Wat gebeurt er toch? Nachtmerrie. Een die echt gebeurt. Een die niet ophoudt bij het ontwaken. Integendeel. Mijn vechtlust is er niet meer. Geen moed meer. De berg wordt groter, onoverkomelijker.
Bodem.
Zij die me lief zijn verdwijnen uit mijn leven. Of beter ik verdween uit het hunne. Eruit gekiept.
In een periode van veel en pijnlijk verlies, verdriet, ontreddering, ontzetting en een immens gebrek aan steun, kwamen er wel pek en veren, verwijten, beschuldigingen, afwijzingen, ontkenningen, demonisering.
De lichtpuntjes gesaboteerd.
En mijn zijn besmeurd.
Het gaat niet meer goed met me. En ik weet niet of dat ook nog goed zal komen.
Het doet immens veel pijn om anders ingevuld te worden, zoveel pijn dat ik er niet heus meer ben.
Zoveel is veranderd
