleisterplaats voor beroemdheden was, was mooi meegenomen.
Kamer 34 had en heeft nog steeds - een aparte ingang, zodat de andere gasten niet konden zien wie er binnen- of buitenging. Af en toe stopte daar vroeger een wagen van de Geheime Dienst om president Kennedy af te zetten, vaak met zijn broer Bobby en acteur Peter Lawford, met in hun kielzog de meisjes die ze in de stad hadden opgescharreld. Maar ook The Beatles en hun crew waren hier te gast, Spencer Tracy, Lucille Ball, Desi Arnaz.
Natuurlijk is dit niet het enige hotel waar Kennedy ooit geslapen heeft. Een veelgehoorde grap is: waar heeft Kennedy niét geslapen? Vraag het maar aan de oldtimers in Palm Springs: er waren er velen die zich officieel inschreven in The Racquet Club, maar die officieus naar hier kwamen. Dit hotel is zo discreet ingeplant in een residentiële wijk, dat de gasten hier zonder kleren kunnen rondlopen, ook al is onze naaste buur een kinderdagverblijf. Weet je, het zijn mensen zoals jij en ik: als ze hun broek uittrekken, doen ze dat met één pijp tegelijk.
VICKY VERSAVEL
Vroeger zei mijn tandarts: jij bent de witte raaf van de familie, want jij bent een open boek en kunt als enige over jouw gevoelens praten. Dat heb ik als kind wel gemist. Ik praat er wel met andere mensen over, maar thuis kon ik dat niet. Dat was niet omdat mijn ouders er niet voor openstonden, omdat ze geen oog voor mij hadden, omdat ze geen interesse hadden voor wat er binnen in mij leefde, maar omdat zij het niet hadden geleerd van thuis uit. Ik wil erop toezien dat mijn kindjes altijd bij mij terecht kunnen. Ook als ze niet willen praten, wil ik er voor hen zijn.
LIEVEN SCHEIRE
In Vlaanderen moet je om half negen binnen zijn, om vier uur mag je buiten, er staan muren rond de school, in vele gevallen zelfs met pinnen. Als wij op de speelplaats op de grond zaten, kwam men ons aanmanen dat we op de bankjes moesten zitten. Als je een blaadje uit de plantenbak trok, kreeg je onder je voeten omdat je de planten vernielde. Tot juni van het jaar waarin je achttien wordt, ben je een kleuter. Je mag niks, je kunt niks, ze moeten je altijd in de gaten houden, ze moeten je zeggen wanneer je op de grond moet zitten en wanneer niet. Drie maand later ga je naar de unief: je woont alleen, je kookt alleen, je doet je was, je bepaalt zelf of je naar de lessen gaat. Op drie maanden tijd word je dus van een kleuter een volwassene.
UDO
Een bepaald blad interviewde mij gedurende een kwartier op een evenement waar ik had gezongen en sloot af met: En, kindjes? Ik lachte die vraag weg, maar de journalist suggereerde: Je hebt daar zeker geen tijd voor? Het antwoord werd meteen de titel van het artikel: Dit jaar heb ik absoluut geen tijd voor kinderen. Het is niet leuk als mensen je daar nadien over aanspreken, terwijl het nooit mijn bedoeling was om daarover te praten. Dat is jammer. Een kwartier na de finale van Zo is er maar één, vroeg een journalist mij: Denk je dat je hebt gewonnen omdat je mama is gestorven? Ik heb hem op een vriendelijke manier geantwoord, maar de volgende keer hoeft hij zelfs geen vraag meer te stellen. Dat vind ik erover.
PAUL DHOORE
Jaarvergaderingen van bedrijven worden meestal overdag gehouden. Dat is de reden waarom je daar voornamelijk gepensioneerden ziet. Er zijn mensen die om diverse redenen naar veel vergaderingen gaan. Sommigen gaan om eens goed te eten en te drinken op de kosten van het bedrijf - wat uiteindelijk op hun eigen kosten is, want ze zijn aandeelhouder -, anderen gaan omdat ze allerlei cadeautjes krijgen. Zo lokt de jaarvergadering van Duvel-Moortgat altijd veel volk, omdat je dan een setje bier meekrijgt. Maar het best word je gesoigneerd op de algemene vergadering van chemiegroep Tessenderlo. Er staat altijd een diner op het programma. Er zijn mensen die één aandeel kopen - dat kost ongeveer 40 euro - met de bedoeling elk jaar eens goed te gaan eten. En dat voor de rest van hun leven!
De volledige interviews vind je in het blad Exclusief van juni/juli/september 2007.
Een BV, ik? Het antwoord is negatief, tenzij je die keer meetelt dat ik op de cover van Playboy stond. Dat kwam zo.
In een vlaag van opruimwoede had ik mij voorgenomen om mijn uitpuilende verzameling knipsels, tijdschriften en boeken eens uit te mesten. Toen ik een torenhoge stapel maandbladen uit de kast te haalde, ging het hele zootje aan het wankelen en donderde finaal tegen de vlakte. Zonder te kijken deed ik een stap achteruit en voelde iets onder mijn voeten. Ik stond bovenop de cover van een beduimelde Playboy.
Met de échte BVs heb ik vele uren gepraat in hun chique loft of sober rijhuis, in een koele hotellobby of op een zweterige terrasje, in een Spartaanse vergaderzaal of tussen werkloze toneeldecors. Met mijn recordertje in aanslag om maar niets te missen van de soms ontroerende, soms hilarische, soms filosofische verhalen die ze opdisten.
Er wordt wel eens beweerd dat een interview geven een vorm van acteren is, en in een aantal gevallen is dat ongetwijfeld juist. Een BV is ook maar een radertje dat moet meedraaien in de promotiemolen voor zijn of haar laatste film, cd of tv-serie. Maar soms nam mijn gesprekspartner mij onverwachts in vertrouwen en ging hij dieper in op onderwerpen die hem na aan het hart lagen.
Ik wil ze allemaal bedanken voor de bereidwilligheid waarmee ze een deel van hun ongetwijfeld kostbare tijd voor mij vrijmaakten: mannen en vrouwen, homos en lesbiennes. En twijfelaars. Zo, niemand vergeten?
Mensen die mij kennen, of toch zij die mij heel goed kennen, weten dat ik een afwijking heb. Ik ben namelijk tekstueel geobsedeerd. Als ik op een internetforum lees Nog gevelisiteert met julie verjardag, dan krullen mijn tenen. Als ik iemand op tv hoor zeggen dat hij een stuk maatregelen gaat nemen naar de mensen toe, dan grijp ik naar mijn kotszak. Als ik daarentegen een pakkend verhaal lees dat aangenaam verwoord is, dan kwijl ik van puur genoegen.
Het overkwam mij enkele dagen geleden, toen ik een reactie kreeg op mijn blog. Dat gebeurt wel meer, maar meestal is het een verkapte vorm van promotie voor het dagboek van de afzender. Niet deze keer. Ik heb al heel wat rond gesurft, maar een blog als het jouwe slaat alles, schrijft de dame in kwestie. Voor zoveel vleierij gaat zelfs een zeebonk door de knieën. Alleen waar ze mij ad rem noemt, moet ik haar terechtwijzen: ik beschouw mezelf als ad schijfrem, wat nog een klasse hoger is.
Uit nieuwsgierigheid ging ik op mijn beurt eens kijken naar haar blog. En wat bleek? Het gaat om een dame die een paar jaar geleden blind is geworden en sindsdien het leven door een roze bril bekijkt. Ik verzin het niet, het staat er letterlijk. Toen ik de inhoud van haar blogs begon te lezen, was ik direct gecharmeerd. Herkenbare en minder herkenbare verhalen in een helder, vinnig Nederlands. Ik maak zeker nog eens tijd om ze allemaal te lezen, want er zitten echte pareltjes tussen.
Nu moet ik stoppen, want er ligt nog een massa werk te wachten. En zoals bekend is werken de gesel van de drinkende klasse.
LAURA LYNN
Ik ben katholiek opgevoed, maar dat wil niet zeggen dat ik iedere week naar de kerk ga. Ik ben wel bezig met het geloof. Ik heb er veel uit geleerd. Bij mijn grootouders was het normaal dat je een gebedje deed of een kruisje kreeg. Ik schaam mij er helemaal niet voor dat ik wel vaker een gebedje opzeg omdat ik mij daar goed bij voel. Ook omdat ik er troost in vind, zoals toen mijn grootvader drie jaar geleden stierf. Het deed mij deugd dat ik steun van hierboven kreeg om mijn verdriet te verwerken. Als het mij even een beetje tegenzit, zeg ik een gebedje op en voel ik dat mijn grootvader er nog is. Dat geeft me kracht.
