Ontwaken. Alsof je geen 'nachtrust' had... want je voelt je allesbehalve 'uitgerust'. Lichamelijk moe, psychisch moe. Wat zou je graag blijven liggen en nog slapen. Niet meer, zoals voorheen, om de dag niet te moeten doorkomen. Neen... gewoon door die immense vermoeidheid.

Je weet echter dat het je goed doet om niet te lang op bed te blijven liggen. Dat het lucht geeft, ruimte, in jezelf, om stilletjes bezig te zijn in je keukentje en vervolgens in de woonkamer. Maar eerst je hart luchten, vertellen wat je wil vertellen, al is het alleen voor jezelf.

Het doet je goed. En je bent dankbaar dat je er weer toe in staat bent. Dat was je bijna een jaar lang niet meer. Niet meer in staat om een fatsoenlijke zin neer te kwakken. Je hersenen leken niet meer zo goed te functioneren. Alles in dikke nevel gevangen. Jezelf door de ziekte en de medicatie verloren. Nog herken je jezelf niet. Niet uiterlijk maar ook niet innerlijk.

Maar er is alvast meer helderheid.

Er is veel wat je onverschillig laat, of eerder worden meer zaken door een soort van moeheid, gelatenheid, het zwijgen opgelegd.