Al die nieuwe regeltjes in de digitale wereld, ik vind het meer dan verwarrend. En soms ronduit angstaanjagend.
Vroeger telefoneerde je naar mensen. Soms waren ze niet thuis, je kon een boodschap inspreken. Andere keren waren ze wel thuis maar pastte het niet zo goed, dat zeiden ze dan en dat ging vaak gepaard met een uur of dag dat het beter pastte.
Een brief schrijven, je wacht op een antwoord, wist bij voorbaat dat het wat langer kon duren voor je een antwoordje kreeg. Zelden werd er niet geantwoord. En je had veel minder kans op onbeschoft of respectloos gedrag.
Maar nu... nu heb je de mogelijkheden om te mailen, te chatten, berichten in te spreken, je kan whatsapp gebruiken voor een bericht of te telefoneren of in te spreken. enz...
En je wil ook nog steeds op een respectvolle manier met mekaar omgaan.
En daar loopt het soms mis.
Want iedereen hanteert andere regeltjes.
Bij de ene mag je steeds berichten sturen en berichten inspreken. Bij de andere zijn sms-jes sturen indringender dan bvb berichtjes sturen via whatsapp of messenger. De berichten inspreken is voor de ene niet zo gewild, bij de andere juist wel.
Oké, je wil met de wensen van iedereen rekening houden... .
Ik ben al zover dat ik zowat bij iedereen eerst een sms stuur om te vragen of ik mag telefoneren, of het past.
En dan ga ik pas telefoneren als het past uiteraard.
Mails, ingesproken berichten, whatsapp berichten met of zonder foto's, dat alles lijkt geen probleem.
Bij sommigen echter is het ingesproken berichten beluisteren iets minder gemakkelijk, dan pas ik me aan en ga ik slechts schrijven.
Wanneer mensen op vakantie zijn, stuur ik zelfs geen sms-jes maar slechts whatsapp berichten (bij gebrek aan een mailadres).
Dan weet ik dat ze die berichten rustig kunnen laten staan tot ze tijd hebben, zin of terug uit vakantie zijn.
Ik zit al even in een donkere periode en moet me proberen beter af te schermen dan normaal. Giftige opmerkingen komen als brandend zuur binnen, kwetsende uitlatingen en het hele gamma van niet zulke aardige gedragingen of uitlatingen.
Ik trek me zo goed mogelijk op aan mooie, warme, aardige belevenissen, wil de moed niet nog eens verliezen....
Op één zo'n dag waar het licht fijn uren scheen, las ik enkele uren erna plots een bericht op whatsapp. En wat me nog meer een schok bezorgde omwille de aard van het bericht, ook nog eens dat die persoon het giftige bericht schreef op de whatsapp van een ander, namelijk van degene waarnaar ik een bericht stuurde. Ik weet zo goed als zeker dat dit heimelijk is gebeurd.
Dat er misbruik is gemaakt van het ook niet goed thuis zijn in de digitale wereld van de persoon waarnaar ik het bericht stuurde.
De persoon die het hatelijke bericht schreef, had voordien ook contact met me maar het werd op de duur een soort van machtsspelletje, telkens laten weten dat er geen tijd was, dat het druk druk druk was. Me aan het lijntje houden, vaak niet eens antwoorden of kleinerende reacties. En dan na maanden een vreemde opmerking. Omdat ik gestopt was met die persoon te contacteren???
Er was iets in de omgang geslopen, iets waardoor ik mijn vertrouwen en zelfwaardegevoel nog meerverloor en angstig werd.
Ik heb na nog een gemene uitval de kanalen afgesloten en het contact gestopt.
En dan sluipt de adder via een de whatsapp van een ander mijn leven weer binnen om me opnieuw een dolk in het hart te steken... .
Ik probeer het los te laten, het blijft me echter achtervolgen. Pijnlijk ook hoe ik dat fijne gevoel verloor dat ik die dag had na zo'n warme, leuke uren.
Het doet me huiveren hoe venijnig die woorden waren. Het voelt als een teek die op je zit en niet wil loskomen.
Ik wil het niet meer, ik wil niet meer telkens het mooie verliezen door wreedheid in welke vorm dan ook van wellicht gefrustreerde mensen, van mensen die het licht in mijn ogen niet gunnen.
De drang is er om me als vanouds voor mensen af te sluiten, ze niet meer dichtbij te laten komen.
Zoveel is veranderd