BIRGIT VAN MOL
Ik was ooit een valse kat aan het aaien en ze haalde mijn handpalm open. Toen ben ik jarenlang afkerig geweest van katten. Ik heb wel tijdens een wandeling met mijn honden eens een wanhopig, achtergelaten katje gevonden. Ik kon het echt niet aan zijn lot overlaten en heb het in mijn jaszak gestoken om het warm te houden. Onderweg kwam ik een kapsalon tegen en daar ben ik binnengestapt om het weg te geven aan iemand die ervoor zou kunnen zorgen. Die dag is er dus een vrouw thuisgekomen met een permanent én een katje.
ERIC MELAERTS
Mijn allereerste elektrische gitaar kreeg ik via Concordia Mail, een postorderbedrijf dat nu niet meer bestaat. Daar kon je een rood of een wit model kopen. Op de schaal van waarden was het nihil, behalve dat het mijn eerste instrument was. Akoestisch speelde ik altijd met mijn duim in plaats van met een plectrum. Ik deed er gewoon plakband rond om de blaren tegen te gaan. Drummen op Dixan-dozen, twee uur samen zitten om in een Engels woordenboek een goede naam te vinden voor het groepje we hebben het allemaal gedaan. We waren jong en onbezonnen.
Ik ben heel lang gitaarloos geweest. Tot mijn achttien, negentien had ik geen eigen instrument. Toen moest ik overal gaan lenen. Bij wijze van compensatie heb ik nadien veel gitaren gekocht. Als ik mij er goed bij voelde en ik kon het financieel aan, nam ik ze mee nogal impulsief. Dat leidde tot een verzameling waar een paar echte kleinoden tussenzitten, maar ook gewone werkpaarden.
IANKA FLEERACKERS
Mijn grootmoeder was eind zeventig. Zij heeft een mooi leven gehad. Als zo iemand sterft, verdwijnt er een hele hap uit je leven. Maar de volgende dag sta je op, maakt je boterhammen klaar en doet gewoon verder. Dat is niks om je voor te schamen. Ik denk dat vele mensen een probleem maken van het schuldgevoel dat ze hebben als hun partner of hun moeder of hun kind is overleden en ze zich de dag nadien erop betrappen dat ze lachen met een mop. Waarom zou je dat niet meer mogen doen?
SANDRINE ANDRE
Ik heb gewoon heel veel geluk in mijn leven. Hoe komt dat? Omdat ik op een goede manier naar het leven kijk, maar ook omdat er iets is dat mij kansen geeft, dat mij er weer uittrekt als het met mij niet goed gaat. Ik word vanzelf wel weer gelukkig. Er zit dus blijkbaar iets op mijn schouder. Mijn vriend heeft dat ook. We zeggen vaak: Onze engeltjes hebben elkaar gevonden. We zullen ze nog eens bedanken. Vroeger kon ik me kwaad maken in mensen die niet positief in het leven stonden. Maar je moet ook het geluk hebben dat het geluk achter je staat. Een vriendin van mij heeft gruwelijke dingen meegemaakt. Als je het allemaal zou weten, zou je zeggen: Zo iemand moet toch doodongelukkig zijn? Maar ze is zo sterk als wat en kan alles aan. Ze heeft de kracht om toch door te gaan. Blijkbaar heeft ze dus een engeltje.
De volledige interviews vind je in het blad Exclusief van maart/april/mei 2007.
Mijn vader werkte bij de geheime dienst. Zijn werk was zo geheim, dat hij zelf niet wist wat hij deed. Hij was niet alleen een naarstig gezinshoofd, maar ook een hondstrouwe echtgenoot, zoals zijn beide maîtresses graag zullen bevestigen.
Mijn tweelingbroer was een talentvolle jongen, die resoluut tegen geweld was. "Wie dat niet gelooft, kan een peut op zijn bakkes krijgen," was zijn favoriete uitspraak. Na een korte passage in een winkel voor homos een Nicht Shop - werd hij eigenaar van een paardenfokkerij. "I fuck horses," zei hij blakend van trots tegen een Amerikaan die naar zijn broodwinning informeerde. Hij is ook mede-eigenaar van een wijngaard in Frankrijk waar Soixanteneuf-du-Pape wordt gemaakt.
Mijn zuster werd opgevoed bij katholieke nonnen, werd later protestant en nog later prostituee. Zij was ook uitgeefster van het vakblad voor dames van lichte zeden: 'Ons Orgaan'. Tegenwoordig werkt ze als hulpje in een laboratorium waar men onderzoekt of kinderloosheid erfelijk is.
Toen ik jong was, wou ik aan sport doen. Ik wou lopen, maar dat mocht niet van mijn vader, want hij was antiloop. Ik wou ook gel in mijn haar doen, maar dat mocht niet van mijn moeder, want zij was antigel.
Van de weeromstuit verloor ik alle interesse in sport. Mijn onwetendheid op dat gebied is dan ook encyclopedisch. In voetbal ken ik het verschil niet tussen buitenspel en overspel. Voor mij is de goal een Franse president. En een vriendschappelijke wedstrijd is een match waarin geen doden vallen.
Toch kwam ik goed op mijn pootjes terecht, want voor hetzelfde geld stond ik nu hamburgers om te draaien bij McDonald's of was ik adjunct onderbureauchef bij een verzekeringsmaatschappij. Niet dat daar iets mis mee is, tenminste niet met het omdraaien van hamburgers.
Voor zover ik weet ben ik de enige mannelijke journalist die ooit op de voorpagina van Playboy stond. Maar dat is weer een ander verhaal.
Daar liggen ze dan voor je: de langverwachte reacties op je advertentie. Lees de brieven één na één door op een moment dat je er rustig de tijd kan voor nemen.
Verdeel de brieven over drie stapeltjes:ja, nee en misschien. Als je die keuze zorgvuldig hebt gemaakt, kun je de nee-brieven meteen wegbergen. De ja-brieven krijgen voorrang en de misschien-brieven hou je in reserve.
Als je op die manier te werk gaat, blijft alles overzichtelijk, zelfs al heb je vijftig reacties gekregen. Het ergste wat je kunt doen, is schrikken van het grote aantal brieven en de moed verliezen om er mee door te gaan. Denk nog maar eens aan de wet van de grote getallen: hoe meer contacten je legt, hoe meer kans dat je de juiste partner zult ontmoeten.
Het is handig om alle zaken die je positief lijken met een groene stift aan te duiden, de negatieve punten met een rode. Zo moet je nadien niet telkens de hele brief herlezen om die dingen terug te vinden.
Lees ook tussen de lijnen als het nodig is. Iemand die je alleen maar op kantoor mag bellen, zou best wel eens getrouwd kunnen zijn. Als er bij het lezen bepaalde vragen bij je opkomen, noteer die dan ergens op de brief. Dat is een prima geheugensteuntje als je nadien met die persoon belt.
Om voor de hand liggende redenen is een vrijblijvend telefoongesprek altijd aan te raden vooraleer je met iemand een afspraak maakt. De bijkomende informatie, maar ook stem en de intonatie van je gesprekspartner kunnen het beeld vervolledigen dat je hebt gekregen door het schriftelijk contact - op een positieve of negatieve manier. Als het gesprek een domper zet op de goede indruk die je uit de brief had, kun je nog altijd beslissen om geen afspraak te maken of om je beslissing in beraad te houden.
Als je iemand opbelt en je krijgt alleen een "Hallo?" te horen, vraag dan voor alle zekerheid of je de juiste persoon aan de lijn hebt. Je slaat een mal figuur als je pas na enkele minuten tot de ontdekking komt dat je in feite met de babysit aan het praten bent.
Begin dan met jezelf voor te stellen en te zeggen waarvoor je belt. "Goedenavond, Linda, ik ben Bruno. Je hebt een tijdje geleden op mijn advertentie geschreven. Bel ik toch niet ongelegen?" Dat laatste is een goede vraag omdat de persoon in kwestie misschien net bezoek heeft, of de kleinste in bad zet.
Vervolgens geef je iets meer informatie over jezelf dan je in de schaarse lijnen van je advertentie kon kwijtraken en probeer je meer te weten te komen over je gesprekspartner.
In grote lijnen gelden uiteraard dezelfde opmerkingen als wanneer je zelf wordt opgebeld (zie hoger). Ook hier is het een kwestie van eerlijk te blijven en er vriendelijk, maar vastberaden een punt achter te zetten als je geen verder contact wenst.
Zit het wel allemaal snor dan kun je een afspraak maken, maar vergeet niet je telefoonnummer op te geven voor het geval dat.
De eerste afspraak
Of je nu man bent of vrouw, het is altijd goed om bij het telefoongesprek één of meer voorstellen achter de hand te hebben van adressen waar je kunt afspreken. Dat vermijdt dat er aan beide kanten een pijnlijke stilte valt op het moment dat dit onderwerp aan bod komt.
Je weet vast wel een leuk terrasje of een stemmige brasserie waar je met een minimum aan privacy kunt praten en waar niet iedereen je kent. Woont de andere partij een behoorlijk eind weg, kun je altijd nog ergens halverwege afspreken.
Maar wat er ook gebeurt: zorg ervoor dat er geen misverstand kan zijn over de plaats van de afspraak. Spreek liever af op een gemakkelijk te vinden punt, liefst met veel parkeergelegenheid - bijvoorbeeld een groot hotel - om dan van daaruit naar een gezellig plekje te gaan. Heeft het gebouw meerdere ingangen, zeg dan duidelijk aan welke jij zult staan. Verwacht je slecht weer, kun je elkaar bijvoorbeeld in de lounge van een hotel opwachten.
En niet vergeten: spreek duidelijk af hoe je elkaar zult herkennen. Welke kleren zul je dragen? Met welke wagen kom je? Welke nummerplaat?
De eerste keer al afspreken voor een etentje is wellicht wat overmoedig. Denk eraan dat je tafelgenoot toch nog kan tegenvallen ondanks alle gunstige voortekenen. Halverwege de maaltijd van tafel gaan lopen is niet bepaald het toppunt van beleefdheid. Valt de ontmoeting wel mee, dan kun je die nog altijd afronden met een etentje.
Daarom is het veilig je te houden aan de één-uur-regel. Spreek met elkaar af dat je één uur uittrekt voor een gesprek. Valt dat tegen, dan gaat na één uur elk zijn eigen weg. "Ik vond het prettig met je te praten, maar ik denk niet dat er iets meer voor ons inzit. Zullen we het dan maar houden bij dat ene uur dat we hadden afgesproken?" Juist omdat die regeling vooraf werd afgesproken, komt ze niet als bedreigend of beledigend over als één van beiden zo het gesprek beëindigt.
Een ontmoeting die niet heeft opgebracht wat je ervan verwachtte, is het einde van de wereld niet. Het is gewoon één van de stadia die je doormoet als je een relatie wil opbouwen. Blijf niet bij de pakken zitten en contacteer een van de andere briefschrijvers of reageer zelf op een paar advertenties. Vroeg of laat leiden je pogingen tot succes.
Valt het eerste contact in levende lijve wel mee, dan liggen alle wegen open. Ofwel zet je de conversatie nog uren verder, ofwel laat je ze volgen door een etentje, ofwel spreek je af om elkaar zo vlug mogelijk weer te zien.
In elk geval heb je je doel bereikt: je hebt een persoon leren kennen die je bevalt en die je in de komende weken nog vaak gaat ontmoeten.
Gedaan met eenzaamheid, gedaan met zoeken. Als alles positief verder verloopt, ben je samen op weg naar een gelukkige relatie.
Op hoeveel contactadvertenties je ook schrijft, je zult nooit even veel antwoorden krijgen als je brieven hebt verstuurd. Zelf een advertentie plaatsen is daarom de beste manier om in één klap een groot aantal reacties te krijgen. Vijftien antwoorden is geen uitzondering, maar het kan ook zijn dat je er vijftig krijgt.
Het initiatief zelf in handen nemen, heeft nog andere voordelen. Je plaatst je advertentie op het moment dat je het beste past. Je kunt rustig de tijd nemen om de antwoorden te lezen. Je neemt telefonisch contact op het ogenblik dat je er zelf het meeste zin in hebt. Je kiest in plaats van gekozen te worden.
De allereerste stap is natuurlijk de keuze van het blad. Vergeet niet dat voor kranten zaterdag de beste dag is. Meestal vind je in het blad een bon die je gewoon invult en naar het opgegeven adres stuurt. Je moet dus zelf geen brief opstellen om je tekst door te geven.
Of je veel of weinig reacties gaat krijgen, hangt niet alleen af van de keuze van het blad maar ook van de tekst van de advertentie. Neem de proef op de som en lees eens een aantal advertenties. Je zult zien dat sommige direct de aandacht trekken, terwijl andere wegzinken in de grijze massa. Je moet er dus naar streven om tot de eerste groep te behoren.
Let wel: dit is geen pleidooi voor geforceerd effectbejag. Het is niet omdat je je advertentie ondersteboven laat plaatsen dat je meer reacties krijgt. Maar met een tekst als "Man zoekt vrouw, onnodig indien niet ernstig" schiet je even goed je doel voorbij. Het komt erop aan een gulden middenweg te zoeken door die informatie te geven die essentieel is en alles wat overbodig is weg te laten. Dat laatste is trouwens ook van belang voor de inlassingskosten.
Om duidelijk te maken dat je advertentie niet afkomstig is van een relatiebureau, kun je beginnen met "Gn. ag." of "G.A.", maar die vermelding mag ook best achteraan komen. Echt onontbeerlijk is ze niet, maar die enkele letters meer zullen de zaak niet maken.
Het mag gek klinken, maar uit sommige advertenties kun je niet eens opmaken of ze van een man of een vrouw afkomstig zijn. "Ik geloof dat echt geluk nog bestaat. Wie durft het aan om met mij die droom waar te maken? Ben je tussen 25 en 35 j., zone 03, schr. dan..." Raak er maar wijs uit!
Als je jezelf omschrijft als "vrouw" of "man" is er natuurlijk geen misverstand mogelijk. Maar ook uit andere aanduidingen kan de lezer zijn/haar conclusies trekken. Levensgenieter, wijnliefhebber, gentleman, leraar, vader van 2 kinderen, verpleger, macrobioot met baard, zijn duidelijk van een ander kunne dan juriste, dokteres, secretaresse, muziekliefhebster, fietsfanate of brunette.
Waar je woont of waar je een partner zoekt, kun je aangeven door de stad te noemen, de streek of het zonenummer: omgeving Hasselt, Brabant, Waasland, zone 09. Die informatie is van groot belang als je geen reacties wil krijgen van mensen aan de andere kant van het land wonen.
Je leeftijd of die van de persoon die je wenst te ontmoeten, is zeker het vermelden waard. Voor jezelf hoef je daarom geen precieze leeftijd op te geven: drie decennia jong, veertiger of gepensioneerde kan als aanwijzing volstaan. Maar in feite is dat slechts uitstel van executie, want bij het eerste contact zul je toch je kaarten op tafel moeten leggen.
Man/vrouw, leeftijd, woonplaats: dat zijn informatieve gegevens die je bezwaarlijk kunt weglaten als je wil voorkomen dat je een pak onbruikbare reacties krijgt. Al naargelang wat je zelf belangrijk vindt, kun je ze aanvullen met andere wetenswaardigheden over jezelf en met dingen die je van je partner verwacht.
Als je over je uiterlijk een aantal positieve dingen kunt meedelen, zet die dan gerust in je advertentie. En dat geldt zowel voor vrouwen als mannen.
Ook al ben je geen Miss of Mister Universe, je kan jezelf omschrijven als slank, pittig, jong/verzorgd voorkomen, goedogend, knap, aantrekkelijk, sportief type, jeugdig, atletisch, elegant - gesteld dat het met de waarheid overeenstemt.
Vind je tussen al deze schoentjes geen enkel dat je past, dan is dat geen reden tot paniek. Je hebt vast wel een aantal andere eigenschappen waarop je de nadruk kunt leggen.
Wat vind je belangrijk in een relatie? Trouw? Tederheid? Humor? Samen genieten van de mooie dingen van het leven? Een gezin stichten? Misschien wel een combinatie van allemaal! Raadpleeg je verlanglijst die je bij het begin van je zoektocht hebt opgesteld.
Overloop eens een pagina met contactadvertenties en onderstreep de zaken die je aanspreken. Niet om ze allemaal in jouw advertentie te proppen, maar als geheugensteun voor een eigen tekst. Het zijn overigens niet noodzakelijk de langste advertenties die het meeste succes hebben. Er zijn er die zo'n gedetailleerd portret schilderen van de gezochte persoon, dat je er donder kunt op zeggen dat die nooit te vinden is.
Kun je origineel uit de hoek komen, des te beter. Een pittige tekst doet het beste vermoeden over de opsteller. Is je schrijverstalent eerder beperkt, doe jezelf dan geen geweld aan. Beter een advertentie die rechttoe-rechtaan is maar eerlijk, dan één die geforceerd en vals klinkt.
Een voorbeeld dat het ontleden waard is: "Gesch. man, 48 j., met eigen zaak, zoekt blonde, slanke vrouw zonder kinderen, min. 1m77, klassiek schoonheid, tussen 31 en 47 jaar, met ervaring in horeca, die bereid is haar werk op te zeggen en naar de kust te verhuizen. Ze mag niet materialistisch ingesteld zijn en niet roken."
Nergens klinkt ook maar een gevoelige noot in deze advertentie: je zou bijna gaan denken dat het een personeelsadvertentie is. Over zichzelf geeft de man een zeer beknopt beeld; voor de vrouw die hij zoekt heeft hij daarentegen een waslijst van eisen - tot in het absurde. Waarom moet zijn partner tussen 31 en 47 jaar zijn en niet bijvoorbeeld tussen 30 en 45 of 50? Waar slaat die lengte van 1m77 in 's hemelsnaam op? En wat als er zo'n zeldzame vogel bestaat die aan al die normen voldoet maar wel bruin haar heeft? Het ideaalbeeld dat deze man zoekt, heeft meer weg van een hersenschim.
Lees dan als kontrast eens dit voorbeeld: "Reislustige, optim., jong uitziende laborante, 41 j., zone 03, zoekt knuffelbeer met warme stem, warm hart, warme huid." In een paar woorden wordt hier het portret neergezet van een dynamische vrouw met universitair niveau, jong van hart en uiterlijk, duidelijk geen grijze mus. Je kan veronderstellen dat ze die eigenschappen ook van haar partner verwacht. Het tweede deel van de tekst zegt evenveel over haar als over de persoon die ze zoekt: ze houdt van tederheid, knuffelen en meer.
Als er iets is dat je steeds voor ogen moet houden, is het wel dit: een contactadvertentie is een uitgestoken hand van mens tot mens, een eerste stap naar een wederzijdse kameraadschap en intimiteit. De persoon die je advertentie leest, zal zich eerder aangesproken voelen door een tekst waarin die menselijke warmte te vinden is, dan door een robotfoto waarin geen greintje leven steekt.
Als laatste element vermeld je in je advertentie hoe de mensen kunnen reageren. In de meeste gevallen zal dat zijn "Schrijven bur. blad." De code die daarop volgt moet je zelf niet invullen, dat doet het blad wel. Alle reacties komen dan terecht bij de uitgeverij. Ofwel ga je de brieven daar ophalen, ofwel worden ze doorgestuurd naar je thuisadres. In beide gevallen krijg je de brieven ongeopend in handen, zodat je niet moet vrezen voor indiscrete blikken.
Als alternatief kan je ook een postbus huren en daar de brieven laten toekomen. Zo'n postbus huur je per maand bij het postkantoor in je buurt. Als je problemen hebt om tijdens de openingsuren je post af te halen, kies je best een postkantoor waar de postbussen van op de straatkant permanent bereikbaar zijn.
Tussen het verschijnen van je advertentie en het ontvangen van de eerste brieven verloopt ongeveer een week. Van dan af zal de uitgeverij met tussenpozen van enkele dagen telkens een aantal reakties doorsturen. Na drie, hooguit vier weken heb je ze allemaal gehad.
Heb je met de nodige kritische zin je selectie gemaakt, dan is de tijd aangebroken om in je pen te kruipen. Nu is niet iedereen voor het schrijverschap in de wieg gelegd, maar dat is geen reden om wanhopig naar het lege witte blad te staren. Je hoeft immers je levensverhaal niet te vertellen - daar is later nog genoeg tijd voor. De eerste brief is gewoon bedoeld als een reactie, en dient in hoofdzaak om:
o te laten weten dat je geïnteresseerd bent
o jezelf beknopt voor te stellen
o te laten weten waar je voor verder contact te bereiken bent.
De eerste hindernis die je moet nemen is de aanspraak. Schrijf je "Zeer geachte Heer / Mevrouw" of begin je met "Liefste schat"? Geen van beide! Het eerste komt over alsof je solliciteert voor een betrekking, het tweede alsof je schrijft naar iemand die je intiem kent.
Zowel de aanspraak als de rest van de brief zijn bedoeld om een contact te leggen tussen twee mensen die op zoek zijn naar een partner. Dat contact moet dus niet te formeel, maar ook niet te vrijpostig zijn. Herlees de advertentie nog een keer: misschien vind je daarin wel een aanknopingspunt voor een passende aanspraak.
Zo zou je kunnen beginnen met "Beste stadsgenoot" als de persoon in kwestie in jouw stad woont. Houden jullie beiden van sport, dan is "Beste sportieveling" een begin dat zeker de aandacht trekt. "Beste reisduif" zal in goede aarde vallen bij iemand die er graag op uit trekt.
Is er geen aanknopingspunt voorhanden, dan is "Beste onbekende" of "Beste (nog) onbekende" een neutrale aanspraak. Onder universitairen kun je je wel eens wagen aan "L.S." (lectori salutem = de lezer heil), al is verwarring met "Lieve Schat" mogelijk.
Reageer je op een advertentie in de stijl van "Deftige dame zoekt heer uit goed milieu", dan is het veiliger om je te houden aan "Geachte Mevrouw" of "Beste Mevrouw".
Ook voor de inleiding kun je inpikken op wat in de advertentie vermeld wordt: "Zoek je iemand die van kinderen houdt, die graag reist en houdt van een romantisch etentje? Dan hebben we al zeker een aantal punten gemeenschappelijk." Of: "Ik lees in je advertentie dat je het leven positief bekijkt. Wat dat betreft zitten we al zeker op dezelfde golflengte."
Wat vertel je zoal over jezelf? En vooral: wat vertel je best niet in zo'n eerste brief?
De vuistregel is: geef de bestemmeling genoeg informatie om te zien of het de moeite loont verder contact te zoeken. Waar je woont, wat je beroep is, je leeftijd, of je al dan niet kinderen hebt. Vermeld enkele dingen die je graag doet in je vrije tijd. Het kan nooit kwaad er ook aan toe te voegen wat voor relatie je voor ogen hebt: huwelijk, samenwonen, Lat-relatie. Zo vermijd je pijnlijke misverstanden achteraf.
Het mag zo vanzelfsprekend lijken als dat regen nat is, maar laat alles achterwege wat een negatieve indruk zou kunnen maken.
Vind je jezelf te dik, dan is dat geen reden om dat zwart op wit te zetten. Wie weet houdt degene naar wie je schrijft juist van een gevuld figuur. Ben je kettingroker, dan blijkt wel bij de eerste afspraak of de andere partij dat onoverkomelijk vindt. Als je daarentegen een ernstige handicap hebt of als je schrijft vanuit de gevangenis, is het best om van bij het begin open kaart te spelen.
Forceer je vooral niet om een bloemrijke stijl te gebruiken als je dat toch niet gewoon bent. Een beetje humor of creativiteit is altijd meegenomen, maar niemand zal je beoordelen op het literaire niveau van je brief. Wees jezelf, dat is het beste uitgangspunt.
Om af te sluiten geef je adres en telefoonnummer op. Zo kan de andere partij je contacteren en een afspraak maken. Heb je bedenkingen bij het onthullen van je adres, weet dan dat een eenvoudig telefoontje naar Belgacom volstaat om te weten te komen aan wie een telefoonnummer toebehoort - tenzij het een geheim nummer is. Je kan natuurlijk ook een postbusnummer opgeven, maar dat kan de indruk geven dat je iets te verbergen hebt, dat je getrouwd bent bijvoorbeeld.
De meeste contactadvertenties eindigen met de vermelding 'Schrijven bureau blad.' Dat wil zeggen dat je je brief moet sturen naar het adres van het blad, dat je ofwel in de advertentierubriek zelf vindt, ofwel op een andere pagina. In de linker bovenhoek van je enveloppe vermeld je de referentie die in de advertentie staat. Het blad bezorgt je brief ongeopend aan de bestemmeling.
Normaal gezien duurt het minstens een week vooraleer je antwoord krijgt op een brief, maar het kan ook heel wat langer duren. Het kan ook zijn dat je geen reactie krijgt, want niet iedereen neemt de moeite om alle brieven te beantwoorden. Daarom nog maar eens: hou rekening met de wet van de grote getallen. Op hoe meer advertenties je schrijft, hoe groter de kans dat er iets positiefs uitkomt.
Als je een antwoordapparaat hebt, vergeet het dan niet aan te zetten als je afwezig bent. Niet iedereen praat er graag tegen, maar de beller kan dan op z'n minst een nummer achterlaten.
Heb je de laatste weken meerdere keren gereageerd, zorg er dan voor dat je de advertenties in kwestie - en misschien ook een kopie van je brief - in de buurt van de telefoon hebt liggen. Het is knap vervelend als je de eerste minuten van het telefoongesprek niet weet wie je aan de lijn hebt, omdat je nog volop de advertentie aan het zoeken bent. Als iemand belt, zeg dan gerust dat je op meer dan één advertentie hebt geschreven en vraag de referentie.
Iedereen is wel wat zenuwachtig bij zo'n eerste telefonisch contact, maar denk eraan: je voert geen sollicitatiegesprek. Je praat met elkaar als twee gelijkwaardige partijen. Spreek zo rustig mogelijk en laat de andere de kans om in te spelen op wat jij zegt.
Je hebt in je brief al een aantal dingen over jezelf verteld, profiteer dan nu van de gelegenheid om wat meer over de andere te weten te komen. Misschien voel je je meer op je gemak als je op voorhand een lijstje hebt gemaakt met dingen die je wil vragen. Zo is de kans kleiner dat het gesprek stilvalt of dat je belangrijke punten vergeet.
Nu zijn er twee mogelijkheden: het gesprek geeft je een positieve indruk of je ziet het helemaal niet zitten. In dat laatste geval moet je eerlijk genoeg zijn om dat ook te zeggen. Er bestaan echt wel manieren om dat te doen zonder dat het kwetsend overkomt:
"Ik vond het prettig met je te babbelen, Bert, maar ik denk niet dat we bij elkaar passen. Ik hoop dat je vlug de juiste partner vindt."
"Je komt me wel sympathiek over, Sofie, maar ik wil eerlijk zijn: ik vrees dat we toch niet op dezelfde golflengte zitten."
"Als ik alles nog eens bekijk, Paul, denk ik niet dat het nut heeft dat we met elkaar afspreken."
Klikt het volgens jou wel, controleer dan voor alle veiligheid of de andere er ook zo over denkt: "Ik moet zeggen dat mijn indruk tot hier toe positief is, Chris, maar ik weet niet wat jij ervan denkt?" Zo laat je aan je gesprekspartner de kans om toch nog de aftocht te blazen als dat nodig is.
Wordt je goede indruk bevestigd, dan is het moment gekomen om een afspraak te maken. In een volgend hoofdstuk gaan we daar dieper op in. Vergeet in elk geval niet het telefoonnummer van de andere partij te vragen, zodat je nog kunt verwittigen als er iets tussenkomt.
Een laatste mogelijkheid zijn de contactadvertenties in diverse media: kranten, tijdschriften, reclamebladen en contactmagazines.
Elk van die media heeft zijn eigen karakter, zijn eigen doelgroep, zijn eigen prijs en zijn eigen doeltreffendheid. Het loont dus wel de moeite ze eens afzonderlijk onder de loep te nemen.
Vooraf een algemeen principe: mensen lezen bij voorkeur bladen waarin ze hopen de informatie te vinden die ze zoeken. Wie de laatste snufjes op computergebied wil kennen, zal daarvoor gaan grasduinen in één van de vele computermagazines, eerder dan in een vrouwenblad. Wie een job zoekt, zal in de eerste plaats die kranten raadplegen waarin veel personeelsadvertenties verschijnen. En dan nog liefst de weekendeditie, omdat daarin het aanbod groter is dan op alle weekdagen samen.
Dezelfde regel geldt ook voor contactadvertenties. Als je kunt kiezen tussen een krant met 10 advertenties of één met meer dan 100, dan is de knoop gauw doorgehakt.
Een speciale plaats bekleden de contactmagazines. Hier vind je geen mensen die op zoek zijn naar een huwelijkspartner, met wie ze een kroostrijk gezin willen stichten. Hier gaat het puur om contacten, vriendschappen en relaties in de erotische en seksuele sfeer. Geen leesvoer voor preutse zielen dus.
Wil je er meer over weten, stap dan eens binnen bij de dichtst bijzijnde erotheek of informeer in een krantenwinkel die ook de meer breeddenkende tijdschriften in huis heeft. Kijk wel goed na of er niet uitsluitend buitenlandse (vooral Nederlandse) advertenties instaan.
Zo reageer je op een contactadvertentie
In vorige hoofdstukken werd telkens weer de nadruk gelegd op de hoeveelheid contactadvertenties die in een blad verschijnt. Dat heeft een goede reden. Bij het zoeken naar een partner geldt immers de wet van de grote getallen: hoe meer pogingen je onderneemt, hoe meer kans op succes je hebt.
Wie denkt het geluk te vinden door één keer op een advertentie te reageren, getuigt van weinig zin voor realiteit. Proberen en blijven proberen is de boodschap. Als je na twintig keer vruchteloos schrijven de pijp aan Maarten geeft, loopt je het risico dat uitgerekend die eenentwintigste keer de goede zou geweest zijn. Trek er in het weekend dus gerust wat tijd voor uit als je de pagina(s) met contactadvertenties wil doornemen.
Ben je als man op zoek naar een vrouw, dan zijn de zoekertjes van andere mannen hoe dan ook niet van belang, en omgekeerd. Doorloop wat overblijft met het lijstje van je wensen voor ogen. Schrap alle advertenties van mensen die niet in aanmerking komen omwille van woonplaats, leeftijd, enz.
Als je niet van plan bent om met een relatiebureau te werken, sla dan ook die advertenties over. Een bureau dat met open vizier werkt, zal altijd zijn naam en telefoonnummer vermelden. Sommige doen dat niet, maar verraden zich door in verschillende advertenties hetzelfde telefoonnummer op te geven. Als vuistregel kun je nemen dat een advertentie met telefoonnummer bijna nooit door een privé-persoon is geplaatst. Absolute zekerheid bieden alleen de zoekertjes waarin "G.A." (geen agentschap) staat.
Nu kun je overgaan tot het fijnere werk. Let eens op de stijl, op de woordkeuze. De ene omschrijft zich als "jongedame", de andere als "vrouw" en nog een andere als "dame" (respectievelijk jongeman/man/heer). Het zegt al iets over het zelfbeeld van de persoon in kwestie.
"Deftige dame, weduwe van man met kaderfunctie" spreekt boekdelen. De kans dat zij zou vallen voor een popmuzikant die houdt van trektochten met een klein tentje is onbestaand.
"Werkloze arbeidster, 29, 2 kinderen, veel miserie gekend, misbruik gemaakt van haar vertrouwen, is eenzaamheid beu." Een schoolvoorbeeld van iemand die medelijden wil opwekken. De kans is groot dat dit meer afstoot dan aantrekt. Voor hetzelfde geld had ze zich kunnen omschrijven als "Pittig blondje, 29 met 2 toffe kinderen en veel vrije tijd, zoekt romantische kerel om samen een zonnige toekomst op te bouwen."
"Man, niet vrij, zoekt discrete vriendin" komt er tenminste eerlijk voor uit dat hij gehuwd is en daar momenteel nog niets wil aan veranderen.
"Veertiger": wijst eerder op iemand die 48 à 49 jaar is, dan iemand die de kaap net heeft overschreden.
"Graag foto": vooral voor vrouwen een heet hangijzer. "Ik sta er niet op zoals ik ben."
Voor weinig geld kun je door een fotograaf of een goede amateur een behoorlijke foto laten maken. "Je weet nooit wat ze met zo'n foto van plan zijn!" Dat een pasfoto zou afgedrukt worden in Playboy getuigt toch op z'n minst van een wilde fantasie.
Wat er ook van zij, je bent nooit verplicht om een foto mee te sturen. Als je in je brief schrijft dat je net geen foto bij de hand hebt, zullen je kansen er niet kleiner om worden. Stuur je wel een foto, dan is het gebruikelijk dat de bestemmeling ze nadien terugstuurt. Daarvoor moet je natuurlijk wel je adres vermelden.
Het inschakelen van een relatiebureau is niet - zoals sommigen geneigd zijn te denken - een wanhoopsdaad van iemand die niet meer weet van wat hout pijlen te maken. Mensen uit alle sociale klassen en in allerlei situaties doen beroep op de diensten van een relatiebureau. Van de dokter die weduwnaar is geworden maar door zijn drukke praktijk geen tijd heeft om op zoek te gaan naar een nieuwe relatie, tot de arbeidster die rekent op de ervaring en het psychologisch inzicht van specialisten om voor haar de ideale man te vinden.
De manier van werken van relatiebureaus loopt nogal uiteen. Normaal gezien heb je eerst een verkennend gesprek met iemand van het bureau, waarin je je situatie uiteenzet. Je krijgt dan informatie over de diensten van het bureau en over het prijskaartje dat eraan vast hangt. Ofwel beslis je dan onmiddellijk om in te schrijven, ofwel neem je enkele dagen bedenktijd om alles nog eens goed te overwegen of om ook elders te gaan rondkijken.
De volgende stap is een diepgaand gesprek waarin het bureau zich een zo juist mogelijk beeld tracht te vormen van wie je bent en wat je verwachtingen zijn. Op basis daarvan gaat het op zoek naar kandidaten om aan jou voor te stellen. Het kan zijn dat je aan iemand wordt voorgesteld in de kantoren van het relatiebureau, maar meestal bemiddelt dit laatste zodat je elkaar kunt treffen op een afgesproken plaats. Vanaf dan ligt de bal in jouw kamp. Je kiest zelf waar je naar toe gaat voor het eerste gesprek, je bepaalt zelf hoeveel tijd je ervoor uittrekt, je wisselt al dan niet telefoonnummers uit voor een volgende afspraak enz.
In de loop van de volgende dagen breng je het relatiebureau op de hoogte van het resultaat. Was het positief, dan zal het tot nader order geen nieuwe kandidaten zoeken. Was het negatief, dan is het belangrijk dat je probeert uit te leggen waarom de persoon die je ontmoet hebt niet de ware was. Zo krijgt het bureau nog meer informatie om de volgende keer een betere kandidaat voor te stellen.
Tot zover het verloop van een veel voorkomend scenario: dat van de individuele afspraken. Maar sommige relatiebureaus werken dan weer op een heel andere manier. Er zijn er die hun leden liever in kleine groepjes bij elkaar brengen, omdat de contacten dan in een lossere sfeer zouden verlopen. Het bureau selecteert een even aantal leden - meestal 3 à 5 van elk geslacht - voor bijvoorbeeld een gezellig etentje in een bistro. Er wordt wat gegeten, er wordt wat gedronken, er wordt over alles en nog wat verteld. De kans dat er pijnlijke stiltes vallen is miniem, want er zitten altijd wel een paar vlotte praters in het groepje. Intussen komt je op een ongedwongen manier wat meer over elkaar te weten. Is er iemand bij die je beter zou willen leren kennen, kun je hem/haar na afloop uitnodigen om met z'n tweetjes nog een afzakkertje te gaan drinken. Maar je kunt net zo goed de dag nadien naar het bureau bellen en vragen om een individuele afspraak te regelen met je uitverkorene.
Een variante hierop zijn de contactavonden, die in een vorig hoofdstuk al besproken werden. Ze zijn een gemaksoplossing voor het relatiebureau, omdat het geen selectie moet maken wie bij wie past. Als je naar zo'n avond gaat, moet je het zelf maar uitzoeken.
Tussen beide in situeren zich de georganiseerde activiteiten. Je krijgt van het bureau een lijst met uitstappen, bezoeken aan evenementen, sportieve activiteiten enz. Sommige richten zich meer tot jonge deelnemers, andere dan weer tot alleenstaanden met kinderen, zodat er toch een zekere selectie is.
Een heel andere methode wordt toegepast door relatiebureaus die werken met schriftelijke contacten. Als je aansluit, ontvang je geregeld lijsten met gegevens over andere leden. Zit er iemand tussen die je interesseert, dan kun je daarop reageren, net zoals je dat zou doen met een contactadvertentie in de krant.
Waarmee meteen ook de belangrijkste kritiek op dit systeem is geformuleerd: waarom zou je lidgeld betalen om op die manier met iemand in contact te komen, als je praktisch hetzelfde kunt voor de prijs van een krant?
Dat brengt ons bij de financiële kant van de zaak. Een relatiebureau is geen liefdadigheidsinstelling, maar een commercieel bedrijf. Het levert bepaalde diensten en heeft dus recht op een passende vergoeding.
Bij een bureau dat zijn werk gewetensvol doet, zijn de werkingskosten niet te onderschatten. Het moet reclame maken om nieuwe leden aan te trekken. Het moet tijd uittrekken voor het telefonisch of persoonlijk verstrekken van informatie aan mensen die daarom vragen, zonder dat het er iets voor aanrekent. Er kruipen heel wat uren in het doorlichten van nieuwe leden, in het zoeken van geschikte kandidaten, in het opvolgen en bijwerken van de dossiers. Er zijn de vaste kosten voor kantoorruimte, personeel, telefoon, verwarming, verlichting en noem maar op.
Daarom is het absoluut noodzakelijk om vooraf, vooraleer je wat ook tekent, duidelijk te weten hoeveel het bureau gaat aanrekenen. Gaat het om een eenmalig bedrag, zonder beperking in de tijd? Of geldt de afgesproken som voor een periode van maximum een jaar? Betaal je bovenop het inschrijvingsgeld nog een bepaald bedrag per contact? Wordt er een supplement aangerekend wanneer je dank zij de bemiddeling van het bureau tot een huwelijk of een duurzame relatie komt? Moet je alles ineens betalen of kun je de betalingen spreiden? Hangt het inschrijvingsgeld af van je inkomen? Maar vooral: gaat het gevraagde bedrag je financiële mogelijkheden niet te boven?
Ook als je reageert op een contactadvertentie die via een relatiebureau werd geplaatst, doe je er goed aan eerst om uitleg te vragen. Er zijn bureaus die je zonder kosten in contact brengen met de betrokken persoon, omdat die al betaald heeft voor hun bemiddeling. Maar er zijn er ook die eisen dat je eerst lid wordt.
In de pers zijn al heel wat negatieve reportages over relatiebureaus verschenen. Over de soms schaamteloos hoge bedragen die ze eisen. Over het winstbejag dat boven de dienstverlening wordt geplaatst. Over mensen die lidgeld betalen en daarna maanden niets meer horen. Over bureaus die verdwijnen met de noorderzon zonder zich verder om hun leden te bekommeren.
Voorzichtigheid is dus geboden, zeker als je weet dat het contract dat je afsluit enkel inhoudt dat het bureau zal bemiddelen bij het zoeken naar een partner. Zelfs het meest betrouwbare kan nooit garanderen dat het daarin ook zal slagen, laat staan dat het zich zou verbinden om binnen een bepaalde termijn succes te boeken.
De volgende keer zullen we het hebben over contactadvertenties.
Wil je meer lezen van Will Jensen? Surf eens naar www.text-appeal.be
Je hebt besloten een partner te zoeken, je weet ongeveer aan welke criteria die moet voldoen en wat voor soort relatie je voor ogen hebt. Prima, dan komt het er alleen nog op aan om contact te leggen.
Heb je jezelf al eens afgevraagd hoeveel lotgenoten binnen een straal van pakweg tien kilometer met net dezelfde gedachte spelen? Tientallen? Honderden? Wie weet woont er twee straten verder niet iemand, die perfect bij je past. Al wat er nodig is, is dat twee mensen van elkaar te weten komen dat ze op zoek zijn. Het is gewoon een kwestie van communicatie. En communicatiemiddelen zijn er in deze tijd meer dan genoeg.
Uiteraard zijn niet alle mogelijkheden om contact te leggen met anderen doeltreffend. Veel hangt ervan af wie je bent en wat je zoekt.
Het uitgaansleven is zeker bij de jeugd een geliefkoosd middel. Duizenden jongens en meisjes trekken ieder weekend op jacht naar de disco of het praatcafé. De kans dat ze succes hebben is vrij groot: ze komen er terecht in een groep leeftijdsgenoten met een gelijkaardige smaak en levensstijl, waarvan er vele ook op zoek zijn en dat niet onder stoelen of banken steken. Wie zich minder thuis voelt in danstempels of te verlegen is om de eerste stap te zetten, zal deze mogelijkheid echter van zijn lijstje mogen schrappen.
Aansluiten bij een hobbyclub is een goede manier om je eenzaamheid te doorbreken, zeker als je hoopt met iemand bevriend te geraken. Dat je op die manier ook een levenspartner vindt, ligt minder voor de hand. De meeste leden zijn waarschijnlijk gelukkig getrouwd en de anderen lopen nu eenmaal niet rond met een badge waarop je kunt lezen dat ze open staan voor een relatie.
Een vriendenclub is een alternatieve vorm van relatiebureau, in die zin dat je tegen betaling van een bescheiden lidgeld - soms zelfs gratis - kunt deelnemen aan allerlei activiteiten, gaande van een pannenkoekennamiddag tot een uitstap naar de Ardennen of het bijwonen van een concert. Zo kom je op een ongedwongen manier in contact met mensen die net als jij op zoek zijn naar gezelschap en meestal naar een relatie. Blijkt na een tijdje dat de leden of de activiteiten je niet meer boeien, dan heb je in elk geval geen groot financieel risico genomen.
Een echte vriendenclub is een privé-initiatief zonder commerciële bijbedoelingen, waarbij het lidgeld enkel dient om de kosten te dekken. Informeer je goed alvorens aan te sluiten, want sommige relatiebureaus verschuilen zich achter benamingen als "activiteitenbureau" of "vrijetijdsorganisatie".
Contactavonden zijn bals voor alleenstaanden. Ze worden georganiseerd door een relatiebureau of door de horeca zelf. Al wie je daar ontmoet is gegarandeerd op zoek naar een relatie. Of een avontuurtje, want niet overal wordt gecontroleerd of er geen gehuwden binnenglippen.
Over contactavonden zijn de meningen nogal verdeeld, om het zacht uit te drukken. Zijn ze de laatste strohalm van zielenpoten die nergens anders meer aan de bak komen? Dat is een kritiek die je hoort bij mensen die uit ervaring spreken. Het zou onrechtvaardig zijn om alle contactavonden over één kam te scheren - sommige mikken op een beter, lees: kapitaalkrachtig publiek - maar een verwittigd mens is er twee waard.
Een moderne variant zijn de reizen voor alleenstaanden. Op zichzelf een goed idee om het aangename aan het nuttige te paren: als je dan toch vakantie neemt, waarom niet in het gezelschap van mensen die net als jij alleenstaand zijn.
Blijf wel met beide voeten op de grond staan - figuurlijk tenminste. Om te beginnen zit je in een vrij kleine groep, zodat de keuze beperkt is. En als het gezelschap tegenvalt, zit je er voor de duur van de reis aan vast. Ook hier geldt de gouden regel: probeer zoveel mogelijk op voorhand te weten te komen om onaangename verrassingen nadien te vermijden.
Een relatiebureau of huwelijksbureau is een organisatie die tot doel heeft je aan een geschikte partner te helpen. Zijn rol is vergelijkbaar met die van een vastgoedmakelaar, die je helpt een bouwgrond of een huis te vinden, of met die van een verzekeringsmakelaar, die je adviseert bij het kiezen van de beste verzekering.
Volgende keer gaan we hier dieper op in.
Wil je meer lezen van Will Jensen? Kijk eens op www.text-appeal.be
Tijd om even de afleveringen van 'Geluk valt niet uit de lucht' te onderbreken voor een tussentijdse balans. Het is immers bijna een week geleden dat ik SeniorenNet leerde kennen.
Wat mij aangenaam heeft verrast, is de onbaatzuchtige hulp die je van anderen krijgt. Een computerprobleem waar ik al een tijd mee sukkelde, werd opgelost door een nobele onbekende, amper enkele uren nadat ik mijn vraag op het net had gegooid. En ook in de volgende dagen kwamen er verschillende reacties binnen.
Intussen heb ik ook al gebruik gemaakt van de e-cards om mijn schoonzoon een gelukkige verjaardag te wensen. De mogelijkheden zijn gewoon overweldigend. Ook op andere domeinen biedt SeniorenNet een schat aan nuttige informatie. Dat het gastenboek van mijn weblog voornamelijk werd volgekribbeld door pipo's die alleen maar op een tegenbezoekje azen, neem ik er graag bij.
Elke medaille heeft echter ook zijn keerzijde. Dat geldt vooral voor de weblogs, waar het onkruid de bloemen dreigt te overwoekeren. Tal van blogs leiden gewoon nergens toe, omdat het adres verkeerd is, omdat het is toegekend maar nooit is opgestart, omdat de auteur al maanden of jaren zonder inspiratie zit.
Bovendien zitten vele blogs in een categorie waarin een kat haar jongen niet meer terugvindt. Kan iemand mij vertellen wat vakantiefoto's in de categorie Showbizz komen doen? Of de ontboezemingen van een plechtige communicant die nog nooit de betekenis van het woord 'senioren' heeft opgezocht? Kan je trouwens van ontboezemingen spreken als je tegen een mikmak foto's aankijkt: mijn mama en mijn papa, mijn peter en meter, mijn oudste broer Kevin, mijn jongste broer Modest, mijn middelste zus Marina, onze witte poedel Blacky, onze Kevin met onze Blacky, onze Modest met zijn lief, ons mama in het bad, onze papa met zijn aanhoudster.
Wat een tekstueel geobsedeerde als ik nog het meeste stoort, is dat het schaarse proza dat deze goedbedoelde rotzooi begeleidt, krioelt van de schrijf- en stijlfouten. Dat mijn bonma destijds 'rigeloten' schreef als ze 'reine claude' bedoelde of 'sunlight zeep' vervormde tot 'sulligt ziep', daar kan ik begrip voor opbrengen. Het brave mens had tijdens de oorlog wel wat beter te doen dan haar kostbare tijd op de schoolbanken te slijten. Maar een plechtige communicant anno 2005 heeft toch al een respectabel aantal lesuren Nederlands achter de rug. Vergeefse moeite, blijkbaar.
Ach ja, waar mopper ik over? Vrijheid, blijheid, zoals ze in '68 zeiden. Maar toch nog dit: met mijn kabelaansluiting kan mijn computer een behoorlijk gemaakte webpagina bliksemsnel oproepen. Als je echter bepaalde weblogs aanklikt, duurt het een eeuwigheid. En in het ergste geval blokkeert mijn computer helemaal. Dan krijg ik zelfs de kans niet om die goedbedoelde rotzooi te lezen. Is er dan toch nog rechtvaardigheid in deze wereld? (knipoog)
Wil je meer lezen van Will Jensen? Kijk eens op www.text-appeal.be.
Je besluit staat vast: je gaat op zoek naar een partner. Je vindt dat je klaar bent voor een (nieuwe) relatie. Maar wat voor een relatie? Als je zelf nog niet hebt stilgestaan bij die vraag, kun je er donder op zeggen dat je partner er vroeg of laat mee op de proppen komt.
Eeuwen lang werd het gezin als hoeksteen van de maatschappij beschouwd, maar de tijden zijn veranderd. Een burgerlijk huwelijk, al dan niet gevolgd door een kerkelijke plechtigheid, is lang niet meer de enige optie. Ook het nemen van kinderen is niet meer zo vanzelfsprekend als vroeger. Je kan gaan samenwonen zonder boterbriefje. Je kan bij de notaris een samenlevingscontract afsluiten. Je kan opteren voor een Lat-relatie. Voor vriendschap met of zonder seks. Voor een relatie met iemand van een ander of van hetzelfde geslacht.
Om nadien spijtige misverstanden te voorkomen, is het goed op voorhand even na te denken over al die mogelijkheden. Ten laatste als je relatie vastere vorm begint aan te nemen - en zeker niet later! - is het veilig om na te gaan of jij en je partner dezelfde verwachtingen koesteren.
Over de term Lat-relatie blijken nog al eens misverstanden te bestaan. Living Apart Together betekent gewoon dat twee mensen een relatie aangaan, maar elk op hun eigen adres blijven wonen. Ze brengen alleen die dagen en nachten met elkaar door, waarvoor ze zelf kiezen. Ze geloven dat een relatie op die manier het meeste kans op succes en op duurzaamheid heeft.
Er zijn mensen die denken dat het apart wonen een excuus is om seksuele omgang te hebben met nog andere partners. Dat is echter niet het geval. Net zoals in andere relatievormen kun je in een Lat-relatie kiezen voor wederzijdse trouw, maar je kunt ook afspreken om elkaar een zekere vrijheid te gunnen. Hoe ver die gaat, moet ieder voor zich uitmaken.
Weten wat je wil
Een man ontmoet na jaren een oude klasgenoot en vraagt hem waarom hij niet getrouwd is. "Omdat ik de ideale vrouw zocht" antwoordt deze. "En die heb je niet gevonden?" "Toch wel, maar zij zocht de ideale man!"
Vooral bij het begin van de zoektocht naar een partner loop je het gevaar dat je zo'n overdreven eisen stelt, dat je kans op slagen praktisch onbestaand is. Ben je al geruime tijd op zoek, dan dreig je in het andere uiterste te vervallen: om toch maar niet alleen te blijven, ga je in zee met iemand die je eigenlijk niet ligt. Als je daarbij ook nog denkt dat je je partner wel zal kunnen veranderen, zet je de deur helemaal open voor problemen.
Het komt er dus op aan om een realistisch beeld te vormen van de persoon die je zoekt. Als je daar voor jezelf klaar in ziet, is het ook gemakkelijker om je wensen aan anderen duidelijk te maken, bijvoorbeeld in een contactadvertentie.
Wat kan allemaal van belang zijn? Woonplaats. Stel: je woont in Turnhout. Dan heeft het niet veel zin om een relatie aan te knopen met iemand uit Kortrijk - tenzij je toch van plan was te verhuizen.
Ook de mentaliteit verschilt van streek tot streek. Ben je breeddenkend genoeg om daaraan geen belang te hechten, dan is alles O.K. Maar als je Antwerpenaars arrogant vindt, Limburgers zageventen en West-Vlamingen boertjes, dan is het beter dat je bij je speurtocht dichter bij de eigen kerktoren blijft.
Tenslotte nog dit: ben je gewoon om in familiekring je eigen dialect te spreken, kan het een vreemde ervaring zijn om bij het vrijen voortaan het Algemeen Nederlands te moeten bezigen.
Leeftijd. Een leeftijdsverschil van vijf jaar kan voor volwassenen geen hinderpaal zijn. Veertig jaar verschil kan dat wel zijn. Maar uitzonderingen bevestigen de regel. Zoek je toch een partner die veel jonger/ouder is, vraag je dan wel af of die er zich ook gelukkig mee voelt.
Kinderen. Heb jij al kinderen? En hoe zit dat met je toekomstige partner? Wil de ene de kinderen van de andere aanvaarden? Kunnen de kinderen onderling met elkaar opschieten? Als jij een baby als de mooiste bekroning van jullie prille liefde ziet, denkt je partner er ook zo over?
Uiterlijk. Het eerste dat je van iemand leert kennen, is het uiterlijk. Dat kan je aantrekken, afstoten of onberoerd laten. Er zijn mannen die alleen op slanke vrouwen vallen, anderen houden van dames die stevig in het vlees zitten. Sommige vrouwen hebben een afkeer van een baard, andere vinden die juist romantisch. Wat er ook van zij, wees eerlijk tegenover jezelf. Zijn er bepaalde lichamelijke eigenschappen waar je op afknapt, hou er dan rekening mee als je de robotfoto van je toekomstige tekent.
Ras/nationaliteit. Het vreemde, het exotische in een persoon kan een enorme aantrekkingskracht uitoefenen. Bedenk wel dat ieder ook zijn/haar achtergrond meebrengt. Je als vrijgevochten vrouw binden aan een man met uitgesproken patriarchale opvattingen: er bestaan vast wel betere grondslagen voor een harmonieuze relatie.
Geloof. Zelfs onder streekgenoten kan geloof zorgen voor aanvaringen. Als je katholiek bent in hart en nieren en wil leven volgens de regels van de kerk, is een atheïst wel de slechtste keuze die je kunt maken.
Sociale klasse/opleiding. De grenzen tussen de sociale klassen zijn lang niet meer zo strikt als vroeger, toen arbeiders met arbeiders trouwden en adel met adel.
Als jij je als doctor in de rechten aangetrokken voelt tot die sympathieke automecanicien: waarom niet? Als je als literatuurdocent verliefd wordt op een meisje dat hooguit eens een stuiverromannetje doorbladert: moet kunnen.
Maar een relatie is meer dan alleen lichamelijk contact. Ze veronderstelt ook een aantal gemeenschappelijke interessen, dingen waarover je van gedachten kunt wisselen. Zijn die er niet of onvoldoende, dan loopt het fout. Bovendien: bij de eerste ruzie worden juist die verschillen aangegrepen om elkaar te kwetsen. Dan is de automecanicien ineens een "achterlijke primitief", de advocate een "bekakte madam", de docent een "vervelende lettervreter".
Volgende keer komen de contactmiddelen aan de beurt. Tot zolang!
Wil je meer lezen van Will Jensen? Kijk eens op www.text-appeal.be
Ik zou ze de kost niet willen geven, de mensen die tussen vier muren zitten te klagen dat ze eenzaam zijn. Dat het geluk alleen voor anderen is weggelegd. Dat het leven wreed is.
Toegegeven, iedereen maakt wel eens minder goede tijden mee. Maar wie al zijn tijd en energie in zelfbeklag steekt, raakt nooit uit de vicieuze cirkel.
Ieder zou voor zich eens eerlijk moeten uitmaken: wil ik mij concentreren op het probleem of op de oplossing?
Want oplossingen zijn er. Oplossingen die werken. Sommige snel, andere vragen meer tijd. Maar alle hebben ze één ding gemeen: ze komen er alleen als je het heft in handen neemt in plaats van bij de pakken te blijven zitten.
Misschien heb je al pogingen ondernomen, maar niet met het gewenste resultaat. Dat is geen reden om de moed op te geven, maar om eens na te denken over je inspanningen. Om te proberen ze nog doeltreffender te maken. Of om het over een totaal andere boeg te gooien.
Wat je hierna leest, is geen boekenwijsheid. Het is de neerslag van persoonlijke ervaringen. Het is de bedoeling om jou ermee te helpen. Om je een andere kijk te geven op eenzaamheid. Om je te helpen die te doorbreken. Om je op weg te zetten naar nieuw geluk in je leven.
Alleen is niet hetzelfde als eenzaam
Iedere mens is op bepaalde ogenblikken alleen. Soms voor korte, dan weer voor langere tijd. Alleen zijn is op zichzelf niets negatiefs. Vele mensen houden ervan, genieten er vaak met volle teugen van. Zelfs binnen een gelukkig huwelijk kan één van de partners ernaar verlangen om eens niemand rond zich te hebben, zonder dat dit een veeg teken hoeft te zijn. Alleen zijn om ongestoord een spannend boek te lezen. Om eens rustig na te denken. Om zich een te voelen met de natuur. Om te luisteren naar de stilte.
Als je ook maar een minimum aan creativiteit aan de dag legt, hoeft alleen zijn geen bedreiging van je geluk te betekenen. Eenzaamheid is van een andere orde. Ze wijst op een gemis aan contact, aan tederheid, aan warmte, aan seks. Sommigen gaan dat compenseren door een knuffeldier in huis te halen: een hond, een poes, een hamster - alles wat aaibaar is.
Maar hoe innig je verhouding ook is met je huisdier, er zijn grenzen aan wat kan en wat mag. Met je hond kun je nooit eens napraten over een film. Je kat komt niet naar huis met de laatste grappen. Op intieme kontakten met dieren rust een levensgroot taboe. Ze kunnen trouwens nooit meer dan een ersatz zijn.
Eenzaamheid kent vele oorzaken. De jongeman die onwennig staat tegenover meisjes en daarom de eerste stap niet durft zetten. De studente die zich niet thuis voelt in café's en disco's en op haar kamertje zit te wachten tot de ware komt aanbellen. De carrièrevrouw wiens zoveelste relatie afspringt omwille van haar jachtig leven. De veertiger die zijn huwelijk op de klippen heeft zien gaan en de handen vol heeft met zijn broodwinning en de zorg voor twee minderjarige kinderen. De gepensioneerde die na jaren echtelijk geluk plots alleen komt te staan en in een zwart gat valt.
Hoe dramatisch sommige van die situaties ook mogen zijn, ze maken slechts een deel uit van het totale leven. In bijna alle gevallen zijn ze van tijdelijke aard en kun je er iets aan doen. Hoe langer je bij de pakken blijft zitten, hoe langer het zal duren vooraleer je problemen opgelost geraken.
Maar één ding moet je duidelijk voor ogen houden: wie nog met te veel onverwerkte negatieve gevoelens zit, hypothekeert daarmee elke volgende relatie. Geen enkele man voelt zich lekker wanneer zijn partner elke nacht haar liefdesverdriet over haar vorige relatie ligt uit te snikken. Geen enkele vrouw - tenzij ze een Florence Nightingalecomplex heeft - zal het opbrengen om dag in, dag uit naar het geweeklaag van haar nieuwe partner te luisteren. Over hoe slecht hij wel behandeld is door zijn ex. Over de fouten die ze gemaakt heeft bij de opvoeding van de kinderen. Over hoeveel geld hem die echtscheiding wel heeft gekost.
Een nieuwe relatie moet ook een nieuwe start in het leven betekenen. Waar nog teveel ruïnes staan, kun je geen behoorlijk nieuw huis bouwen. Enkel wie zich goed in zijn vel voelt, kan ook een nieuwe partner gelukkig maken. Daarover zal ik het de volgende keer hebben. Tot zolang!
Wil je nog meer lezen van Will Jensen? Ga eens kijken op www.text-appeal.be
Iwan, voor eeuwig in rouw 
